ଆଲୋକବର୍ତିକା

ତୁମେ ମୋ ଅମାଗ୍ରସ୍ତ ଦୁନିଆରେ ଆସ,
ଗୋଟିଏ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେରିତ ଆଲୋକବର୍ତିକା ହୋଇ,
ମୋ ଚେତନାର ପ୍ରଦୀପ ହୁଏ ପ୍ରଦୀପ୍ତ,
ମୋ ସୁପ୍ତ ଅନ୍ତରାତ୍ମା ହୁଏ ଜାଗ୍ରତ,
ପ୍ରଜ୍ଵଳିତ ହୋଇ ମୁଁ ଧନ୍ୟ ହୋଇଯାଏ,
ନଗଣ୍ୟ ମୋର ଚିତ୍ତ ଅନନ୍ୟ ହୋଇଯାଏ,
କୃଷ୍ଣଭାବଧାରାର ଅବହେଳିତ ଦୀପଟି ଶିଖା ନିଏ,
ଅନାମାଧେୟ ନଦୀଟି ଗଙ୍ଗା ପାଲଟି ଯାଏ।

ବିଗଳିତ ହୋଇ ମୁଁ ବହିଚାଲେ,
ବିହ୍ଵଳିତ ହୋଇ ମୁଁ ଗାଇଚାଲେ,
ସେଇ ପ୍ରେରଣକାରୀ ଜଗଦୀଶଙ୍କର ଗୀତି,
ତୁମ ଆଲୋକବର୍ତିକାର ପ୍ରଭାପୁର୍ଣ ମହତୀ।

ସତରେ,କୃଷ୍ଣାଭାବନାଭାବିତ ହେବାର ଆନନ୍ଦ ଅତୁଲ୍ୟ,
ତତ ସହ  ତୁମ ଆବର୍ତନର ଘଟଣା ମଧ୍ୟ ଅମୂଲ୍ୟ।

ପ୍ରକୃତିର ପ୍ରବର୍ତନରେ ହୁଏତ ପରିବର୍ତିତ ହୋଇଯିବ ତୁମ ମନ

ଅବର୍ତମାନ ସମୟ ସହ ତୁମେ ହୁଏତ ଦିନେ ହେବ ନିବୃତମାନ,

କିନ୍ତୁ  ତୁମ ପ୍ରଦତ୍ତ ସେ ଉପକାରଟିକୁ ମୁଁ କେବେ ଭୁଲିବିନି,
ତୁମ ପ୍ରଦର୍ଶିତ ସେ ବହୁମୂଲ୍ୟ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମପଥରୁ ମୁଁ ଆଉ ହୁଡିବିନି।

Why I chose you

These questions might be rising in your mind,
And making you puzzled every know and then.

In this densely crowded earth,
Why I chose you to open my heart,
Why I prefer you as the one,
With whom I should walk along,
Why I follow you like shadow,
Why I trust and respect you so much.

I was having a wish in my heart,
To have a person in my casket,
To whom I would tell every truth,
And who would tell me only truth.

Honesty, openness and straightforwardness,
Would be the ways of our relations.
Trust, selflessness would be the binding strings
Of our bond which would be heavenly.

I would never count as a woman,
Nor you should ever see a man in me,
Would count each other as only souls,
Having a common reason to live,
And an uniform goal to cherish.
Our bodies would never come close,
At the same time souls would never distance.

I wished to make a heaven on the earth,
Over which our two souls live comfortably,
Without ego, fear, sorrow, expectations,
Without any narrow humanly hesitation.

हे गोविंद

एक  राधा को पागल कर, तेरी आत्मा न  मानी

जो  तुम आ गए, मेरे मन में करने मनमानी। 

एक मीरा को जहर देकर, तुम न हुए संतुष्ट 

जो  तुमने मुझे भी पिला दिए श्रद्धा के कड़वे घूंट। 

पर हे गोविंद, तेरे बनने का न है कोई सानी

झेल सकता हूँ सहर्ष, मैं तेरा बन कर सारी परेशानी। 

वह पागलपन में भी था, एक अद्भुत-सी सुगंध,

उस जहर में भी था, एक अनंत, अकल्पनीय आनंद। 

तुम बस एक बार, मुझे स्वीकार  तो लो 

अपने विशाल हृदय में, उतार तो लो।  

ଶୁଦ୍ଧଭକ୍ତି

ଛନ୍ଦା ମୁଁ ତୋ ଚରଣେ,
ତୋ ପ୍ରୀତିର ବନ୍ଧନେ,
ହେ ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତ ବତ୍ସଳ।
ଶୁଣି ମୋର ଅରଜ,
ବଢାଇ ବେନି ଭୁଜ,
ତୋଳି ନିଅ ହେ ଗୋପାଳ।

ତୋ ସ୍ନେହେ ହୋଇ ଭୋଳ
ଛିଡୁ ମାୟା ଶୃଙ୍ଖଳ,
ଆତ୍ମାରେ ନ ରହୁ ଦୋଷ।
ରମୁଁ ସଦା ମୋ ଚିତ୍ତ ,
ତୋ ଲୀଳା ଧ୍ୟାନ ପଥ,
ହରି ମୋ ସର୍ବ କଳ୍ମଷ।

ମନେ ନାହିଁ ମୋ ଭୋକ,
ଭୋଗିବି ଭବ ସୁଖ,
ତୁମ ସ୍ନେହରେ ମୋ ମନ।
ସ୍ଵର୍ଗ ନୁହେଁ ମୋ ଲକ୍ଷ୍ୟ
ଲୋଡା ନାହିଁ ମୋ ମୋକ୍ଷ
ତୋ ପଦ ସେବୁ ଏ ପ୍ରାଣ। 

ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ.. ଶୁଦ୍ଧଭକ୍ତ ମୋକ୍ଷ ଚାହେଁ ନା, ସ୍ଵର୍ଗ ସୁଖ ବା ଭବ ସୁଖ ମାଗେ ନା, ତାର ପ୍ରଭୁ ପଦ ସେବା କରିବା ସୁଯୋଗ ଅର୍ଥାତ ପରମଭକ୍ତପଦରେ ଆଶା ଥାଏ। 

କାଳିଆ ମୁଁ ଆସିଥିଲି ପୁରୀ

ବାଟମଙ୍ଗଳାଙ୍କୁ ସାକ୍ଷୀ କରି,
କାଳିଆ ମୁଁ ଆସିଥିଲି ପୁରୀ,
ଅଠରନଳାରେ ଗୋଡ଼ ଧୋଉ ଧୋଉ,
ପତିତପାବନ ଦେଲି ଚାହିଁ,
ଲୁହ ଦୁଇ ବୁନ୍ଦା ଗଲା ବହି।

କହିଲା ମତେ ସେ ସତ କରି,
ମୋ ଦୁଃଖ କଷଣ ନେବ ହରି,
କହିଲିନି କିଛି କିସ କହିଥାନ୍ତି,
ଗଳା ମୋ କୋହରେ ଗଲା ଭରି,
ଶରଧାରେ ଦେଲି ହାତ ଯୋଡ଼ି।

ଶରଧା ବାଲିକୁ ମୁଣ୍ଡେ ମାରି,
ବଡ ଦାଣ୍ଡେ ପାଦ ଦେଲି ଧରି,
ମାଉସୀମାଙ୍କୁ ଜୁହାର  ମୁଁ ହୋଇ,
ତୋତେ କହିବାକୁ କହି ଗଲି,
ମା କୁହା ତୁ ମାନିବୁ ବୋଲି ।

