ଅଥ ପାଗଳ ଉବାଚ ୩

ନଭରୁ ମେଘ ଅବତରି,
ନିର୍ମଳ ସ୍ଵଚ୍ଛ ସେହି ବାରି।
ଜନମ କାଳେ ଶିଶୁ ମନ,
କୋମଳ କପଟ ବିହୀନ।

ଯହୁଁ ପବନେ ପ୍ରବେଶଇ,
ଧୂଳି ତହିଁରେ ମିଶିଥାଇ।
ଅସ୍ଵଚ୍ଛ ଜଳ ତାହା ହୁଏ,
ଅପେୟ ଭାବେ ଗଣା ଯାଏ ।
ତେମନ୍ତ ବଢିଲେ ବୟସ,
ଶିଶୁକୁ ଧରେ ମାୟା ଦୋଷ ।
ପର ଆପଣାର ବିଚାର,
ମନେ ପ୍ରବେଶ ହୁଏ ତା'ର।

ଯହୁଁ ଭୂମିରେ ବହେ ଜଳ,
ମିଶଇ କଳ୍ମଷ ସକଳ ।
ଶିଶୁ କରଇ ଯେ ସଂସାର,
ବଶେ ଆସଇ ସେ ମାୟାର।
ସଂସାର କାର୍ଯ୍ୟରେ ଜଡିତ,
ହୋଇ ସେ ହୁଏ ପ୍ରଦୂଷିତ।
ସ୍ଵାର୍ଥ,ଲୋଭ,ଗର୍ବ ଓ ରୋଷ
ମିଛ କପଟର ପ୍ରବେଶ ।
ଏକଦା ସ୍ଵଚ୍ଛ ଶିଶୁ ଚିତ୍ତ,
ଧନ ନିଶାରେ ମଦମତ୍ତ।
ରୂପ ଯୌବନର ନିଶାରେ,
ଜୀବନ କାଟେ ଅବିଚାରେ।
ଦେବତ୍ଵ, ଦିବ୍ୟ ତା ସ୍ୱରୂପ,
ଅଚିରେ ହୁଅଇ କୁରୁପ ।
ଦେହ ଭାବରେ ଜୀବ ବହି
ଦେବ ଅଯୋଗ୍ୟ ହୁଏ ସେହି।


ପ୍ରଚଣ୍ଡ ରୌଦ୍ର ପରକାଶେ,
ଭୂମିରୁ ନଭ ଜଳ ଶୋଷେ।
ବାଷ୍ପ ସ୍ୱରୂପ ହୋଇ ଜଳ,
ଆକାଶେ ମେଘାକାରେ ଠୁଳ।
ତେମନ୍ତ ସମୟ ଉତ୍ତାରେ,
ଆତ୍ମା ନିୟତି ପ୍ରଭାବରେ।
ଛାଡେ ସଂସାର କ୍ରିଡାଙ୍ଗନ,
ଅର୍ଜିତ ସାରା ଧନ, ଜନ।

ଜଳ ଯେ ମିଶେ ଆକାଶରେ,
ମଳିନ ନ ଥାଏ ସେଥିରେ।
ଶୁଦ୍ଧ ସେ ଆସି ଶୁଦ୍ଧ ଯାଏ,
ଯେଣୁ ସ୍ଵେଚ୍ଛାରେ ସେ ନ ଥାଏ।
ଆତ୍ମା ଯେ କର୍ମ ମାନ କରେ,
ସ୍ଵେଚ୍ଛାରେ, ବୁଦ୍ଧି ବିବେକରେ।
କର୍ମେ ସଂଶ୍ଳିଷ୍ଟ ଆତ୍ମା ରୁହେ,
ସ୍ଵ କର୍ମ ପାଇଁ ଦାୟୀ ରହେ।
ତହିଁରୁ ହୁଏ ତା ପ୍ରାରବ୍ଧ,
ଏହା ହିଁ ନିଗମର ଶବ୍ଦ ।
ନୁହେଁ ଏ ଶାସ୍ତ୍ର ତୁମ ପାଇଁ,
ପାଗଳ ଏହା ବିଚାରଇ।

ଅଜ୍ଞାନ ଅମା

ଘେରିଛି ଅଜ୍ଞାନ ଅମା

ପଥହୀନ ନାହିଁ ମୋ ଆଶ୍ରୟ,

ମଡିଚାଲିଛି ଅମଡା,

ବୁଦ୍ଧିହୀନ ବାତୁଳର ପ୍ରାୟ।

ନୁଆଁଇ ଚାଲିଛି ମୁଣ୍ଡ,

ସତ ମିଛ କରିନି ମୁଁ ଥୟ,

ଯିଏ ଯାହା କହିଦେଲା,

ମାନି ନିଏ ସମସ୍ତଙ୍କ ରାୟ ।

ହେ ପ୍ରଭୁ ମୁରଲିପାଣି,

ଏ ସମୟେ ହୁଅ ମୋ ସହାୟ,

ହୋଇ ଉଦୟ ମୋ ଚିତ୍ତେ,

କର ମୋର ଚୈତନ୍ୟ ଉଦୟ।

ନାହିଁ କେହି ତୁମବିନୁ,

ହୋଇବ ଯେ ମୋଠାରେ ସଦୟ,

ରାସ୍ତା ଦେଖାଇବ ମୋତେ,

ହୋଇ ଅକପଟ ପ୍ରେମମୟ ।

ANGER & AFFECTION

At times,

You become angry over me,

But do you know what message,

Your anger coveys?

