Change

Change is the law of nature,

then why human nature, traits, behavior,

does not change,

does not change even for good,

not even when we  come across

the Bhagawat Geeta 

or any spiritual discourse.

Bhagawat Geeta is there

since last five thousand years,

we read, believe and love it

and even worship it as a holy script,

but do not wish to change ourselves 

according to its discourse.

may be, its because of our strong belief,

and reliance on the basics life taught to us

maybe we think our ethics are right,

and more appropriate to life.

this makes us so stubborn,

that we close our eyes, ears and even brain

towards its discourse

we do not wish to move one inch,

towards the path that it shows.

then why we worship it, 

is it not hypocrisy, 

is it not deceiving lord Krishna,

better, throw it out of your window,

and live as your heart wishes. 

प्रकृति नैब मुच्यते, जदि  मुच्यते सनै  सनै  

ଭାଗବତ ପଢି ପଢି ହେଲାନି ମୋ ଜ୍ଞାନ ଶୁଦ୍ଧି,
ଛିଦ୍ରମୟ ମାଠିଆ ମୋ ବୁଦ୍ଧି।
ଅହର୍ନିଶି ଚାଲିଲି ମୁଁ ଜ୍ଞାନ-ଗଙ୍ଗା ଜଳ ଭରି,
ଗଲା ସବୁ ବୃଥା ଝରି ଝରି ।

FEELINGS AND VERSES

1

I, at times feel it difficult

to utter every feelings of my heart,

that wishes flow out.

Then I sit down;

draw a sheet of paper,

to paint those untold inner noises,

with my pen.

My feelings begin to flow,

like a flooding river,

synchronizing with the salty fluid,

of my eyes.

The combination, 

takes the shape of a verse. 

2

Human actions can be cunning,

and even hypocrite,

due to their servitude to certain obligations,

to certain social bondage,

But  verses,

they never obey  any barricade,

never regard any restriction,

as they are the free birdies

of the sky called heart.

So when feelings and tears,

 take the shape of verses,

they expose every  happenings of the heart,

honestly.

They are the fearless and truthful messengers
 of emotions, vibrations, tears and laughter.

Your growth and reputation matters

Whenever my  words hurt you,
Pierce your soul,
They in fact kill mine,
With double intensity.

Do you wonder how?
Do not be surprised,
Its because you are in my soul,
As an inseparable vibration of my vein,     
An indistinguishable breath of my heart.

May one question rise in your heart,
Then why do I use such words those hurt.

I wanted the gold in you to become purified,
So I burn you in fire,
I wanted the aroma in you to spread,
 In the atmosphere so I opened the bottle.

Parents often scold their children,
Don't they love them?
No, its only love that persuade them,
To do so.
I want your growth, reputation,
Its up to understand or misunderstand me. 

YOU

You may or may not understand,
How significant you are to me,
But I would never hesitate,
To acknowledge what you are to me.

The success I achieved,
The happiness I obtained,
The spiritual heaven I dwell in,
The emotions those begin to flow inside my soul,
The pleasure of living in those emotions, 
 Are all only because of you.

My such happy state of mind,
Happens just because of your pious persona,
Just because of your kind discourse.

You may or may not talk,
We may or may not meet,
I would remain thankful,
Ever to you.

Blunders and sins

One can recover from the damages,

 Done by one's blunders,

By changing one's path,

And still become successful.

But can't get rid of,

From the impact of sins committed,

One will have to face the results,

Of such crimes, sooner or later.

To err is man, so there is always,

A chance of rectification.

But sins, no one compels one to do,

So the ways of evading there out come,

Does not exist.

 

Love is an aroma

Love does not mean,
Talking to each other,
Meeting with each other,
Or even more than that.

The aroma of love exists,
Even in silence, in physical absence,
Its a spiritual attachment remains intact,
Even in physical detachment. 

Because love means,
Someone is there, who is mine, 
And she thinks I am hers
She vibrates in me eternally,
And feels my presence in her soul all the time.
Someone owns me and I own her,

Love is  all about,
Dwelling in one's thought,
Settling in one's dream.