ଅରୁଣ ସ୍ତମ୍ବକୁ କରି କୋଳ,
ତୋ ପ୍ରେମ ଅନନ୍ଦେ ହୋଇ ଭୋଳ,
ସିଂହଦୁଆରକୁ ପାର ହେଉ ହେଉ,
ପତିତପାବନ ଦେଲି ଚାହିଁ,
ଭବ ଚିନ୍ତା ଗଲା ପଛେ ରହି ।

ଏକ ନିଶ୍ଵାସେ ମୁଁ ମାଡିଗଲି,
ବାଇସିପାବଛ ପାର ହେଲି,
ଗରୁଡ ସ୍ତମ୍ବକୁ ଓଳଗି ହୋଇ ମୁଁ,
ଭିତର କାଠକୁ ଧରି ନେଲି,
ରତନ ବେଦୀକୁ ଚାହିଁ ଦେଲି।

ରତନ ବେଦୀରେ ତିନି ଦିଅଁ,
କେଡେ ଶୋଭାବନ ତାଙ୍କ ମୁହଁ,
ସାତ ଜନମର ପାପ ମୋ କଟିଲା,
କରି ସେହି ଅମୃତ ଦର୍ଶନ,
ଧନ୍ୟ ହେଲା ନିକୃଷ୍ଠ ଜୀବନ।

ସାକ୍ଷୀ ରଖି ସାକ୍ଷୀଗୋପୀନାଥ,
ଫେରିଲି ପୁରୀରୁ ଜଗନ୍ନାଥ,
ମୋ ଦୁଃଖ ଦରଦ ତୋର ହେଲା ଏବେ,
ଦୁରିତ କରିବୁ ତୁ ତୁରିତ,
ଭରସି ରହିଲା ତୋ ପ୍ରଦୀପ୍ତ।

ଶିଖିପୁଛଧାରୀ

କଳି ତ ନୁହଁଇ ଶିରୀ ଶିଖିପୁଛଧାରୀର,
ଗାଇଲେ ନ ସରେ ଗୁଣ ମୋହନ ମୁରାରୀର ।

ବାଲ୍ୟକାଳେ କ୍ଷୀର ଛଳେ ପୂତନା ବିନାଶିଲେ,
କାଳିନ୍ଦୀରେ ଖେଳେ ଖେଳେ କାଳୀୟକୁ ପେଷିଲେ।

ପୋଗଣ୍ଡରେ ଗୋପାଙ୍ଗନା ମେଳେ ରାସ ରସରେ,
ଲୀଳା ଖେଳା କରିଗଲେ ହରଷ ବିଳାସରେ।

ଯୁବା ବୟ ଆଗତରେ ଉଭା କଂସପୁରରେ,
ପାପୀ ନାଶି ଧର୍ମ ସ୍ଥାପି ମଥୁରା ନଗରରେ।

ଧର୍ମ କ୍ଷେତ୍ର କୁରୁକ୍ଷେତ୍ରେ ପାଣ୍ଡବଙ୍କୁ ସହାୟ,
ହୋଇ ଗୀତାଜ୍ଞାନ ଦେଇଗଲେ ସେ ଦେବରାୟ।

ଅସାର ସଂସାର ସାର ସେ ଗୀତାର ବଚନ,
ପବିତ୍ର, ଶାଶ୍ଵତ, ସତ୍ୟ, ଜ୍ଞାନଗର୍ଭା, ମହାନ।

ଜୀବନ ଜୀବନାତୀତ ଭବ ପୀଡା ତାରକ  
ଯୁଗଶ୍ରେଷ୍ଠ ସୁଷମ ବଦ୍ଧ ବୁଦ୍ଧି* ଉନ୍ମୋଚକ।

ସେ କୃଷ୍ଣ ଅବନୀଈଶ ଚରଣେ ମୋ ନମନ,
ରଖ ଅଜ୍ଞାନ ପ୍ରଦୀପ୍ତ ଗଲା ତୁମ ଶରଣ।

ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ....ବଦ୍ଧ ବୁଦ୍ଧି... ମଣିଷର ବୁଦ୍ଧି ପାର୍ଥିବ ପଦାର୍ଥ ସହ ବନ୍ଧା ତେଣୁ ସୀମିତ, ଗୀତା ସବୁ ପ୍ରକାରେ ସେ ବୁଦ୍ଧିକୁ ପାର୍ଥିବରୁ ଉନ୍ମୋଚିତ କରି ପରମ ସହ ଯୋଡିବା ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ।

ଚାତୁର୍ଯ୍ୟ କୃପାଳୁ ଗୁଣ

ଜଣା ଜଗା ମୋତେ ତୁମ,
ଚାତୁର୍ଯ୍ୟ କୃପାଳୁ ଗୁଣ,
ଯାହା ଠାରେ ଥାଅ ତୁଷ୍ଟ,
ଗୁପତେ ରଖି ଅଭୀଷ୍ଟ,
ଦେଇ ତୁଚ୍ଛ ଭବ ଦୁଃଖ,
ଦିଅ ତୁମ ଭକ୍ତି ଭାବ ଅନେକ। 

ଅଛପା ନୁହଁଇ ତୁମ,
କରୁଣା କୃପଣ କର୍ମ,
ଯା ପରେ ତୋ ମନ ରୁକ୍ଷ,
ନ କରି ଭାବ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ,
ଦେଇ ବିଭବ ଅପାର,
ରଖୁ ତୋ ଭକ୍ତି ଭାବ ଠାରୁ ଦୂର।

ଭକ୍ତ ବିଦୂର ନିର୍ଧନ,
ଦୁର୍ଯୋଧନ ଧନବାନ,
ଏକ ତୋ ହୃଦ ସମ୍ଭାର,
ଆରେକ ଅରି ସତ୍ୟର,
ଏକେ କୃପା କାରବାର,
ଆନକୁ କୃପା କୃପଣତା ତୋର।

ମୁଁ ଛାର ମୂଢ ପ୍ରଦୀପ୍ତ,
ନୁହେଁ ମୋ ଜ୍ଞାନ ଉଦ୍ଦୀପ୍ତ,
କରିଛି ତୋ ଠାରେ ଆଶ,
ପାଇବାକୁ ତୋ ପ୍ରକାଶ,
ରହେଁ ଭବ ଧନୁ ଦୂର,
କର ତୋ ସେନେହ ଧନେ ନିଜର।

ଆହେ ପ୍ରଭୁ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

ପରମ ପବିତ୍ର ଧାମ ମାନଙ୍କରେ,
ମୁଖ୍ୟ ନୀଳାଚଳ ଧାମ,
ପତିତ ଉଦ୍ଧାର ମହତ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟେ,
ଆବିର୍ଭୂତ ତ୍ରିବିକ୍ରମ।

ଭୁବନ ଯାକର ମନ୍ଦିର ଭିତରେ,
ବଡ ତୋ ବଡ ଦେଉଳ,
ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଁଇଛି ମୁଁ ଏକ ପତିତ,
ରଖ ପ୍ରଭୁ ଆଦିମୂଳ।

ଜଗତ ସାରାର ଠାକୁର ଭିତରେ,
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ତୁମେ ଜଗନ୍ନାଥ,
ବଡ ଶରଧାରେ ମହତ ପାଖରେ,
ପତାଇଛି ମୋର ହାତ।

ପ୍ରଦୀପ୍ତ କର ହେ ମୋ ଜ୍ଞାନ ଭଣ୍ଡାର,
ବ୍ୟକ୍ତି ମୁଁ ବିପଥଗାମୀ,
ଉଦୀପ୍ତ କର ଅନନ୍ତ ଭକ୍ତି ଶିଖା,
ଆହେ ପ୍ରଭୁ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ।