Your anger says,

That you want to see,

A perfect me.

Your anger surfaces,

Whenever I don’t come,

Up to your expectations.

For my betterment

Your affection disguises,

In your anger,

So, I never mind your anger,

Rather I regard it as your right,

Over the soul you loveth most.

The earth ignores,

Thunder and lightning of a cloud,

Welcomes the rain that follows,

I too ignore your angry words,

And accept the affection,

That you render.

I am happy

I wished truth from you,

You taught me to lie a bit,

I trusted you with all my heart,

You taught me how to deceive,

Selflessly I went on inspiring you,

You established that none should be selfless

I worshiped your inner being,

You left me to cry in solitude,

Why this happened?

Because, I am a man having a child’s innocence,

But you?

A grown up woman with all cunningness.

True, the world is full of you, and your like,

Still, I am happy with a single me.

I worship you

I know you are not in this room,

Not around, not in my town,

We are not connected,

By any means of communication.

But do you know?

I never think, we are separated,

As you are never out of my reach.

When I wish to see your pretty face,

Want to feel your sweet presence,

Eager to hear the news of your well-being,

Keen to smell your divine aroma,

I switch off all the lights of my room,

Shut my eyes, look inside my heart,

I visualize you sitting there on a throne.

I hold my hands over my bosom,

To feel you and make myself comfortable,

That I worship you, away from you.

A ray of smile spreads over my face,

As I feel proud of my devotion.

Then I touch your lips with my fingers,

To make me assured that you are smiling,

Being certain of your happiness,

I switch on all the lights,

Draw a sheet of paper,

Write a love-song for you,

Remembering the romantic time,

We had spent together.

Maybe she will understand.

When you deserted me and became silent,
My inner being revolt,
I cry out,
"Why did she go?
What made her do so?"
My clock crumbled,
My world stumbled,
A dark sphere opened before me,
Dread fingers of depression waylaid my time,
I began talking to my poem,
I took her asylum,
"Oh, best messenger of emotions,
Kindly convey her my conditions,
Tell her I am a nothing without her,
Request her to illuminate my sphere once more,
Maybe she will understand your words,
Maybe she will return to my world."

ସାଗର ଓ ବେଳାଭୂମି

ସାଗର...

ମୁଁ ଯେ ସାଗର ନୀଳ ଢେଉ ହୋଇ,

ଯାଏ ପୁଣି ଫେରିଆସେ,

ଯେତେ ସବୁ ଦୁଃଖ, ରାଗ ଅଭିମାନ,

କୁହେ ବେଳାଭୂମି ପାଶେ।

ତୁମେ ବେଳାଭୂମି ଧିର ସ୍ଥିର ସଦା,

କୋମଳ ମୋହ ସକାଶେ,

ସହି ଚାଲ ମୋର ଢେଉର ପ୍ରହାର,

କୁହ ଭଲା କିବା ଆଶେ?

ବେଳାଭୂମି....

ହେ ପ୍ରିୟ ସାଗର ଧନ୍ୟ ମୋ ଜୀବନ,

ସାର୍ଥକ ତୋର ପରଶେ,

କୋମଳ ମୋହର ବାଲି କଣ ଯେତେ,

ଶୁଦ୍ଧ, ସ୍ଵଛ ତୋ ସକାଶେ।

ତୁମ ରାଗ, ରୁଷା, ମାନ ଅଭିମାନ,

ସବୁ ପ୍ରୀତି କାରବାର।

ଆମ ମିଳନ ଓ ବିଚ୍ଛେଦର ଖେଳ,

ଅନନ୍ତ ସୁଖ ଭଣ୍ଡାର ।

WHAT YOU ARE?

You may be a renowned doctor,

An expert in your profession,

If you don't value every human life as equal,

If you evaluate them in terms of money,

Then in my term you are not a human being,

You are only a money making machine.

You may be an award holder writer,

A popular word artist of all time,

If your words don't match your deeds,

If you are a narrator of fake emotions,

Then in my consideration you are an impostor,

You are a cheep entertainer and a curse to your believers.

You maybe a rich, learned, young, beautiful person,

May you be a talk of the town,

If you are not truthful, honest and openhearted,

If you are not selfless in your approach,

Then in my view you are not worth any respect,

You are just a wrong creation of God.

YOUR BROKEN HEART

When you cried in your  art,

When you shed tears over the incidence of your past,

Your so called friends might have appreciated you for that,

"Well cried", "Nice art","Splendid write" isn't it?

What they think of you when they say so?

An entertainer, a narrator of fake emotions?

Are they entertained when you bath in tears?

Are they amused to see you in pain? 

Disgusting, but true that they don't feel the pain,

They will not notice the heartache you are in. 

But it was, horrible for me, 

My inner being cried out reading that,

Mutely I react,

"Never cry my sweetheart,

I can least afford that,

I can't see you in a negative state,

I can't read your negative art,

Forget the past, it belongs to history,

Move on, on your desired direction, 

Be joyous, write positive,

God bless you."