To become happy

To become happy,
I can't go to a dance bar,
I can't give you fake appreciations.
I can't do anything or everything,
To become happy.
Because to become happy,
Is not the goal of my life,
Not a bend of my soul.

Rather, to remain pious, truthful,
Straightforward  and humble,
Is the sole object of my existence,
Is the way of my living.

So I preferred to move away,
From everything and everyone,
And sit down in solitude,
To offer some prayers,
To him, who created and nurtures me.

Here I  am happy and I know,
This pleasure is eternal.

ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀ

ତୋ ଛାମୁରେ ଆଜି ତୋ ଜନ୍ମ ଦିନରେ
                ଯାଚକ ହୋଇ ମୁଁ  ପାତିଛି ହାତ,
ହସ୍ତ ତୋଳି ଦେବୁ ଯେବେ ମୋ ମାଗୁଣି
              ହୋଇବ ତୋହର ଚିତ୍ତ ସମ୍ମତ ।  

ଏ ପୂଣ୍ୟ ଦିନରେ 
          ହୃଦ ମଣ୍ଡପରେ
             ବିରାଜିବୁ ନନ୍ଦସୁତ,
କରି ବଡ ଆଶା 
      ତୋ ଠାରେ ଭରସା
           ଚାହିଁଛି  ମୁଁ ତୋର ପଥ। 

ନୁହେଁ ମୁଁ ପବିତ୍ର
          ଅବା ତୋ ଭକତ
             ମୁଁ ଏକ ନଗଣ୍ୟ ଭୃତ୍ୟ,
ନିଜ ବଡ ପଣେ
        ଆସିବୁ ମୋ ମନେ
            କରି ସେନେହ କିଞ୍ଚିତ । 

ଜାଣି ମୋ ଭାବକୁ
        ମୋ ଚିତ୍ତ ଠାବକୁ 
            କରିବୁ ତୁ ପୂଣ୍ୟ ପ୍ଳୁତ,
ଧରି ତୋ ଚରଣ 
         ଯାଇ ମୁଁ ଶରଣ 
               ଦେବି ପୀରତି ପ୍ରଭୁତ ।  

ତୁମ ବାଙ୍କ ଚାହାଣି 2

ନନ୍ଦସୁତ କୃଷ୍ଣ ଗୋପାଳମଣି,
ବଡ ଶୁଭ ତୁମ ବାଙ୍କ ଚାହାଣି
ନନ୍ଦସୁତ କୃଷ୍ଣ ଗୋପାଳମଣି,
ଯାହାଠାରେ ତୁମ ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି ଗଲା ପଡି,
ବଦଳିଗଲା ତା ଭାଗ୍ୟ କାହାଣୀ,
ନନ୍ଦସୁତ କୃଷ୍ଣ ଗୋପାଳମଣି ।

ସଖା ପଣେ ବରି ଅର୍ଜୁନ,
ତୋ ଚରଣେ ଯାଇ ଶରଣ, 
ସମର୍ପିଲା ତୋ ଠାରେ ମନ,
ତୋତେ ମାନି ଶ୍ରୀନରାୟଣ, 
ଭକତି ଭାବରେ କଲା ଯେବେ ତୋତେ ପ୍ରୀତ
ପାଇଲା ଗୀତାର ଅମୃତ ବାଣୀ। 
ନନ୍ଦ ସୁତ କୃଷ୍ଣ ଗୋପାଳ ମଣି,
ବଡ ଶୁଭ ତୁମ ବାଙ୍କ ଚାହାଣି ।

ସୁଦମାର କପାଳ ବାମ, 
ଭିକ୍ଷାବୃତି ଜୀବନ କର୍ମ, 
ଭକ୍ତି କରି ପରମ ଧର୍ମ,
ଶ୍ରଦ୍ଧାଭରେ ଜପିଲା ନାମ, 
ବାଲ୍ୟସଖାଠାରେ କରି ତୁମେ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି,
ଦେଖାଇ ଦେଲ ହେ ତୁମ କରଣି,
ନନ୍ଦ ସୁତ କୃଷ୍ଣ  ଗୋପାଳ ମଣି,
ବଡ ଶୁଭ ତୁମ ବାଙ୍କ ଚାହାଣି ।