ମୋ ଚିତ୍ତବୃତ୍ତି

ନିଅ ନିଜ ଅଧିକାରକୁ ମୋ ଚିତ୍ତବୃତ୍ତି,
ହେ କୃଷ୍ଣ ଆକର୍ଷକ ମୋହନ ମୂର୍ତି।

ନ ଥାଉ "ମୁଁ" ମୋଠାରେ ରହିଥାଅ ତୁମେ,
ନିତ୍ୟ ଅନିତ୍ୟର ମନେ, ମର୍ମେ କର୍ମେ।

ଅଚିନ୍ତ୍ୟର ଚିନ୍ତାରେ ଚାଲୁଥାଉ ଜୀବନ,
କର୍ମ କାରିଚାଲେ ମୁଁ ରଖି ତୋର ମନ।

ଝରିଚାଲୁ ଲୋତକ କିନ୍ତୁ କେବଳ ତୋ ପାଇଁ,
ତୋ ସ୍ନିଗ୍ଧ ସୁନ୍ଦର ମୁଖକୁ ଅନାଇ ଅନାଇ।

ଯେ ତୋର ତାର ବା କି ଡର, କି ଫିକର,
ଯୋଉଠି ତୁ, ସେଠି ସବୁ ଉଜ୍ଵଳ, ପରିଷ୍କାର।

BODY AND SOUL

Let the body do,
the business of life,
like a machine,
without putting,
an involvement of soul.

At the same time,
the soul cultivate 
the truth of life,
and the unseen almighty,
who controls everything.

Bifurcating the activities,
of body from that of mind,
may sound absurd,
may be very difficult,
but is never impossible.

Preaching, isn't it?
thus says materialists,
but the true devotees,
never relinquish their social duties,
while moving on the path of devotion.

ଆସିବେ ଅବଶ୍ୟ ସେ ଘନଶ୍ୟାମ

ଆସିବେ ଅବଶ୍ୟ ସେ ଘନଶ୍ୟାମ,
ଠିକଣା ପଚାରି ପଚାରି ତୋ ଧାମ ।
ପ୍ରଥମେ କର ନିଜକୁ ତା ଯୋଗ୍ୟ,
ରଖି ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଭୋଗ ପ୍ରତି ବିରାଗ।

କରି ଦେହ, କର୍ମ, ଚିତ୍ତ  ପବିତ୍ର,
କରେ ଯେ ନିଷ୍କାମ ଭକତି  ଅର୍ପିତ।
ତା ଡାକ ନ ପାରନ୍ତି ଏଡାଇ ହରି,
ସେ ପରା ଭକ୍ତଙ୍କ ଭକ୍ତ ଦଇତାରୀ।

ଦେଖି  ବନ୍ଧୁମାହାନ୍ତିର ବିଷାଦ
ବାଢିଲେ ଅନନ୍ତ  ସ୍ଵହସ୍ତେ ପ୍ରସାଦ ,
ଭକ୍ତ ପୀଡାରେ ତା ହୃଦ ପୀଡିତ,
ଭକ୍ତ ଖୁସି ପାଇଁ  ଚେଷ୍ଟିତ ସତତ।

ଭକ୍ତ ଦ୍ରୌପଦୀ କୁରୁ ସଭା ସ୍ଥଳେ,
ଲାଞ୍ଛିତ ହୋଇ  ଡାକୁଥିଲା ଅକୁଳେ,
ତାଙ୍କର ବିଗଳିତ ହେଲା  ମନ,
ବସ୍ତ୍ର ଦେଇ ତ୍ରାଣ କଲେ ତା ସମ୍ମାନ।

ଭୌତିକେ ତାର ନାହିଁ ଦରକାର,
 ଅନାବିଳ ସ୍ନେହେ ବଡ ଲୋଭ ତାର,
ଦେଇ ପାରିଲେ ତାକୁ ସେ ସେନେହ,
ପୋଛିବାକୁ ଆସିବେ ସେ ତୋ ଲୁହ।

ଆସିବେ ଅବଶ୍ୟ ସେ ଘନଶ୍ୟାମ,
ଠିକଣା ପଚାରି ପଚାରି ତୋ ଧାମ ।

ରାଧା-କୃଷ୍ଣ

               ଶ୍ରୀରାଧା
"ହାଣି ବାଙ୍କ ଚାହାଣି ନ ଦେଖ ମୁରାରୀ,
ତୁମ ପ୍ରେମରେ ମୁଁ ପରା ଗଲିଣି ସରି।

ଭୁଲିଲି ଲୋକ ଲାଜ ଆସିଲି ଯମୁନା,
କରି ଘରେ ଯେତେ ଯାହା ମିଛ ବାହାନା।

ଗୋପରେ ବାଜିଲା ଆଜି ନିନ୍ଦା ନାଗରା
ନ କହିଲା ଲୋକେ କରୁଛନ୍ତି ଟାପରା।

ଚାଲି ନ ପାରେ ପଥ ନଇଁ ଯାଏ ମଥା,
ତୁଛାଟାରେ ଥୋକେ ଭବୁଛନ୍ତି ଅନ୍ୟଥା।

ଆଉ ନ ଆସିବି ଏବେ ଦିଅ ମେଲାଣି,
ରବି ବୁଡିଲେ ଦେଖ ଦିନାନ୍ତ ହେଲାଣି ।"

                 ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ 
"ନ ଆସିବା କଥା ରାଧେ ଧରନା ମନେ,
ତୁମ ବିନୁ ଏ କୃଷ୍ଣ ନ ଥିବ ଜୀବନେ।

ରବି କି ରହେ କାହିଁ ବିହାୟସ ଛାଡି, 
ଜୀବିତ କି ରହେ ତରୁ ଗଲେ ଉପୁଡି।

ଜଳ ବିହୁନେ ଯେମନ୍ତ ମତ୍ସ୍ୟର ଗତି,
ରାଧା ବିଜୁକ୍ତେ କୃଷ୍ଣ ସ୍ଥିତି ସେହି ମିତି।

ଯେବେ ନ ଫେରିବାକୁ ହେ କରିଛ ସ୍ଥିର,
ମାନ ମାନମୟୀହେ ମୋର ଶେଷ ଗିର।

ଯମୁନାରେ ମୋତେ ବିସର୍ଜି ଯାଅ ଚାଲି,
ଥିଲି ଧରାରେ ବୋଲି ଯିବ ତୁମେ ଭୁଲି ।

ନ ଥିବ ନିନ୍ଦା ଆଉ ଅପମାନ ଡର,
ଖୁସିରେ ଗୋପେ ତୁମେ କରିବ ସଂସାର।"
                 ଶ୍ରୀରାଧା
 "ବଡ କଥା କହିଲ ହେ ମୁରଲୀଧର,
ଜାଣିଲନି ମନ ତୁମେ ତୁମ ରାଧାର।

ପାରିବିନି ପ୍ରିୟ ହେ ଏଡେ କଥା ଶୁଣି,
କାଲି ଆସିବି କଥା ଦେଲି ଯାଉଛି ଉଛୁଣି ।"

ରାଧାକୃଷ୍ଣ, କୃଷ୍ଣରାଧା ଶାଶ୍ଵତ ସାଥି,
ଏକୁ ଆନ ଅଭିନ୍ନ ଅକଲ୍ପ୍ୟ ସେ ସ୍ଥିତି । 

ତୁମ ବାଙ୍କ ଚାହାଣି

ନନ୍ଦସୁତ ଗୋପାଳମଣି,
ବଡ ଶୁଭ ତୁମ ବାଙ୍କ ଚାହାଣି
ନନ୍ଦସୁତ ଗୋପାଳମଣି,
ଯାହାଠାରେ ତୁମ ଦୃଷ୍ଟି ଗଲା ପଡି,
ବଦଳିଗଲା ତା ଭାଗ୍ୟ କାହାଣୀ,
ନନ୍ଦସୁତ ଗୋପାଳମଣି ।