ଅମର ପ୍ରେମ

ଉଡି ଯାଉଥିଲେ ଆମ ମନ ପକ୍ଷୀ,

ଆନନ୍ଦେ ପ୍ରେମର ଆକାଶରେ,

ତୁମେ ଉଡିଗଲ ଦୂରରୁ ଦୂରକୁ,

ମନ ପକ୍ଷୀ ମୋର ଝୁରି ମରେ।

ତୁମ ପାଇଁ ଆଜି ପର ହୋଇଗଲି,

ଚାଲିଗଲ ଛାଡି ଅକ୍ଲେଶରେ,

ଶୂନ୍ୟ କରି ମୋର ଜୀବନ ଆକାଶ

ଲୁଚି ଗଲ କେଉଁ ରାଇଜରେ।

ମୋ ପ୍ରେମ ପକ୍ଷୀର ସବୁ ରକ୍ତକଣା,

ଲୁହ ବୁନ୍ଦ ହୋଇ ବୋହିଗଲା,

ଦିନେ ମୁଁ ଦେଖିଲି ଶବପ୍ରାୟ ହୋଇ,

ଅମାଚ୍ଛନ୍ନ ଦୃଦେ ପଡିଥିଲା।

ବଡ ସରାଗରେ ପାଳିଚାଲିଥିଲି,

ତୁମକୁ ମୁଁ ପ୍ରୀତି ମଧୁ ଦେଇ,

ଆଜି ଏ ପକ୍ଷୀଟି ଅବଶ ପଡିଛି

କୁହ ତୁମେ ବନ୍ଧୁ କାହିଁ ପାଇଁ ।

କହିବିନି ତୁମକୁ ମୁଁ ହତ୍ୟାକାରୀ,

ଦେଇ ପରିବିନି ମୁଁ ଲାଞ୍ଛନ,

ପାଳିଛି ପାଳିବି ତୁମକୁ ମୁଁ ମନେ,

ବଡ ଅମୂଲ୍ୟ ଏ ପ୍ରୀତି ଧନ। 

ଲାଜକୁଳୀ ଲତା

ଲାଜକୁଳୀ ଲତା  ସିଏ

ସ୍ପନ୍ଦନ ମୋ ହୃଦର

ଫୁଙ୍କିଲେ ମଉଳି ଯାଏ

ବଡ ସ୍ପର୍ଶକାତର ।

 କହୁ କହୁ ରହି ଯାଏ,

 ଅଧେ କଥା ମନର

 ଅଧା ଗଢା ରହିଯାଏ

 ସୌଧ ଆମ ପ୍ରୀତିର।

କାନ ପାତି ଚାହିଁ ଥାଏ,

 ଶୁଣିବାକୁ ମୋ ଗିର

ତା ଆଖିରୁ ବୁଝି ଯାଏ,

ବ୍ୟଥା ମୁଁ ତା ହୃଦର ।

କିଛି ଦ୍ଵିଧା କିଛି ଦ୍ଵନ୍ଦ,

ପ୍ରୀତି ପ୍ରତି ତାହାର,

ଜୁଆର ଓ ଭଟ୍ଟା ଭରା,

ତା ଭାବନା ସାଗର।

ଅପ୍ରାକୃତ ଶରଧାର

ଦେବୀ ସେ ନାରୀବର,

ସ୍ନେହାଧିନ ପ୍ରେମାଛନ୍ନ

ପୂଜକ ମୁଁ ତାହାର ।

ଅଥ ପାଗଳ ଉବାଚ ୨

ଜାଣ କି ଜନେ ମୋ ନିର୍ବୋଧ ମତି,
ଜାଣି ଜୀବନ କ୍ଷଣ ଭଙ୍ଗୁର ଗତି,
ନଶ୍ଵର ଶରୀରର ଯାହା ରୀତି,
ଦେହ ସୁଖରେ ମୁଁ ଗଲି ଯା ମାତି।

ପାର୍ଥିବ ପ୍ରାପ୍ତି ଯା ଅସ୍ଥାୟୀ ସୁଖ,
ପାଇଁ ଅକାର୍ଯ୍ୟ ମୁଁ କଲି ଅନେକ,
ଭୁଲି ଧର୍ମାଧର୍ମ ଓ ଜାତି ପତି,
ଠୁଳ କଲି ଅନୈତିକ ସମ୍ପତି ।

ଉଦ୍ଧତ ଯୌବନର ଉଦ୍-ବେଳନ,
କଲା ଅଧୋମୁଖୀ ମୋ ଆଚରଣ
ଦେହଦାହରେ ମୋ ରହିଲା ପ୍ରୀତି,
ନିଗମ ପଥରୁ ହେଲା ବିଚ୍ୟୁତି ।

ନୀଚ ପଦ ଧରି କାର୍ଯ୍ୟ ସାଧନ,
କରି ଭୁଲିଲି ମୁଁ ମୋର ସମ୍ମାନ,
ବିଚାର ନ କଲି ନୀତି ଅନୀତି,
ମୂଳ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହେଲା ବିଷୟା ପ୍ରାପ୍ତି। 

ଦିନେ ନ ଭଜିଲି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ,
ନ ହେଜିଲି ବାରେ ସେ ଘନଶ୍ୟାମ, 
ପ୍ରବଞ୍ଚକ ହେଲା ମୋହରି ମତି,
କଲି ମୁଁ ନିଜେ ଆତ୍ମାର ଦୁର୍ଗତି ।

ଜାଣ କି ଜନେ ମୋ ନିର୍ବୋଧ ମତି,
ନର୍କ ଦ୍ଵାର ମୁଁ ଖୋଲିଲି ଏଇମିତି।

ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ... ନିଗମ ପଥ-- ନିଗମ ଅର୍ଥାତ ବେଦ, ଯେଉଁଠି ପ୍ରତ୍ୟେକ କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ନୀତି ନିର୍ଦିଷ୍ଟ ଅଛି, ତାହା ନିଗମ ପଥ ।

Sweet feelings

May the moon appear in the sky, 

Or hide behind the cloud, 

Its oneness with the earth,

Remains unquestionable.

