ଛାଡି ରତ୍ନବେଦୀ ଚାଲିଲେ
ଓଡିଶାର ମଣିମା,
ପତିତପବନ କାରଣେ
ଏହା ତାଙ୍କ ମହିମା।
ଭକତେ ଭାବରେ ନିଅନ୍ତି
ତାଙ୍କୁ ହାତେ ଉଠେଇ,
ଯାହା ସୁଖ ଦୁଃଖ ଦାୟିତ୍ଵ
ପ୍ରଭୁ ଅଛନ୍ତି ନେଇ।
ହଲି ହଲି ଦେଖ ଯାଆନ୍ତି
ଆମ କାଳିଆ ସୁନା,
ଦୋହଲି ଦୋହଲି ଯାଉଛି,
ଟାହିଆଟା ଦେଖ ନା।
ଭକତ ହୃଦୟ ସାଗରେ
ଉତ୍ସାହର ତରଙ୍ଗ,
ବରଷକେ ଥରେ ଆସିଛି
ବଡଦାଣ୍ଡେ ଏ ରଙ୍ଗ।
ଶଶ୍ଵତ ଏଠି ଏକାକାର
ଭଙ୍ଗୁର ସହ ଦେଖ,
ପରମ ଏଠି ଉପସ୍ଥିତ
ସାମାନ୍ୟର ସମ୍ମୁଖ ।
ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମା ଏକତ୍ର
ଏହା ଭବ ବୈକୁଣ୍ଠ,
ଭାବମୟ ଯେଣୁ ସର୍ବତ୍ର,
ତେଣୁ ଏ କ୍ଷେତ୍ର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ।
ରଙ୍ଗ ଯେବେ ମିଶେ ଜଳରେ,
ଜଳ ହୁଏ ରଙ୍ଗୀନ,
ଜଗନ୍ନାଥମୟ ଏ ଦାଣ୍ଡ
କଲେ ଜଗମୋହନ ।
ସେ ମାଟି ସେ କ୍ଷେତ୍ର ପବିତ୍ର,
ଯହିଁ ବିଜେ ମୋ ନାଥ,
ଦୁରୁ ହେଉଛି ମୁଁ ଜୁହାର,
ଘେନ କମଳାକାନ୍ତ।
No comments:
Post a Comment