ସଖା ପଣେ ବରି ଅର୍ଜୁନ,
ସମର୍ପିଲା ତୋଠାରେ ମନ,
ଭକତି ଭାବରେ କରି ବିମୋହିତ,
ପାଇଲା ଗୀତାର ଅମୃତ ବାଣୀ,
ନନ୍ଦ ସୁତ ଗୋପାଳ ମଣି,
ବଡ ଶୁଭ ତୁମ ବାଙ୍କ ଚାହାଣି ।

ସୁଦମାର କପାଳ ବାମ,
ଭିକ୍ଷାବୃତି ଜୀବନ କର୍ମ,
ବାଲ୍ୟସଖାଠାରେ କରି କୃପଦୃଷ୍ଟି,
ଦେଖାଇ ଦେଲ ହେ ତୁମ କରଣି,
ନନ୍ଦ ସୁତ ଗୋପାଳ ମଣି,
ବଡ ଶୁଭ ତୁମ ବାଙ୍କ ଚାହାଣି ।

ଅତି ଅକିଞ୍ଚନ ତୋ ଦାସ,
ତୋ କୃପାରେ କରିଛି ଆଶ,
ରଖି ତା ବିଶ୍ଵାସ ବାରେ ଦୃଷ୍ଟି ଫେଇ, 
ପୋଛିଦିଅ ତାର ଆଖିରୁ ପାଣି,
ନନ୍ଦ ସୁତ ଗୋପାଳ ମଣି,
ବଡ ଶୁଭ ତୁମ ବାଙ୍କ ଚାହାଣି।

It was a very difficult promise to make

It was a very difficult promise to make,

To myself and to you,

But I made it.

I promised,

That days, nights, months and seasons.

Will pass over my head,

But I will not let you hear,

The beeping of my crying heart,

My lips will not part,

To tell you anything of my heart's content.

I promised,

To confine myself in my room,

And not venture to see the moon.

To adjust myself with the darkness,

And not wish to switch on a light.

I promised,

That I will learn to live,

Without your wise counsel,

Without your compassionate guidance,

Without the shower of your blessings.

I promised,

To live without my heart's heart.

Though it was a very difficult promise,

But when I  made it,

And I know I will carry it out.

May be.

May be I will never get an opportunity to talk to you again,
But will my respect for your compassionate personality lessen?

May be my wait for your return, Will never end any day,
But will my trust on you end any day?

May be my eyes will dry up crying continuously some day,
But will the love of my heart end any day?

If you think so,
 I assure,
You don't know me,
Or the grandeur of my devotion for you.

ବିଭୁ ପ୍ରେମ ନାବ

ସମୟ ନଦୀରେ ନେଇ ବିଭୁ ପ୍ରେମ ନାବ,
ଚାଲ ଆମେ ବାହି ଯିବା କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଠାବ।

ନଶ୍ଵର ମାଟି ଶରୀର, ମାଟି ଧନ, ମାନ,
ମାଟି ସଂସାର ସମ୍ବନ୍ଧ, ଭବ କ୍ରୀଡାଙ୍ଗନ।

ମୂଢ ସମ ମାଟି ପାଇଁ ନ ରଖିବା ମାୟା,
ମାଟି ପ୍ରେମ ପାଇଁ ଆମେ ହେବା ନାହିଁ ବାୟା ।

ଯାହାଙ୍କର ତାକୁ ଦେଇ ଆତ୍ମା ଦିନେ ଯିବ,
ଏବେହୁଁ ଦେବାରେ କିଆଁ ଆପତ୍ତି କରିବ।

ଆତ୍ମା ସଙ୍ଗେ ନ ରଖିବା ଗର୍ବ ଅହଂକାର,
ବୁଡିଯିବ ଭକ୍ତି ନାବ ନ ସହିବ ଭାର।

ନ ଆସିବ ସେ ନାବରେ ମିଛ, ଶଙ୍କା, ମୋହ,
ଶତ୍ରୁତା, ଛଳ, କପଟ, ସ୍ଵାର୍ଥ ଓ ସନ୍ଦେହ । 

ଖାଲି ମାଠିଆରେ ସିନା ଭରେ ଭକ୍ତି ନିଧି,
ଭୌତିକରୁ ମୁକ୍ତ ମନେ ଆସିଥାନ୍ତି ବିଧି।

ନିତ୍ୟ ବୈକୁଣ୍ଠ ସେ ସାଥି ହରି ଦରବାର,
ତଲ୍ଲିନ ହେଲେ ଭକ୍ତିରେ ହେବା ଏକାକାର।

ଖୁସି ଅସୀମ ପାଇବା ପୂଜି ପ୍ରଭୁ ପାଦ,
ଯେ ପଦୁ ତୁଚ୍ଛ ଏ ସାରା ଭୁବନ ସମ୍ପଦ।

ଯେ ପଦ ପରମ,ପବିତ୍ର, ମହତ, ଶାଶ୍ଵତ,
ମୁନି, ଜ୍ଞାନୀଙ୍କର ଯାହା ସର୍ବଦା ବାଞ୍ଛିତ।

ଗଣପତି

ଶୈଳରାଜତନୟାସୁତ ହେ ଗଣପତି,
ନମଇ ତୋ ଚରଣେ ଅଧମ ମତି।

ମାୟାବାଧା ଯେତେକ ମୋ ଶ୍ରଦ୍ଧା ପଥେ,
ବିଧ୍ନବିନାଶକ ହେ ଦୂର କର ତୁରିତେ।

ଆଦ୍ୟପୂଜନ ଯୋଗ୍ୟ  ବୁଦ୍ଧିସାଗର,
ମିଛ, କପଟୁ ରହୁ ମୋ ବୁଦ୍ଧି ଦୂର।

ମୁଷକବାହନ ହେ ଅମିତକାନ୍ତି ବପୁଃ,
ମନେ ମୋ ନ ଆସୁ କ୍ରୋଧାଦି ଷଡରିପୁ।

ସିନ୍ଦୂରଶୋଭାନ୍ଵିତ ଗଜ ମସ୍ତକ,
ଚରଣେ ରଖ ମୋତେ ଜୀବନଯାକ।

ସ୍ନେହ ତୋର ବଡ ଛନ୍ଦା

ସ୍ନେହ ତୋର ବଡ ଛନ୍ଦା,

ହେ ଗୋବିନ୍ଦା,

ସ୍ନେହ ତୋର ବଡ ଛନ୍ଦା,

ଏତେ ଭଲପାଇ ବୁଝି ପାରିଲିନି,

ତୋ ଲୀଳା ଗୋଲକଧନ୍ଦା,

ହେ ଗୋବିନ୍ଦା,

ସ୍ନେହ ତୋର ବଡ ଛନ୍ଦା ।

ଭରସି ତୋର ଚରଣ,

ନାରାୟଣ,

ଭରସି ତୋର ଚରଣ,

ସମର୍ପି ଦେଲି ମୁଁ ମୋ ମନ ଜୀବନ,

କଟିଲାନି ମାୟା ଫନ୍ଦା,

ହେ ଗୋବିନ୍ଦା,

ସ୍ନେହ ତୋର ବଡ ଛନ୍ଦା।

ଭକତିର ପଥ ସାଧି, 

ଦୟାନିଧି ,

ଭକତିର ପଥ ସାଧି, 

କଷ୍ଟ ଅପ୍ରମିତ ସହି ମୁଁ ଚାଲିଲି,

ଦୁନିଆ ଖୋଲିଲା ଖନ୍ଦା,

ହେ ଗୋବିନ୍ଦା,

ସ୍ନେହ ତୋର ବଡ ଛନ୍ଦା ।

ବଡ ବିଶାଳ ତୋ ଚିତ୍ତ,
ଜଗନ୍ନାଥ,
ବଡ ବିଶାଳ ତୋ ଚିତ୍ତ,
ସହିଛି ସହିବି ସବୁ କଷଣ ମୁଁ,
ମୋ ମନ ତୋ ଠାରେ ବନ୍ଧା,
ହେ ଗୋବିନ୍ଦା,
ସ୍ନେହ ତୋର ବଡ ଛନ୍ଦା ।