May god grant happiness or sorrow,

A true devotee continues,

To worship Him,

Throughout his life.

May you talk to me or keep mum,

I will continue to nurture,

My affection for you,

In my heart.

Because as an arrow,

That leaves a bow,

Does not come back to its quiver,

When a sweet feelings,

Springs up from a delicate heart,

It never dries up for any reason.

I never become a matured man 1

I never become a matured man,

As I never praise you unnecessarily,

Just in order to appease you,

 The way men often do with every pretty women,

Because for me you are not an woman,

But only a nice soul, that I hold in my devotion.

 I praise you,

Wherever you do praiseworthy,

Criticize you,

Whenever I feel you go wrong,

As I wish to see

A continuous growth in your person,

A great glow in your life,

Because I adore you.

For me love means to give everything,

So I go on giving,

 Whatsoever I feel beneficial to you,

Without using my brain,

Without putting a cunning and matured mind into it,

Without thinking how you would interpret my words,

I never become a matured man.

I never become a matured man

I never become a matured man,

Rather, I see the world,

With the eyes of an innocent child,

Deal with everybody innocently,

Expected innocence from others.

Innocently I speak truth,

Desire you to be truthful towards me,

Frankly I open before you my heart,

Wish that frankness from you.

After nurturing you in my pious feelings,

 I never wish to get your affection,

I only expect you to respect my feelings,

For me you are never a woman,

Rather, I wish to see nice soul in you.

Still I don't know, why you are away,

Why you feel our ways are different.

Sorrow or happiness, in every condition,

I will live with my innocence ever.

I don't wish to grow as a mature man,

And calculate pros and cons of my devotion.

Its tough though but I know,

I will successfully nurture that pious feelings,

Because it has nothing to do with your presence  or absence,

Because it always selfless and free from expectation. 

ଅଥ ପାଗଳ ଉବାଚ..୧

"ମୁଁ କରୁଛି" ବୋଲି ଯେ ବା କରେ ଆସ୍ଫାଳନ,
ଈଶ୍ଵରରେ ଅନାସ୍ଥାର ତା ପ୍ରତିଫଳନ।

" ଅହଂ" ସେ ଅଜ୍ଞାନ କିଲା ଅଭେଦ୍ୟ ଅତୁଟ ,
ଭକ୍ତି ରଶ୍ମୀ ପ୍ରବେଶର  ନାହିଁ ସେଠି ବାଟ । 

ନା ଆସ୍ଥା, ନା ନିଷ୍ଠା ଥାଏ ତାହାଠାରେ ତାର,
ବଦ୍ଧ ବୁଦ୍ଧି ସେ ନ ଜାଣେ  ସୃଷ୍ଟିର ବେଭାର।

ବିଧି ଅବଧିରେ କରେ ଯେବେ ତାର ଖେଳ,
ଅସହାୟ ଶିଶୁ ତୁଲ୍ୟ ହୁଏ ସେ ବିକଳ ।

ଅସତ୍ୟ ପ୍ରମାଣ ହୁଏ ଯାବତ ପାର୍ଥିବ,
ମାଟି ହୋଇ ମିଶି ଯାଏ ମାଟିରେ ତା ଗର୍ବ।

"ରଖ ପ୍ରାଣ" "ରଖ ପ୍ରାଣ" ହୁଏ ସେ ନିଉନ,
ଏ ବେଳେ ସ୍ମରେ କାତରେ ସେ ଦର୍ପଦଳନ।

ସ୍ମରିବାର ଯେବେ ଅଛି ଦିନେ ତା ପୟର,
ବନ୍ଧୁରେ, ଛାଡି ଗର୍ବ ଦମ୍ଭ ତୁମେ ଆଜି ତାକୁ ସ୍ମର ।

ସଂସାର ବିଶାଳ ଜ୍ଞାନ ସାଗର ମୁହିଁ ବିନ୍ଦୁ ତହୁଁ 
ବିଜ୍ଞତା ବଡିମା କରିବି ଛାର ମୁଁ ବା କାହୁଁ ।

କାର୍ଯ୍ୟ କାରଣର ସୂତ୍ରଧର ନଟବର,
ମୁଁ ନଗଣ୍ୟ ଅଭକ୍ତଟି କୃପା ପାତ୍ର ତାର ।

ତାର କୃପା ହାତ ଟେକି ସେ ଯାହା ବି ଦେଲା ,
ପାଗଳ ପ୍ରଳାପ ଜରିଆରେ ଭିଆଇଲା।

ଅଥ ପାଗଳ ଉବାଚ

ଶରୀରେ ଯେହ୍ନେ ଜିନ୍ନଧର୍ମୀ ପ୍ରାଣହୀନ ବସ୍ତ୍ର ପରିଧାନ,
ତେମନ୍ତ ଶାଶ୍ଵତ ଆତ୍ମା ପରେ ଭଙ୍ଗୁର ଦେହ ଆଚ୍ଛାଦନ।