ଅତି ଅକିଞ୍ଚନ ତୋ ଦାସ,
ତୋ ଠାରେ ତା ଦୃଢ ବିଶ୍ଵାସ,
ହୋଇ ନିରୁପାୟ  ହେ ଈଶ,
ତୋ କୃପାରେ କରିଛି ଆଶ,
ରଖି ତା ବିଶ୍ଵାସ ବାରେ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି ଫେଇ, 
ପୋଛିଦିଅ ତାର ଆଖିରୁ ପାଣି,
ନନ୍ଦ ସୁତ କୃଷ୍ଣ  ଗୋପାଳ ମଣି,
ବଡ ଶୁଭ ତୁମ ବାଙ୍କ ଚାହାଣି।

ଆହେ ନୀଳଶଇଳ

ମୋ ଜୀବନ ଦୀପ ଜାଳିଛୁ
              ବଡ କରୁଣା ତୋର,
ଅଳଙ୍କୃତ କରି ସେଥିରେ
               ଅନେକ ଉପହାର । 

କି ଦେଇ ସୁଝିବି ତୋ ଋଣ
               ବୁଦ୍ଧି ପାଉନି  କିଛି, 
ନଗଣ୍ୟ ନିଉନ ମଣିଷ
         ମୋ ଠାରେ କିସ ଅଛି ।   

ଶରଧା ଦୀପଟି ଜାଲିଛି
            ଦେଇ ଲୁହ ତଇଳ,
ବିଶ୍ଵାସ ସଳିତା ଜଳେଇ
            ଆହେ ନୀଳ ଶଇଳ। 

ଜଳିକି ଜାଳିବି ଏ ଦୀପ
           ପ୍ରଭୁ ତୋହରି ପାଇଁ,
ଲିଭିଯିବା ଯାକେ ଥିବି ମୁଁ 
        ଜଗା ତୋ ମୁଖ ଚାହିଁ ।    

ତୁମ ସମ ବନ୍ଧୁ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ଶ୍ୟାମ

ତୁମ ସମ ବନ୍ଧୁ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ଶ୍ୟାମ
           ବନ୍ଧୁ ମୁଁ ଲୋଡିବି ଆଉ କାହିଁକି?
କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଆଖି ନାଲି ପଡିଗଲେ
        ଶୁଣିଛି ମୋ ଦୁଃଖ ଆଉ କେହି କି?  

ଜୀବନ ଭାର ମୁଁ ସହାସ୍ୟେ ଉଠାଏ
         ସାହା ଯେ ହୁଏ ଅଦୃଶ୍ୟେ ଥାଇକି,
ଝୁଣ୍ଟି ପଡିଗଲେ ହାତ ଧରି ନିଏ
           ସେ ଭୁଜକୁ କଣ ମୁଁ ଚିହ୍ନିନି କି ? 

ମୁହଁ ଶୁଖିଗଲେ ମନ ବୁଝେ ଯିଏ
      ସେ ମିତ ମୋହର ତୁମେ ନୁହେଁ କି?
ସବୁ କଷଣରେ ସାହା ତୁମେ ହୁଅ
ଏ କଥା କି ମୋତେ ଜଣା ନାହିଁ କି ?

ଛଅ  ଖଣ୍ଡ କାଠ ଛଡା ଏ ଜୀବନେ
    କିସ ଆଉ ମୋର ଲୋଡା ଅଛି କି?
ତୁମେ ପରା ମୋର ଶାଶ୍ଵତ ମଇତ୍ର
ସେ ବେଳେ ମୋ ପାଶେ ଆସିବନି କି ? 