ମୋ ମନ ରଥର ସାରଥି

ତୁମେ ଯେବେ ହୁଅ କାହ୍ନା,
ମୋ ମନ ରଥର ସାରଥି,
କି ପାଇଁ ଭାବିବି ପ୍ରଭୁ,
ଜୀବନର ଯା' ହେବ ଗତି।

ପରମର ଆଶ୍ରା ପାଇ,
ଆତ୍ମା ମୋ ରହିବ ଆଶ୍ଵସ୍ତ,
ଦିବା ନିଶି ତୁମ ଧ୍ୟାନେ,
ଏ ଅଧମ ରହିଥିବ ବ୍ୟସ୍ତ।

ହୋଇ ବିସ୍ମୟ ବିମୁଗ୍ଧ,
ପାଇବି ଅଦ୍ଭୁତ ଆନନ୍ଦ,
ହେବି ପଛେ ତୋ ସ୍ନେହରେ,
ହରି ହେ ଉନ୍ମତ୍ତ ଉନ୍ମାଦ।

ଏହା ହିଁ ତ ସେହି ଲକ୍ଷ୍ୟ,
ଏଇ ମୋ' ଜୀବନର ସ୍ଵପ୍ନ,
ଯାହା କଳି ଚାଲିଥିଲା,
ସତତ ମୋ ବିଦଗ୍ଧ ମନ ।

ନୀଳାଦ୍ରିବିଜେ ୫

ଗଉଡ ଘରେ ଜାତ କି ରୀତି ଜାଣ,
ଗୋରୁ ଚରାଇ ତୁମ କଟିଛି ଦିନ।

ଗୁଣନିଧି ଶୁଣ ତୁମ ଲୋକାଚାର,
ଗାଇଲେ ନ ସରିବ ତୁମ ବେଭାର।

ଗଲ ଦୃଷ୍ଟି ପଥୁ ଭୁଲିଲ ଶ୍ରୀରାଧା,
ଗାରିମା ଭୁଲି ତାଙ୍କୁ ଦେଲ ପ୍ରୀତିବାଧା।

ଗୁପ୍ତେ ବାଳୀ ମାରି ସୁଗ୍ରିବେ ରଖିଲ,
ଗିର ଜନଙ୍କ ଶୁଣି ସୀତାଙ୍କୁ ତ୍ୟଜିଲ ।

ଗୋହି ଖୋଲିଲେ ହେବ ତୁମକୁ ମନ୍ଦ,
ଗାଇ ଗଲେ ତୁମ ଗୁଣ ହେବ ଦ୍ଵନ୍ଦ।

ଗତ ହେବ ଦ୍ଵନ୍ଦ ରହିଯିବ କଥା,
ଗଲା ଅଇଲା ବେଳେ ଦେବ ସେ ବ୍ୟଥା।

ଘରସାବି ନୁହେଁ ହରି ତୁମ କାର୍ଯ୍ୟ,
ଘୋର ପୀଡା ମୁଁ ମନେ ପାଇଲି ଆଜ।

ଘର ଗୃହସ୍ଥି ପାଇଁ ତୁମେ ଅଯୋଗ୍ୟ,
ଘରଣୀ ପ୍ରତି ତେଣୁ ତୁମ ବିରାଗ।

ଅଂଚଳ ଯାକ ଆଜି ପଡିଲା ହୁରି,
ଅଂଶୁମାଳୀ ସାକ୍ଷ ଏ କାର୍ଯ୍ୟ ତୁମରି।
ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ... ନୀଳାଦ୍ରିବିଜେ୧,୨,୩, ୪ ଅ ଆଦ୍ୟ ଅକ୍ଷରରୁ ଖ ଆଦ୍ୟ ଅକ୍ଷର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାଇଥିଲା । ନୀଳାଦ୍ରିବିଜେ୫ ଅଂ ଆଦ୍ୟ ଅକ୍ଷରରେ ସମାପ୍ତ କଲି । ତ୍ରୁଟି ଗୁଡିକ ଜଣାଇ ଦେଲେ ଉପକୃତ ହେବି ।ଯେ ରାମ, ସେ କୃଷ୍ଣ, ସେ ଜଗନ୍ନାଥ ।
ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କ ବିଷୟକୁ ଅଧିକ ମାନବୀୟ କରିବା ମୋର କାମ୍ୟ ।

ବନ୍ଧୁ

ତୁମ ପରା ବନ୍ଧୁ ଥାଉଁ ଥାଉଁ କୃଷ୍ଣ,
ବନ୍ଧୁ ମୁଁ ଲୋଡିବି କାହିଁ,
ସଂସାର ଅସାର ପ୍ରାପ୍ତି ଅପ୍ରାପ୍ତିରେ,
କାର୍ଯ୍ୟ ମୋର କିଛି ନାହିଁ ।

ସବୁ ଭବ ରଶି ଛିଡିଗଲେ ଯୋଡି,
ଯାଏ ଯେଉଁ ଦିବ୍ୟ ଡୋର,
ଆଜି ଏତେ ଦିନେ ତୋର କୃପା ବଳେ,
ପାଇଛି ମୁଁ ତାର ଟେର।

ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରାପତ କରି କେବା ମୂଢ,
ଖୋଜେ ଭଙ୍ଗୁର ସମ୍ପଦ,
ତୋ ପ୍ରେମର ଗୂଢ ଆନନ୍ଦ ପାଖରେ,
ତୁଚ୍ଛ ସିନା ରାଜ ପଦ।

ପାରିଜାତ ପୁଷ୍ପ ହାତରେ ପାଇ କେ,
କରେ ଗୋଲାପର ଆଶା,
ଗଙ୍ଗାକୂଳେ ଥାଇ କେହି କିବା ସ୍ନାନ,
କରିବାକୁ ଖୋଜେ ବର୍ଷା ।

ଦେଲେ ଦିଅ ପଛେ କଷ୍ଟ ମୋତେ ଯେତେ,
ସେଥିକୁ ନାହିଁ ଆପତ୍ତି,
ତୋ ପ୍ରୀତି କଲ୍ଲୋଳ ମୋ ହୃଦ ସାଗରେ,
ଉଠୁ ଥାଉ ଏଇମିତି।

ବନ୍ଧୁ ପଣେ ପ୍ରଭୁ ତତେ ମୁଁ ଗଣିଛି,
କରିବୁନି ମୋତେ ପର,
ବଡ ଭରସାରେ, ଅତି ଶରଧାରେ,
ତୋତେ ଦେଇଛି ଅନ୍ତର ।

ଭବ କାରାଗାର

ଦୁଃଖ  ପ୍ରଭୂତ, ସ୍ଵାଚ୍ଛନ୍ଦ୍ୟ ସୀମିତ,
ଶାସ୍ତି ଏ ଭବ କାରାଗାର।
ପୀଡା ରହିତ, ଖୁସି ଅପ୍ରମିତ,
କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମର ପାରାବାର।