ଭୋଗ ଲାଳସା, ସଂଲଗ୍ନ କର୍ମ ଦେହବୋଧ ସକଳ,
ଆତ୍ମ ଉପଲବ୍ଧିର ସିନା କ୍ଷୟ ଉପାୟ କେବଳ।

କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ, ଭୟ, ମିଥ୍ୟା, ଛଳ,
ଆତ୍ମାର ଆଧ୍ୟାତ୍ମ ମାର୍ଗ ଯାତ୍ରାର ବାଧା ପ୍ରବଳ ।

ଦେହବୋଧରେ ପାର୍ଥିବ ପଛେ ଧାବମାନ ହୋଇବା ବେଭାର,
ଛାୟାକୁ ବାସ୍ତବ ଭବି ଧରିବା ପ୍ରୟାସ ପ୍ରକାର।

ଆତ୍ମାଜ୍ଞାନୀ ଧୀରେ ନ ଧରନ୍ତି  ଚିତ୍ତେ ସେ ଦେହବୋଧ, 
ନ ଥାଏ ତାହାଙ୍କର ବଡ-ସାନ, ବର୍ଣ, ଲିଙ୍ଗ ଭେଦାଭେଦ। 

ପରମର ଟେର ପାଇ କି କେ ରମେ ଏ ଧରାଧାମରେ?
ଆତ୍ମା ଜ୍ଞାନ ଥାଇ କେ କି ଭ୍ରମେ ଦେହ ଭ୍ରମରେ?

ସାଧୁତା, ସାଧନା, ସତସଙ୍ଗ, ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବିଶଦ୍ଜ୍ଞାନ,
ପାର୍ଥିବ ମାୟା ଭଉଁରୀରୁ ଉଦ୍ଧାରେ ଉତ୍କଣ୍ଠିତ ମୁନି ମନ। 

ଚକ୍ର ମଣୋହି

ଯାଇ ପରିବିନି,

ତୋ ଗର୍ଭଗୃହକୁ,

ପାପ ଭାର ହେଉ ନାହିଁ ବୋହି,

ମନ୍ଦିର ବାହାରେ,

ଦେବି ଶ୍ରଦ୍ଧା ଅର୍ଘ୍ୟ,

କରିବି ମୁଁ ଚକ୍ର ମଣୋହି।

ଇଚ୍ଛା କଲେ ତୁମେ,

ନିଶ୍ଚେ ଜଗନ୍ନାଥ,

ନେବ ତୁମ ହାତ ବଢେଇ,

ନ ଥିଲେ ଶରଧା,

ମୋ ଠାରେ ଠାକୁରେ,

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଯିବି ପଳେଇ।

ସଂସାର ଦରବ,

ମାଗି ଆସିନି ମୁଁ,

କୈବଲ୍ୟରେ ମୋର କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ,

ଯିବି ହୋଇ ତୃପ୍ତ,

ହେବି ପାପ ମୁକ୍ତ

ଯିବି ଯେବେ ତୁମ ସ୍ନେହ ପାଇ।

ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ...ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ଚୂଡାରେ ଶୋଭୟମାନ ନୀଳଚକ୍ର ବାସ୍ତବରେ ନାରାୟଣଙ୍କର  ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ର। ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ପୁରୀ ଯାଉଥିବା ଭକ୍ତମାନେ ଦୂରରୁ ନୀଳଚକ୍ରକୁ ଦେଖି ଭକ୍ତିପୂତ ନୈବେଦ୍ୟ ଅର୍ପଣ କଲେ, ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ଦର୍ଶନ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାନ୍ତି ।ଏହା ପତିତପାବନ ବାନାର ଧାରକ ଏବଂ ଚକ୍ର ନାରାୟଣ ନାମରେ କ୍ଷାତ।ଏହି ନୀଳଚକ୍ର ଉଦେଶ୍ୟରେ ସମର୍ପିତ ନୈବେଦ୍ୟକୁ ଚକ୍ର ମଣୋହି କୁହାଯାଏ ।

ନିଷ୍କାମ ଶ୍ରଦ୍ଧା

ସମୟ ନଦୀର ପ୍ରଖର ସ୍ରୋତରେ ଆମେ ଦୁହେଁ,

ସମାନ୍ତର ଭାସି ଚାଲିଥିବା ପତ୍ରଦ୍ୱୟ ଭିନ୍ନ କିଛି ନୁହେଁ ।

ଜାଣେନା ମୁଁ, ତୁମେ କଣ ଜାଣିଛ କି କେବେ କିଭଳି,

କେଉଁ ଅତର୍କିତ ପବନର ତାଡନାରେ ଆମର ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ଵେ,

ତୁମେ ଭାସିଯିବ ମୋଠାରୁ ଦୂରକୁ ଦୂରକୁ,

ଅଥବା ଭଉଁରୀରେ ପଡି ଆମଭିତରୁ କେହି ଜଣେ ବୁଡିଯିବ,

ଅନ୍ୟଜଣକୁ ନିଃସଙ୍ଗତାର ସହ ସଂଘର୍ଷ କରିବାକୁ ଛାଡିଦେଇ।

କିନ୍ତୁ ପରସ୍ପରଠାରୁ ବିଚ୍ଛିନ୍ନ ହେବା ଆଗରୁ, 

କାଳର କରାଳ ପ୍ରବାହରେ ଆମର ସ୍ଥିତି ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ହେବା ପୂର୍ବରୁ,