(ମୋର ପ୍ରଥମ ଭଜନ ଆଲବମ ପାଇଁ ଚୟନୀତ ଆଉ ଏକ ସମର୍ପଣ)

ଆହେ ଜଗନ୍ନାଥ, କୁହ ମୁଁ କିସ କରିବି

ଆହେ ଜଗନ୍ନାଥ, କୁହ ମୁଁ କିସ କରିବି
ମୋର ଏ ଜୀବନ, ତୋ ପ୍ରଦତ୍ତ ଋଣ, କିପରି ତାହା ସୁଝିବି।  

ଜୀବନ କଟିଲା, ଅସାର କାର୍ଯ୍ୟରେ,
ଦଉଡି ଚାଲିଲି, ମୁଁ ମାୟା ପଛରେ,
ତୋତେ ନ ଭାଳିଲି, ସୁଖେ ହୋଇ ଭୋଳ, 
ଦେଖି ସାୟଂ କାଳ,  ଲାଗୁଛି  ବ୍ୟାକୁଳ,
ହୋଇଲା ଉଛୁର,   କେତେ ଦିନ ବା ବଞ୍ଚିବି। 
ଦିଅ ମୋତେ ଜ୍ଞାନ, ଆହେ ଦାତା ମୋର, କି ବୁଦ୍ଧି ଏବେ କରିବି। 
କିପରି ତାହା  ସୁଝିବି।   

ତୁମ ପାଦ ତଳ, ଧୁଳିକଣା ମୁହିଁ,
ବଡ ବିଶ୍ଵାସରେ, ତୋତେ ଅଛି ଚାହିଁ,
ତୁମ ସାହା ବିନା, ନିଆଶ୍ରୀ ମୁଁ  ସିନା, 
କରି ପାରେ ନାହିଁ, ନିଜର କଳନା,
ନ ରଖିଲେ ମୋତେ, ଏ ଜୀବନ ମୁଁ ହାରିବି। 
ଆହେ ପରମେଷ୍ଟୀ, ଏ ଅନ୍ଧର ଯଷ୍ଟି, କି ଭାବେ ତୋତେ ପୂଜିବି। 
କିପରି ତାହା ସୁଝିବି। 
copyrights pradiptapanda2015   
   

ତୋ ପୁରୀକୁ ଚାଲି ଯିବି

ମୋ ମନ କହୁଛି , ତୋ ପୁରୀକୁ ଚାଲି ଯିବି,
ଜଗତ ଉପେକ୍ଷୀ, ଆହେ ଚକାଆଖି, ତୋ ସେବାରେ ଲାଗି ଯିବି।

ଯାହା ଇଛା ବଳେ, ଆସିଛି ମହିରେ,
ସବୁ ମୁଁ ପାଇଛି, ଯାହା କରୁଣାରେ,
ଏ ବିଶାଳ ସୃଷ୍ଟି, ସୃଜନ ଯାହାର,
ମୁଁ ଯାହା କିଙ୍କର,ତୁ ସେହି ଠାକୁର,
ତୋ ଚରଣ ତଳେ, ଆନନ୍ଦରେ ପଡିଥିବି। 
ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରରେ ରହି, ତୋ ଛତ୍ରଛାୟାରେ, ଶେଷ ଜୀବନ କଟିବି।
ତୋ ସେବାରେ ଲାଗି ଯିବି।  

ତୁ ଦିବ୍ୟ ଖୁସିର, ଅସରନ୍ତି ସ୍ରୋତ,
ମୋ ଆଶା ଭରସା, ତୋ ଠାରେ ନିହିତ,
ତୁ ମୋ ଅନ୍ତରର, ପବିତ୍ର  ସ୍ପନ୍ଦନ   
ତୋ ପାଦପଦ୍ମରେ, ଯାଇ ମୁଁ ଶରଣ,
ଆଶ୍ଵସ୍ତ ହୋଇ ମୁଁ ,ଜୀବନ ସମର୍ପି ଦେବି। 
ନିଷ୍ଠାପର ହୋଇ, ଭକତିରେ ରହି, ତୋ ଆଦେଶ ପାଳିଯିବି। 
ତୋ ସେବାରେ ଲାଗି ଯିବି। 
 copyrights pradiptapanda2015   
   

