ସରେନା ତୁମର ମୋର କଥା।
ଫିକା ପଡି ଯାଏ ପୁନେଇଁର ଜହ୍ନ,
ବାକି ରହିଯାଏ ମନର ବ୍ୟଥା ।
ଥଳ କୁଳ ନାହିଁ ଆଦି ମୂଳ ନାହିଁ,
କିନ୍ତୁ ବଢି ଚାଲେ ପୀରତି ଗାଥା,
ମିଛ ରାଗ ରୁଷା, ତୁଛା ଅଭିମାନ,
ବଢାଏ ସମ୍ବନ୍ଧର ଗଭୀରତା।
ଖିଅ ଖିଅ ହୋଇ ଖୋଲି ଖୋଲି ଚାଲେ,
ବନ୍ଧା ଛନ୍ଦା ଯେତେ ଭାବନା ସୂତା,
ଲାଜ ଲାଜ ହୋଇ ପାରେନା ମୁଁ କହି,
ଅନେକ ଅକୁହା ଅଶୁଣା କଥା ।
ତୁମେ ତ ପୁରୁଷ ବୁଝିକି ପାରନା,
ତୁମ ପ୍ରିୟତମା ମନର କଥା
ବୁଝିକି ଅବୁଝା ଜାଣିକି ଅଜଣା,
ହେଲେ ଲେଖିବିନି ଆଉ କବିତା।
No comments:
Post a Comment