ଆମେ ପରସ୍ପରକୁ ଦେଇଯିବା,

ନିଷ୍କାମ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ସୁନ୍ଦର ଅନୁଭୂତି,

ଯାହା ହେବ ଆମ ଅବଶ୍ୟମ୍ଭାବି ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନର ପାଥେୟ,

ଏକ ଅଭୂଲା, ମଧୁର ସ୍ମୃତି ।

ସେ ଶ୍ୟାମଘନ

ହାରିଗଲି ଯେବେ ଜୀବନ ରଣ,

ହାତ ଯୋଡି ଗଲି ମୁଁ ଶରଣ ।

ହରିନେଲେ ହରି ମୋ ଦୁଃଖ କଷଣ,

ହୃଷ୍ଟ ହେଲା ମୋ ଜୀବନ ହେ,

ତୁଷ୍ଟ ହେଲା ମୋର ମନ।

ହଟିଲେ କାମ, କ୍ରୋଧ ଛାଡି ମନ,

ହତ ହେଲେ ଯେତେ ଅବଗୁଣ, 

ହୃଦ ମୋର ହେଲା ତାଙ୍କ ପ୍ରେମେ ପୂର୍ଣ୍ଣ,

ହସି ଉଠିଲା ଭୁବନ ହେ,

ହଟିଙ୍କ ପ୍ରୀତି ଭିଆଣ ।

ହେଲା ଚିତ୍ତ ବ୍ୟୋମ ଚିନ୍ତା ଘନ ଶୂନ୍ୟ,

ହର୍ଷିତେ ଭ୍ରମିଲେ ଶ୍ୟାମଘନ

ହାରି ଜୀବନ ମୁଁ ଜିତିଲି ମୋହନ,

ହେଲି କୃତକୃତ୍ୟ ଧନ୍ୟ ହେ,

ହରି ପଦେ ସମର୍ପଣ।

ତୋ ଶରଧା ପଥ

ଛନ୍ଦା ମୁଁ ତୋ ଚରଣେ,
ତୋ ପ୍ରୀତିର ବନ୍ଧନେ,
ହେ ପ୍ରଭୁ ଭକତ ବତ୍ସଳ।
ଶୁଣି ମୋର ଅରଜ,
ବଢାଇ ବେନି ଭୁଜ,
ଉଠାଇ ନିଅ ଆଦିମୂଳ।

ତୋ ସ୍ନେହେ ହୋଇ ଭୋଳ
ଛିଡୁ ମାୟା ଶୃଙ୍ଖଳ,
ଆତ୍ମାରେ ନ ରହୁ ମୋ ଦୋଷ
ରମୁଁ ସଦା ମୋ ଚିତ୍ତ ,
ତୋ ଲୀଳା ଧ୍ୟାନ ପଥ,
ତୋ ପଦରେ ରହି ସନ୍ତୋଷ ।

ସଂସାରେ ଆଉ କିଛି,
ସାର ଅବା କି ଅଛି,
ତୋ ପ୍ରୀତି ନିଧି ପ୍ରାପ୍ତି ଠାରୁ,
କରିବି ମୁଁ କାମନା,
ହୋଇକି ମୂଢମନା,
ଆହେ ମୋ ବାଞ୍ଛା କଳ୍ପତରୁ।

ମନେ ନାହିଁ ମୋ ଭୋକ,
ଭୋଗିବି ଭବ ସୁଖ,
ତୁମ ସ୍ନେହରେ ମୋ ମନ
ସ୍ଵର୍ଗ ନୁହେଁ ମୋ ଲକ୍ଷ୍ୟ
ଲୋଡା ନାହିଁ ମୋ ମୋକ୍ଷ
ତୋ ପଦ ସେବୁ ମୋର ପ୍ରାଣ।

ABSURDITY

Why do you like to watch an absurd movie,

And love to read a fiction,

Why you wish to see one hero fight and win,

Against all odds,

Even though you know well

That these are all impractical things.

Why do poets assume to ride over the clouds,

Or jump from the hill top into the deepest ocean,

And you like them more than the reality writes,

The writes concerning real life.

Why do you love absurdity and leave reality?

Is it not your dissatisfaction with the real life?

Is it not your desire to see a better life for yourself 

And for the whole world.

Is it not our wish and hope of a better world.

I prefer to maintain silence

I prefer to maintain silence,
Why should I say anything to you,
When I know you won't reply my words.

Why the cloud should rain,
Over a piece of rocky land,
When it knows that it will remain unproductive ever.

I don't cry anymore over your silence either,
Why should I cry when I know the warmth of my tear won't melt your heart .

Why should the gardener water a rose plant,
When he knows that its roots are dried up.

I don't get stunned over your reactions either,
Love, is not a petty word that everyone can understand, I know.

Does the moon understand?

May the moon remain,

Physically away from the earth,

But it is always a pleasure matter,

For the earth to drench in her silver rays,

To watch her pretty face.

So when she hides behind a cloud,

Darkness takes the control of the earth’s surface.

I remain assured and at peace,

Until your words reaches me,

But when you become silent,

My mind becomes shadowed,

By numerous apprehensions.

I become seriously worried,

 About your well-being n happiness.

Darkness reigns over my psyche.

Now it’s up to you to consider my feelings,

Remain in my sky and part your rays,

Or to cause darkness on my surface,

I am helpless, I am in….. .