କ୍ଷୀରଚୋରା ଗୋପୀନାଥ, ରେମୁଣା ୨

ନମୋ ଶ୍ରୀନାଥ ନାରାୟଣ
           ସକଳ କର୍ମର କାରଣ,
ଇଚ୍ଛାର ଉତ୍ସ ତୁ ମୋହନ
           ତୁ ପୁଣି ତାହାର ନିଦାନ।

 ଗୋସ୍ଵାମୀ ତୁରିତ ଭାଳିଲେ
      ଏ କି କାର୍ଯ୍ୟକୁ ମନ କଲେ,
ମଣୋହି  ପୂର୍ବରୁ ଭୋଜନ
      କାହିଁକି କରିଲେ ସେ ମନ।

ନୁହେଁ ଏ ଭକ୍ତର ଉଚିତ 
       ଦେବଙ୍କୁ ଦେବ ସେ ଉଚିଷ୍ଟ,
ନିଜ ଉପରେ ହେଲେ କ୍ଷୁର୍ଣ,
      ଯେଣୁ ସେ ଥିଲେ ପ୍ରଭୁପ୍ରାଣ। 

ମନ ବଚନ ଆଚରଣ
        ଥାଏ ସଦା ଏକ ସମାନ,
ପ୍ରଭୁ ସନ୍ତୋଷେ ଯତ୍ନବାନ
          ଶୁଦ୍ଧ ଭକ୍ତର ଏ ଲକ୍ଷଣ ।

ନିଭୃତେ ଗଲେ ଭକ୍ତ ବର,
            ନାମ ଜପିଲେ ନିରନ୍ତର,
"ପାପ ଛୁଇଁଲା କିଆଁ ମନ,
       ମୋ ଦୋଷ କ୍ଷମ ଭଗବାନ।"

ରାତ୍ରି ହୋଇଲା ଉପଗତ,
           ପୂଜାରୀ ଗଲେ ନିଦ୍ରାଗତ,
ସ୍ଵପ୍ନେ ଦେଖିଲେ ଭଗବାନ,
      ତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖେ ବିଦ୍ୟମାନ ।

ବସନେ ପାତ୍ରେକ ଲୁଚାଇ
        କ୍ଷୀର କିଞ୍ଚିତ ତହିଁ ନେଇ,
କହିଲେ ନିଦ୍ରା କର ଭଗ୍ନ,
       ଦିଅ ପୁରୀଙ୍କୁ କରି ଯତ୍ନ । 

ପୂଜାରୀ ପୁରୀଙ୍କୁ ମିଳିଲେ
       କ୍ଷୀର ପାତ୍ରଟି ତାଙ୍କୁ ଦେଲେ,
ଗୋସ୍ଵାମୀ ତୋ ଜୀବନ ଧନ୍ୟ
          ତୁ ଭକ୍ତ ବଡ ଭାଗ୍ୟବାନ।

ତୋ ପାଇଁ ପ୍ରଭୁ ଚୋରୀ କଲେ
        କ୍ଷୀରଚୋରା ନାମ ବହିଲେ,
ଭକତି ତୋର ବଳବାନ,
     ତୋ ପ୍ରୀତିରେ ନନ୍ଦନନ୍ଦନ।  

ସେ କ୍ଷୀରଚୋରା ଗୋପୀନାଥ 
        ଚରଣେ ରହୁ ମୋର ଚିତ୍ତ,
ତା ପାଇଁ କାନ୍ଦୁ ଏ ନୟନ,
   ତା କୀର୍ତି କରେ ମୁଁ ଗାୟନ ।            





            

କ୍ଷୀରଚୋରା ଗୋପୀନାଥ;ରେମୁଣା୧

ଧନ୍ୟ ତୁ ତୋର ଭକ୍ତ ଧନ୍ୟ,
                ପରସ୍ପରରେ ସମର୍ପଣ ।
ଭକ୍ତ ସନ୍ତୋଷେ ତୋ ପ୍ରଯତ୍ନ,
          ତୋ ତୋଷେ ତୁଷ୍ଟ ତାର ମନ।