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସଦିଛା  ଆତ୍ମା ସକଳେ
ରହନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ସାନିଧ୍ୟରେ।
ଆତ୍ମାକୁ ପଠାଇ ଦ୍ୟନ୍ତି ସେ ସ୍ଥାନ
ଯେ କର୍ମ କରେ ଯେ ପ୍ରକାରେ।

କର୍ମରୁ ହୁଏ ପ୍ରାରବ୍ଧ ନିର୍ମାଣ,
ପ୍ରାରବ୍ଧେ  ଚାଳିତ ଜୀବନ।
ଭବ କାରାଗାରର ଭୋଗ ଯୋଗ,
ପ୍ରାଣୀଙ୍କ କର୍ମର ଅର୍ଜନ ।

କର୍ମ ଉପରେ ପ୍ରତିଟି ପ୍ରାଣୀର
ଜନ୍ମାଧିକାର ଯେ ନିୟତ।
ସତ ବା ଅସତ କରେ ଯା କର୍ମ,
ଫଳ ଲଭେ ସେ ସେହି ମତ।

ଶୁଦ୍ଧ ଦୈବୀ କର୍ମ  ମୁକ୍ତିର ପଥ,
ନିସ୍ଵାର୍ଥ ଓ ସତ୍ୟବାଦିତା,
ଆସ୍ଥା, ଶ୍ରଦ୍ଧା, ଅଙ୍ଗୀକାର ଓ ତ୍ୟାଗ,
ଦୟା, ସାଧନା ଆଉ ପବିତ୍ରତା।

କୌଣସି ଦେଶର ସରକାର କେବେ ନିଜ ପ୍ରଜାକୁ କାରାଗାରକୁ ପଠାଇଦେବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ ।ଠିକ ସେ ପ୍ରକାରେ ପ୍ରଭୁ ଆତ୍ମମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସନାତନ ନିବାସରେ ରଖିବାକୁ ଚାହାନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ପ୍ରାଣୀ ନିଜର କର୍ମ ଫଳ ଯୋଗୁ ଜୀବନ-ଯାତନା ରୂପୀ କାରାଗାରରେ ପଡେ।ବାରମ୍ବାର ଜୀବନକୁ ଫେରୁଥିବା ଆତ୍ମା ଧୀରେ ଧୀରେ ଅଧମ ଶ୍ରେଣୀକୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ ।
"ତାନହଂ ଦ୍ଵିଷତଃ କୃରାନସଂସାରେଷୁ ନରାଧମାନ,
କ୍ଷିପମ୍ୟଜସ୍ନମଶୁଭାନାସୁରୀଷ୍ଣେଵ ଯୋନିଷୁ ।ଗୀତା୧୬;୨୧।

A TRUTHFUL SOUL

I do not ever write to impress anyone,
Neither for awards, honor or appreciation.
To be straightforward I do not eye,
Any earthly achievement, which is transitory.

The sole aim of my pen is truth,
Pure, unadulterated  and pious truth.

I pay a lot for advocating truth,
Get mistaken, misunderstood,
Cry a lot, get shaken,  become sad,
But never leave that path,
Never deviate from truth.

Do you know why?
Do you know why dare to write truth?
Do you know why I did not ever care,
Who likes or who dislikes?
Who stayed with me, who left,

Because I search one human being,

At least one soul who loves total truth,
I wished  heaven of a friendship,
Between that divine soul and me.

भव कारा

दुःख असीम, छूट सीमित;
दंड है यह भव कारा। 
आनंद अमित,पीड़ा शून्य,
विभु भाव  का गलियारा। 

चाह प्रभुकी सदा यह रहीं  हैं 
कि आत्माएं न भोगें कारागार , 
पर आत्माएं  भोगते  वही,
जो करते  हैं कर्म जिस प्रकार। 

कर्म से प्रारब्ध की निर्माण,
प्रारब्ध से नियंत्रित है जीवन, 
जीवन मैं सुख  या दुःख  का आगम,
प्राणीओं  कर्मों के ही है उपार्जन।  

कर्म पर है हर प्राणी  की,
जन्मजात जीवनाधिकार,
अधिकार का उपयोग या दुरुपयोग  ,
तय करता  है भव की फेर ।

तब मुक्ति कारा से जब दैवी  कर्म हो शुद्ध,
जब  निस्वार्थता, सत्यप्रियता, सत्य ,
देव आस्था,श्रद्धा, अंगीकार, समर्पण,
शुचि, दया, तप   हो आत्मा  की पथ।  

कोई भी देश की सरकार यह कभी नहीं चाहती है की उसके नागरिक कारागार में रहे, लेकिन जब किसी व्याक्ति  के कर्म समाज में रहने योग्य न हो सरकार बाध्यता वस व्यक्ति को कारागार में डाल देता है। ठीक उसी प्रकार, प्रभु यह चाहते हें की आत्माएं मुक्त रहें, परमधाम में रहें।पर  जब कोई आत्मा का आचरण देवत्व के योग्य (सत्य  और सदाचार ) नहीं होता है भगवान उसे अपने पास नित्य बैकुण्ठ में नहीं रखते। कर्म के हिसाव से विभिन्न जीवयोनिओं में भव कारागार में  दंड पाने  और खुदको सुधारने भेज देते हैं। जहाँ दुःख(दैहिक, भौतिक, दैविक ), व्याधि(शारीरिक , मानसिक ), बुढ़ापा(पीड़ा, असहायता, अपंगता ) सुखों की किंचित छाओं के मध्य आत्मा को भोगना होता है। आत्मा तब तक उस फेर (complications) में पड़ा रहता है जब तक वह खुदको सच्चिदानंद के योग्य (दिव्य )  नहीं वना लेता है।   

(यह श्रीमद भागवत के तत्व पर आधारित )

प्रीति में कृष्ण

जीवन यात्रा की,
 एक नियत सीमा है,
कहीं तो सिमट जाएगी। 

सांसों  के डोर की,
एक निर्धारित लम्बाई है,
कभी तो टूट जाएगी। 

यह जीवन,
एक तैरती नाव है,
कभी तो किनारे लगेगी। 

वह सीमा, वह टूटना, वह किनारा,
है तो नहीं  कोई मंजिल पसंदीदा,
है तो नहीं कोई अनुभव खुशनुमां।

मगर हो भी सकती है पसंदीदा,
हो भी सकती है खुशनुमां,
अगर ह्रदय में प्रीति हो बेशुमार,
प्रीति  में कृष्ण हो निरंतर। 

तेषां सततयुक्तानां भजतां प्रीतिपूर्वकम्। 
ददामि बद्धियोगं तं येन मामुपयान्ति  ते। गीता १० :१०। 
उस निरंतर भक्ति मैं परायण, प्रेमसहित मुझे भजनेवाले भक्तों को मैं वह बुद्धियोग देता हूँ जिससे वे मुझे प्राप्त कर सकें। 

सर्वधर्मानपरित्यज्य मामेकं शरणं व्रज।
अहं त्वां सर्वपापेभ्यो मोक्ष्ययिष्यामि मा श्रुच। गीता १८:६६। 
(समस्त प्रकार के धर्मों का परित्याग करो और मेरे शरण में आओ। मैं समस्त पापों से तुम्हारे उद्धार कर दूंगा। डरो मत )  

ନିରୀହ ଦେବରାଜ

ରୂପାର ଦୋଳିରେ ସଜା,
              ମଖମଲି ତୁଳାତୁଲ୍ୟ ଶେଯ,
ଦୋଳି ଖେଳୁଛନ୍ତି ଆଜ         
          ଦେଖ ନିଷେବିତ ଦେବରାଜ।