Does the moon  understand,

How significant she is for her earth?

Does my moon............?

ତୋ ଭକ୍ତି ପଥଟି

ତୋ ଭକତି ପଥ ଜଗା ବହୁତ ବିଷମ,
ଅନ୍ତରାୟ ଭେଳି ଭେଳି ହେଉଛି ଆଗମ।

ସଂସାର ଦାୟିତ୍ଵ ପ୍ରେମ ପ୍ରୀତିର ବନ୍ଧନ,
ଦୁନିଆର ରଙ୍ଗାରଙ୍ଗର ଯା ଆକର୍ଷଣ,
ଇନ୍ଦ୍ରିୟଭୋଗ ଲାଳସା ସର୍ବଥା ଅଦମ୍ୟ,
ଭକତି ନିଷ୍ଠା ପଥକୁ କରୁଛି ଦୁର୍ଗମ ।

ଗରିଷ୍ଠ ସେ ମୋହ ମାୟା ବନ୍ଧନକୁ କାଟି,
ତୋ ପବିତ୍ର ଚରଣରେ ଦେଇ ଶୁଦ୍ଧ ମତି,
ତୋ ପୂଣ୍ୟ ପ୍ରୀତି ପିୟୁଷ କରିଯିବା ପାନ,
ଦେହଧାରୀ ପ୍ରାଣୀ ପକ୍ଷେ ଅତ୍ୟନ୍ତ କଠିନ।

ଦେବେ ଦୁର୍ଲଭ ଯାହାର କରୁଣା କଟାକ୍ଷ,
ଋଷିଙ୍କ ଅକଳ୍ପନୀୟ ଯେ ପୁଣ୍ଡରୀକାକ୍ଷ, 
ନୋହେ ତ ସହଜ ତାହାର ପ୍ରତିପୂଜନ, 
ବଡ ଦୁସାଧ୍ୟ ହେଇବା ତା ପ୍ରୀତିଭାଜନ।

କୃପା ବିନା ନୋହିବ ତୋ ଭକ୍ତି ସାଧନ,
ତୋ ଭାବସୃଷ୍ଟିର ସ୍ଵୟଂ ହୁଅ ତୁ କାରଣ,
କର କୃପାବୃଷ୍ଟିରେ ମୋ ଚିତ୍ତକୁ ସିଞ୍ଚନ,
ସାର୍ଥକ ହେଉ ଜୀବନ ପାଇ ଭାବ ଧନ ।

I become you

I did not ever appreciate your beauty,

As men often do towards women.

Why to appreciate a bag of skin,

Some flesh, bones, blood and organs in it?

I didn’t see you, the way world sees a woman,

Rather I see the beautiful soul in you,

Appreciated the grandeur of your spirit,

Loved your charismatic persona.

Since that day I am in love with you,

You roam in my vein, reign over my brain,

To be precise I carry you in me,

With much affection and care.

Since that day,

My pen thinks about your choice,

Before it moves over the sheets of paper.

I read and reread the written stuff,

To imagine the smile of your lips,

That would glitter there on reading it.

You become my life, I become you.

MY SOFT FEELINGS

Do you ever understand,

What my loving heart wants?

How it suffers,

When you are away from my sight?

Unless and until,

You are well and truly,

Among the same feelings,

You can’t really understand,

 Me and my condition.

Words are incapable representatives,

Of the soft feelings,

My heart bears for my rose,

So I prefer,

To maintain silence in desertion,

But my humble silence does not mean,

Everything fine here in your absence.

When it doesn’t get the attention and care

 It truly deserves, it cries out mutely,

Blames none but its fate restlessly

Weave hundred stories reluctantly.

In its most unstable condition,

it thinks, either you never understood me,

Or you never really wish to trust,

the soft feelings I have for thee.

Anyway, I will nurture you and the feelings,

With or without your support .

श्री राधा शरणं

जा के सुमिरत अनवरत मोर आराध्य नंदकुमार,
सो श्रीराधा चरण शरण मोर मन होए अधीर |

जे नित गोविंद मन गत परम अमित प्रेममयी अविनाशी,
सो श्रीराधा बंदे प्रदीप्त भवसागर पार अभिलाषी |

अलौकिक असोच्य शाश्वत कृष्ण साथी,
बंदे श्रीराधा अद्वितीय आदर्श  प्रेममूर्ती |

वृंदावनविहारिणी , कमलिनी कृष्ण हृदयसंगिनी,
असीम भक्ति सागर कृपा कीजै श्रीराधारानी |

ଶ୍ରୀରାଧାପଦେ ଶରଣ

ଯେ ଦେବୀ ସ୍ମରଣ କରନ୍ତି ସଦା
               ମୋ ଆରାଧ୍ୟ ନନ୍ଦାକୁମାର
ସେ ଶ୍ରୀରାଧା ଚରଣ ଶରଣକୁ 
                ଅଧୀର ହୁଏ ମୋ ଅନ୍ତର।

ଗୋବିନ୍ଦ ଚିତ୍ତ ନିତ୍ୟ ବିହାରିଣୀ
              ହେ ପ୍ରେମମୟୀ ରାମାବର
ଘେନ ବିନମ୍ର ପ୍ରଣତି ଦାସର 
                   କର ଭାବସାଗରୁ ପାର।

