ସକଳ କର୍ମର କାରଣ,
ଇଚ୍ଛାର ଉତ୍ସ ତୁ ମୋହନ
ତୁ ପୁଣି ତାହାର ନିଦାନ।
ଗୋସ୍ଵାମୀ ତୁରିତ ଭାଳିଲେ
ଏ କି କାର୍ଯ୍ୟକୁ ମନ କଲେ,
ମଣୋହି ପୂର୍ବରୁ ଭୋଜନ
କାହିଁକି କରିଲେ ସେ ମନ।
ନୁହେଁ ଏ ଭକ୍ତର ଉଚିତ
ଦେବଙ୍କୁ ଦେବ ସେ ଉଚିଷ୍ଟ,
ନିଜ ଉପରେ ହେଲେ କ୍ଷୁର୍ଣ,
ଯେଣୁ ସେ ଥିଲେ ପ୍ରଭୁପ୍ରାଣ।
ମନ ବଚନ ଆଚରଣ
ଥାଏ ସଦା ଏକ ସମାନ,
ପ୍ରଭୁ ସନ୍ତୋଷେ ଯତ୍ନବାନ
ଶୁଦ୍ଧ ଭକ୍ତର ଏ ଲକ୍ଷଣ ।
ନିଭୃତେ ଗଲେ ଭକ୍ତ ବର,
ନାମ ଜପିଲେ ନିରନ୍ତର,
"ପାପ ଛୁଇଁଲା କିଆଁ ମନ,
ମୋ ଦୋଷ କ୍ଷମ ଭଗବାନ।"
ରାତ୍ରି ହୋଇଲା ଉପଗତ,
ପୂଜାରୀ ଗଲେ ନିଦ୍ରାଗତ,
ସ୍ଵପ୍ନେ ଦେଖିଲେ ଭଗବାନ,
ତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖେ ବିଦ୍ୟମାନ ।
ବସନେ ପାତ୍ରେକ ଲୁଚାଇ
କ୍ଷୀର କିଞ୍ଚିତ ତହିଁ ନେଇ,
କହିଲେ ନିଦ୍ରା କର ଭଗ୍ନ,
ଦିଅ ପୁରୀଙ୍କୁ କରି ଯତ୍ନ ।
ପୂଜାରୀ ପୁରୀଙ୍କୁ ମିଳିଲେ
କ୍ଷୀର ପାତ୍ରଟି ତାଙ୍କୁ ଦେଲେ,
ଗୋସ୍ଵାମୀ ତୋ ଜୀବନ ଧନ୍ୟ
ତୁ ଭକ୍ତ ବଡ ଭାଗ୍ୟବାନ।
ତୋ ପାଇଁ ପ୍ରଭୁ ଚୋରୀ କଲେ
କ୍ଷୀରଚୋରା ନାମ ବହିଲେ,
ଭକତି ତୋର ବଳବାନ,
ତୋ ପ୍ରୀତିରେ ନନ୍ଦନନ୍ଦନ।
ସେ କ୍ଷୀରଚୋରା ଗୋପୀନାଥ
ଚରଣେ ରହୁ ମୋର ଚିତ୍ତ,
ତା ପାଇଁ କାନ୍ଦୁ ଏ ନୟନ,
ତା କୀର୍ତି କରେ ମୁଁ ଗାୟନ ।
No comments:
Post a Comment