ଭକତ ମନ ବୃନ୍ଦାବନ,
          ଆରାଧ୍ୟଙ୍କର  ବାସସ୍ଥାନ।
ଗାଇଲେ ନ ସାରିବ ଗାଥା,
    ସେ ଦିବ୍ୟ ରମ୍ୟ ଲୀଳା କଥା।

ତୋ ଭକ୍ତ ମାଧବେନ୍ଦ୍ର ପୁରୀ,
          ଜିଏଁ ତୋ ପଦ ଅନୁସରି।
ଠାବ ତା ପୂଣ୍ୟ ବୃନ୍ଦାବନ,
       ତୋ ବିନୁ ଭାବ ନାହିଁ ଆନ।

ଚଳିଲେ ଜଗନ୍ନାଥଧାମ,
        ଯେ ଚାରି ଧାମେ ସର୍ବୋତ୍ତମ
ତୋ ପୂଜା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟେ ଚନ୍ଦନ,
           ନେବାକୁ ସ୍ଥିର କରି ମନ।

ନବଦ୍ଵୀପରେ କରି ଠାବ,
       ପୂଜିଲେ ସନ୍ତୋଷେ କେଶବ,
ରେମୁଣା କରି  ଆଗମନ,
      କଲେ ଗୋପୀନାଥ ଦର୍ଶନ।

ମନ୍ଦୀରେ ଦେଖି ଖିରି ଭୋଗ,
       ହୋଇଲା ମନରେ ସରାଗ,
"ବୃନ୍ଦାବନରେ ଏ ସମାନ,
      ଭୋଗେ ସେବନ୍ତି ମୁଁ ମୋହନ। 

ପାଆନ୍ତି ଯେବେ ଟିକେ କ୍ଷୀର,
            ଜାଣନ୍ତି  ବିଧି  ପ୍ରସ୍ତୁତିର,
ଯେ ଭୋଗେ ତୁଷ୍ଟ ପ୍ରଭୁ ମନ,
     ସେ ଭୋଗ  ଦ୍ୟନ୍ତି  ଦୈନନ୍ଦିନ ।"  


ଭକ୍ତର ଧ୍ୟାନ ସର୍ବଦା ଭଗବାନଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ  କରିବାକୁ ଥାଏ । 

ଜଗା କଳିଆରେ, ଧନ ମଳିଆରେ

ଜଗା କଳିଆରେ,
       ଧନ ମଳିଆରେ, 
            ତୋ ମନ୍ଦିର କେତେ ଦୂର। 
ମନ ବଳାଇଛି,
     ତୋତେ ଦେଖିବାକୁ,
               କେତେ ଦୂର ସ୍ଵର୍ଗପୁର। 

ମୁଁ ନିଜେ ଚାହିଁଲେ,
             ଯାଇ ନ ପାରିବି,
             ମନ ନ ଡାକିଲେ ତୋର । 
ସାତ ପାହୁଣ୍ଡରେ,
          ଥିବ ତୋ ମନ୍ଦିର,
                  ରହିଯିବି ସାତ ଦୂର ।

ମନେ ରଖି ଥାଆ,
            ବିଚରା ଦାସଟି,
            ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ ଅଛି ତୋର। 
ଆସିଲେ ତୋ ଦୟା,
          ଡାକି ନେବୁ ମୋତେ,
                ବାନ୍ଧି ପୀରତିର ଡୋର ।    

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦୟା ବିନା ତାଙ୍କ ଦର୍ଶନ ମଧ୍ୟ ମିଳେନା, ଘରୁ ବାହାରିବାର ଯୋଜନା ମଧ୍ୟ ବଦଳିଯାଏ। ତେଣୁ ତାଙ୍କ ଦର୍ଶନ ସୌଭାଗ୍ୟ ପାଇଁ ଏଠି ତାଙ୍କ କୃପା ଭିକ୍ଷା କରା ଯାଇଛି । 
( ମୋର ପ୍ରଥମ ଭଜନ ଭିଡିଓ ଆଲବମ ପାଇଁ ଚୟନୀତ ଆଉ ଏକ ନିବେଦନ )