ଦିନେ ଦୂରେଇନି କାହ୍ନା ତୋତେ ମୋ ମନୁ ।
ଜଗତ ପ୍ରଦତ୍ତ ଯାହା କଷଣ ବ୍ୟଥା,
କାନ୍ଦି କହିଛି ମୁଁ ତୋତେ ସବୁ ସେ କଥା ।
ଅନୁଭବ କରିଛି ତୋ ଆଦେଖା ହାତ,
ଅଯାଚିତେ ହରିଛି ମୋ ଦୁଃଖ ସମସ୍ତ।
ଖୁସି ଯେବେ ବାଣ୍ଟିଛି ଗୁପତେ ମୁଁ ତୋତେ,
ଆଖି ବୁଜି ଦେଖିଛି ତୁ ହସୁ କେମନ୍ତେ ।
ମାଲିକ ପଣେ ଜଗତେ ତୁ ଏକା ସାର,
ଦାସ ପ୍ରଦୀପ୍ତ ମନର ତୁ ଅଧୀଶ୍ଵର ।
ଏତିକି ମିନତୀ କାହ୍ନା ତୋର ଚରଣେ,
ହେତୁ ବୁଡିଲା ବେଳକୁ ଆସିବୁ ମନେ ।
No comments:
Post a Comment