 ହେ ଅଲୌକିକ, ସନାତନୀ ଦେବୀ 
                     ଦିବ୍ୟ ସାଥି ଅରିଧରର 
ଭାବ ଭକ୍ତି ପୂରିତ ଆରାଧନା
                     କରୁଛି ମୁଁ ତବ ପୟର।

କୃଷ୍ଣ ହୃଦସଙ୍ଗିନୀ କମଳିନୀ
                ହେ ପ୍ରୀତି ଭକ୍ତି ପାରାବାର
ଆହ୍ଲାଦିନୀ, ବୃନ୍ଦାବନବାସିନୀ
                ଶ୍ରୀରାଧାମାତେ କୃପା କର। 

ନୀଳକଇଁ

ମୋ ମନ ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ତୁମେ,
ସଜଫୁଟା ସୌମ୍ୟ ନୀଳକଇଁ,
ମୃଦୁ ମନ୍ଦ ପରଶେ ତୁମେ,
ମୋ ପ୍ରାଣକୁ ଆସ ଛୁଇଁ ଛୁଇଁ ।

ଏ ମନ, ଜୀବନ ଶୋଭାନ୍ଵିତ,
ତୁମ ଦିବ୍ୟ ଉପସ୍ଥିତି ନେଇ,
ତୁମ ବିନୁ ରଙ୍ଗହୀନ,ଶ୍ରୀ ହୀନ ମୁଁ,

ମୋର କିଛି ପରିଚୟ ନାହିଁ ।

ତୁମ ସୁବାସେ ବିଭୋର,
ଦିବାରାତ୍ର ମୋର ମନ ଥାଇ,
ଲେଖି ଚାଲେ କେତେ ଛନ୍ଦ,
ପ୍ରିୟାଗୋ କେବଳ ତୁମରି ପାଇଁ।

କଥା ସରେନା

ସରିଯାଏ ଦିନ, ସରେ ଏ ଜୀବନ,
ସରେନା ତୁମର ମୋର କଥା।
ଫିକା ପଡି ଯାଏ ପୁନେଇଁର ଜହ୍ନ,
ବାକି ରହିଯାଏ ମନର ବ୍ୟଥା ।

ଥଳ କୁଳ ନାହିଁ ଆଦି ମୂଳ ନାହିଁ,
କିନ୍ତୁ ବଢି ଚାଲେ ପୀରତି ଗାଥା,
ମିଛ ରାଗ ରୁଷା, ତୁଛା ଅଭିମାନ,
ବଢାଏ ସମ୍ବନ୍ଧର ଗଭୀରତା।

ଖିଅ ଖିଅ ହୋଇ ଖୋଲି ଖୋଲି ଚାଲେ,
ବନ୍ଧା ଛନ୍ଦା ଯେତେ ଭାବନା ସୂତା,
ଲାଜ ଲାଜ ହୋଇ ପାରେନା ମୁଁ କହି,
 ଅନେକ ଅକୁହା ଅଶୁଣା କଥା ।

ତୁମେ ତ ପୁରୁଷ ବୁଝିକି ପାରନା, 
ତୁମ ପ୍ରିୟତମା ମନର କଥା
ବୁଝିକି ଅବୁଝା ଜାଣିକି ଅଜଣା,
ହେଲେ ଲେଖିବିନି ଆଉ କବିତା।

मेरे मालिक नंदलाल

वह ख़ूबसूरत मुस्कान,
क्या मेरे लिए भी कभी खिलेगी ?
वह मनभावन कटाक्ष,
क्या मुझपर भी कभी पड़ेगी ?

भाग्य शायद कभी वह दिन दिखाने,
मुझतक पहुँच जाए,
शायद आसमां कभी किसी  दिन,
जमीं चूमने उतर आए। 

तब वह होगा तेरी कृपा,
और मेरे श्रद्धा का मेल,
सार्थक होगा तेरे दास का जीवन,
हे मेरे मालिक नंदलाल। 

YOUR STAY

The countdown began

On a monthly basis from that day,

When you fixed the date,

Of your home coming,

And became day-wise,

When it was less than a month,

To end with an hour-wise calculation,

On the day of your arrival.  

Then you arrived, my son,

And it was party time,

 For the whole household,

Gaiety every minute of your stay.

Palatable dishes garnished on the plates,

Outings began unplanned 

As if the household

Got back its glamorous Kohinoor,

After long period of time.

Amidst those joyous moments,

During those enjoyments,

A countdown was going on,

Of the remaining days

Of your pleasant stay,

In a shadowed corner of my mind,

Shaking my heart from inside with each count.

I noticed, the once a tiny shadow,

Was growing slowly but certainly,

And was covering more area,

Of my concerned mind at each daybreak,

Gulping the charm of the pleasure,

You shared with me.

One morning my thought noticed,

The train in which you booked your seat,

Began from its place of origin,

And my hands unwillingly began assisting you,

In the packing ups of your belongings.

I pondered, was that a train

Or an enemy of my pleasure,

That reached the station in time,

To take you away from me,

For some months or maybe a year.

To leave the station,

The iron giant blew its whistle,

Or maybe it shouted at me in a coarse tone,

And cautioned me not to expect a Sunday every day,

Not to wish the pleasure to stay stationed.

The train left,

 Leaving behind wagons of tears

 To spend throughout the year,

Mutely in the deep hours of nights,

Evading others sights.

No, I didn’t cry there,

 Being a man, being a father,

I know the art of hiding tears,

Behind artificial smiles.