ରୂପ ଭବ୍ୟ, ହସ ଦିବ୍ୟ
            ସର୍ବାଙ୍ଗ ସୁନ୍ଦର ସେ ମୁରାରୀ,
ଲୀଳା ଖେଳା ଅଲୌକିକ,
      ପ୍ରଭାରେ ଚୌଦିଗ ଅଛି ଭରି।

ଦେଖି ଚାଲୁଛନ୍ତି ହରି
             ନିରୀହ ସୁନ୍ଦର ଦୃଷ୍ଟି ଫେଇ,
ସତେକି ଅପରିଚିତ
       ସ୍ଵ ସୃଜନେ ମୋ କଳା ଗୋସାଇଁ।

ଟାଣୁଛନ୍ତି ଦୋଳି ରଶି
         ଭକ୍ତବୃନ୍ଦ  ହୋଇ ଭାବାବେଶ,
ଯାହାଙ୍କ ଶ୍ଵାସର ଡୋରି
          ଧରିଛନ୍ତି ଟାଣେ ସେ ଦେବେଶ ।

କିଏ ସତେ ଅସହାୟ,
             କିଏ ଅବା ଖେଳୁଅଛି ଦୋଳି,
କିଏ ଭିଆଇଛି ଖେଳ,
        ଝୁଲାଉଛି କେବା କାହା ଦୋଳି।

ତତ୍ଵ  ଏଠି   ଲୁକ୍କାୟିତ,
         ମାୟାଦ୍ଵାରା ବୋଧ ଆଚ୍ଛାଦିତ,
ମାୟା ହିଁ ସତ୍ୟ ପ୍ରତୀତ,
        ମାୟା ଅମାରେ ସତ୍ୟ ଭ୍ରମିତ ।

ପ୍ରେମଭାବରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ
           ଭକତି ବିଶ୍ଵାସେ ଭରପୁର,
ତୋ ଦାସଙ୍କ ଦାସ ମନ,
         ସ୍ଥିର, ନୟନରେ ନୀର ଧାର।

मासूम देवराज

 चाँदी के  पालने  पर सजी है,  
                मुलायम  मखमल की  सेज।   
  सादगी से झूला झूल रहे हैं, 
                    देखो कैसे मासूम देवराज।

रूप मधुर, मुस्कान  मधुर,   
                       मधुर सर्वांग नंदकिशोर, 
लीला मधुर , खेला भी मधुर, 
                     मधुरिमा छाई  है हर ओर।  

तैरा रहे हैं  हर ओर एक ,
                 आश्वस्त  पर भोली सी नजर,  
जैसे सम्पूर्ण अपरिचित हो 
                      अपनी  ही सृष्टि से  मायाधर। 

खींच रहे रजु भक्त सकल 
                   सिरा धर बड़े भाव विभोर, 
जिनके सांसों की अदृश्य रजु
                   थामें हँस रहे हैं गिरधर।

कौन पालने में है असहाय,
                   कौन वस्तुतः करता है खेला,
कौन किसे  इस  धराधाम में 
                   अनायास झुला  रहा है झूला।

यही है समझ, यहीं ज्ञान है 
                      यहीं पर सत्य  है यहीं माया,
पर माया  यहाँ सत्य प्रतीत 
                 सत्य  प्रतीत अप्रकाश्य माया।

विरह आतुर, प्रीति  अधीर,
                       भकती  विस्वास से भरपूर,
ध्यान स्थिर, नयन भरे  नीर 
                 दासों का दास है भावविभोर।     

ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀ

ସାଜି ଅତିଥି ବିରାଜିଲେ ଶ୍ୟାମସୁନ୍ଦର,

କରି ପବିତ୍ର ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀରେ ମୋର ଘର।

ଯା'ର ଦର୍ଶନ ପିପାସୁ ଥିଲା ମୋ ନୟନ,

ପାଶେ ପାଇ ମୋ ମନ ବିବ୍ରତ,ଉଦବିଘ୍ନ  ।

କି ଦେଇ ପୂଜିବି କି ଅବା ନ ଦେବି ବଡ ଦ୍ଵିଧା,

କିପରି ତୋଷିବି ଭାବି ପାରୁନାହିଁ ମୋର ମେଧା।

ସବୁ ଯେ ତୋ ସୃଷ୍ଟି, ଜଳ, ସ୍ଥଳ, ବିଶାଳ ଆକାଶ,

ଜନ, ଧନ, ଜୀବନ, ମରଣ, ଦୃଶ୍ୟ ଓ ଅଦୃଶ୍ୟ।

ସବୁ ଯା'ର, ତାକୁ ତା'ର ଦେବି ବା କିପରି ?

ପର ଧନ ଅତିଥିଙ୍କୁ ଅର୍ପିବି କି କରି ?

ନିଅ ହରି, କହିବାକୁ ଏତିକି ମୋ ଧନ

ଦୁଇ ବୁନ୍ଦ ଲୁହ ଆଉ ସ୍ନେହପୂର୍ଣ ମନ।

ପୂଜନ, ଅର୍ପଣ,ଭକ୍ତି ରୀତି ନ ଜାଣେ ତୋ ଦାସ

ମୂଢ, ଅକିଞ୍ଚନ ଜାଣି କ୍ଷମ ମମ ଦୋଷ ।

जन्माष्टमी

वो आए मेरे घर नटखट श्यामसुंदर,
पावन जन्माष्टमी पर अतिथि देव बन कर। 

दरस को तरस रहा था प्यासी मन,
अब आए हें तो है उद्विग्न परेशान ।

क्या दूं , क्या न दूं  मन में है बहुतेरे  द्विधा,

कैसे करूं अर्चना शंकित है मेरी मेधा।

सब उसका, जल, थल, ये विशाल आकाश,
जन, धन, जीवन, मरण दृश्य तथा अदृश्य।  

सब जिसका, उसका उसे सौंपू तो कैसे ?
पराया धन अतिथि को अर्पण करूँ तो कैसे ?

लो अगर मानलो बस यही है मेरा अपना,
दो बूंद आँसू , थोड़ा प्रीति की मधुर भावना। 

पूजन, अर्च, भकती रीत न जानूँ कान्हा,
मूढ़, अकिंचन, बेचारा जान छमा कर देना।  

तेरा कल्याणकारी चित्त

हे श्याम, तेरा हर दंड, हर पुरस्कार,
अमित कृपा है तेरी, है असीम उपकार।

तेरे सज़ा में भी रहता है सदा कोई छुपे हुए  हित,
श्रद्धा  से देखें  तो झलक जाता है तेरा कल्याणकारी चित्त।

बाढ़ यूँ तो कर देती है जनजीवन अस्तव्यस्त,
पर उतरन में दे जाती है उर्वरक मिट्टी की परत।

खुशिआं अनायास ले जाती हैं  मन को तेरे ओर,

पीड़ा बांध देती है तुझ संग एक नई डोर। 

दास तेरी अनुकम्पा के प्रति है आश्वस्त,
जो सज़ा मज़ा हर हाल मंगलमय है समस्त। 

एक दृढ़ विस्वास है की तुम हो मेरे साथ हर हाल,
बंधे भाव की भव्य रजु से अभंजनीय काल काल। 

खुशी  की खींच, दुःख की खींझ है तो  सोच अवांछित,
 प्राप्ति और हानि मैं अब समभाव है आचरण उचित। 

