ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ଭଣ୍ଡାର,
ଦେଲେ ଭାବ କୁଞ୍ଜି ଅନ୍ତରର ପୁଞ୍ଜି
ଖୋଲିଯାଏ ଯାହାର ଦ୍ଵାର ।
ମହାଭାରତର ବିଶାଳ ସାଗରେ,
ଭୀଷ୍ମ, ଦ୍ରୋଣ ଭଳି ମଗର
ପାଣ୍ଡବେ କ୍ଷୁଦ୍ର ମୀନ ଅତି ନଗଣ୍ୟ
ଯା ବଳେ ଜିତିଲେ ସମର ।
ଯଜ୍ଞ ଭଙ୍ଗ ପରେ, ଇନ୍ଦ୍ର କୋପ ଭରେ,
ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧକ କଲା ପ୍ରେଷଣ,
ତୋଳି ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ, ହେ ନନ୍ଦନନ୍ଦନ,
ଗୋପରୁ ହରିଲୁ କଷଣ ।
ଖୁଦଭଜା ମୁଠେ ଅବା ଭାବ ଧନ
ଗରିବ ସୁଦାମା କି ଦେଲା,
ପ୍ରଭୂତ ବିଭବ ଢାଳିଦେଲ ପ୍ରଭୁ,
ସଂସାର ଜଞ୍ଜାଳୁ ତରିଲା ।
ମୂଢ଼ ମୁଁ ଅଭକ୍ତ କି ଦେଇ ତୋଷିବି,
କିପରି ପାଇବି ତୋ ଚିତ୍ତ,
ତୋହ କୃପା ବିନା, ନିରର୍ଥକ ସିନା,
ଜୀବନ ବଞ୍ଚିଛି ପ୍ରଦୀପ୍ତ ।
No comments:
Post a Comment