मन , लेखन, वचन आचरण में समता ,
है तो तेरे दिव्य उपस्थिति कि विशिष्टता। 

आशीष  अगर तेरा है , तो मैं हूँ बड़ा भाग्यवान,
बस मुझे करना है तेरे चरण में आत्मसमर्पण।  

ଭବ ମଦଖଟି

ଭାଗବତ ପଢି ପଢି ହେଲାନି ମୋ ଜ୍ଞାନ ଶୁଦ୍ଧି,
ଛିଦ୍ରମୟ ମାଠିଆ ମୋ ବୁଦ୍ଧି।
ଅହର୍ନିଶି ଚାଲିଲି ମୁଁ ଜ୍ଞାନ-ଗଙ୍ଗା ଜଳ ଭରି,
ଗଲା ସବୁ ବୃଥା ଝରି ଝରି ।

ପାର୍ଥିବ ମୋହ ମାୟାରୁ ହେଲାନି ଚିତ୍ତ ନିବୃତ୍ତି,
ଦରପୋଡା କାଠ ମୋ ପ୍ରବୃତ୍ତି।
ଧୋଇ ଚାଲିଲି ମୁଁ ଚିତ୍ତବୃତ୍ତି ଦିବ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ନୀରେ,
କଳା ରଙ୍ଗ ରହିଲା ସେଥିରେ।

ସତସଙ୍ଗ ସଂସର୍ଗେ ଦିବ୍ୟ ହେଲାନି ମୋ ମନ,
ଘୁଣଲଗା କାଠ ମୋ ଜୀବନ ।
ଦେଇ ଚାଲିଲି ମୁଁ ଯେତେ ଯାହା ଭକ୍ତି ରସ ପୁଟ,
ନ ମରିଲେ ଅହଂ, କ୍ରୋଧ, କୀଟ।

ପବିତ୍ର ନିତ୍ୟ-ସତ୍ୟ ଆଲୋକ ନ ପାରେ ମୁଁ ଦେଖି,
ଅନ୍ଧକାରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ମୋ ଆଖି ।
ବନ୍ଦ କରି ବସିଅଛି ମୁଁ  ମୋ ଅନ୍ତର୍ଦୃଷ୍ଟି ପଟ,
ସତ୍ୟ ପାଇଁ ନ ଛାଡିବି ବାଟ।

ଭବଭାବମୁଗ୍ଧ, ମାଟି* ପ୍ରେମେ ବନ୍ଧା ମୋର ମଥା,
ନିଶାଖୋର ମୋ ମାନସିକତା।
ବସିଛି ଭବ ମଦଖଟିରେ ମୋହ-ମାୟା କୋଳେ,
ସ୍ଵସ୍ଥାନରୁ ନ ଟଳଇ ତିଳେ ।

ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ...* ମାଟି*..ଭବଭାବ, ଭବବିଭବ ସବୁ କେବଳ ମାଟି।ସମୟକ୍ରମେ ସବୁ ମାଟିରେ ମିଶିବ।ସତ୍ୟ ଓ ନିତ୍ୟ କେବଳ ଈଶ୍ଵର ଓ ଈଶ୍ଵରସ୍ନେହ ।

କର ଧରାଧାମେ ଅବତରଣ

କର ଧରାଧାମେ ଅବତରଣ,
ହେ କୃଷ୍ଣ, କରତା, କାର୍ଯ୍ୟ, କାରଣ।

ଦେଖ କଦମ୍ବ ଫୁଟିଛି ଯମୁନା କୂଳେ,
ବୃନ୍ଦାବନ ପଥ ଚାହିଁଛି ଅକୁଳେ ।

ଗୋକୂଳ ବଂଶୀ ଶୁଣିବାକୁ ଉଚ୍ଛନ୍ନ,
ବିଦଗ୍ଧ ପ୍ରଭୂତ ଆଜି ଭକ୍ତଙ୍କ ମନ ।

ରାସ ବିନୋଦିନୀ ଗୋପୀମାନେ,
ସର୍ବେ ଗୋପରେ ଅଛନ୍ତି ପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନେ ।

ଅସୁରକୁଳ କଥା କିବା କହିବା,
ହରି ତୁମକୁ ଅଗୋଚର କି ଅବା ।

ତୁଛ ଦାସ ତୋଠାରେ କରିଛି ଆଶ,

 କୃଷ୍ଣରୂପେ କଳି କରିବୁ ବିନାଶ ।

ରଖିଛି ସ୍ନେହ ନବନୀତ ସାଇତି,
ମୋ ହୃଦ ଘଟେ ହେ କମଳାପତି ।

ଦେବି ଲୁହ ପାତ୍ରେ ବାଢି ତୁମ ପାଇଁ,
ନ କରି ଉଛୁର ବିରାଜ ଗୋସାଇଁ ।

ଭକ୍ତି ପୁଷ୍ପ ଦେଇ ପୂଜିବି ତୋ ପଦ,
ଦୟାବହି ବୁଝ ତୁମ ଦାସର ହୃଦ।

ଗୋଲକବିହାରୀ

ଆହେ ଗୋଲକବିହାରୀ,

ବାରେ ଧରାଧାମେ ଆସ ଅବତରି।ଘୋଷା।

କଳି କରାଳ ରୂପକୁ ଧରି,

ଦେଖ ଏ ଧରା ଗଲାଣି ଘେରି।

ଜୀବେ ଦୟାଭାବ ନ ବିଚାରି,

ଅକର୍ମ କଲାଣି ଦେହଧାରୀ।

ସତ୍ୟ ଲାଗିଲାଣି ଅସଙ୍ଗତ,

ମିଥ୍ୟା ହେଲା ଲୋକଙ୍କ ବିଶ୍ଵସ୍ତ।

ସାଗରରେ ଲବଣର ପ୍ରାୟ,

ବ୍ୟକ୍ତି ହେଲା ମିଥ୍ୟାର ଆଶ୍ରୟ ।

ଚାଲିଲାଣି ଧନର ଶାସନ,

ନିର୍ଧନ ନିରୁପାୟ ମଉନ,

ଅଧସ୍ତନ ବିଦ୍ୟା ଆଉ ଜ୍ଞାନ,

ମୂର୍ଖ ବସିଅଛି ସିଂହାସନ।

ନାରୀ ସମ୍ମାନ ହେଲା ଲୁଣ୍ଠିତ,

ଧୋକାକୁ ବ୍ୟକ୍ତି ନୁହେଁ କୁଣ୍ଠିତ।

ବିଶ୍ଵାସ ବଦଳେ ମିଳେ ବିଷ,

ପ୍ରାଣୀଏଁ ଦେହବୋଧ ସର୍ବସ୍ଵ।

ପ୍ରତାରକ ଧର୍ମ ଧ୍ଵଜ ଧରି,

ଲୋକଙ୍କ ଆସ୍ଥା କଲେ ବିକିରି।

ଛଳୀ ଛନ୍ଦି ପଥ ଆଲୋକିତ,

ତୁମ ଭକ୍ତ ମାନେ ଭୟଭୀତ।

ସାରଥି ଏଠି ଆତ୍ମାର ସ୍ଵାର୍ଥ,

ଦୁର୍ଯୋଧନ ହସ୍ତେ ହାରେ ପାର୍ଥ।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ସେହି ପୀଡା ସମସ୍ତ,

କହିବାକୁ ମୁହଁ ନୁହଁ ସମର୍ଥ ।

ଆହେ ଗୋଲକବିହାରୀ,

ବାରେ ଧରାଧାମେ ଆସ ଅବତରି। 

HOLD HIS HANDS

Hold His hands firmly,
Whosoever you trust as Almighty,
Why to hold my hands,
those are feeble and subject to decay ?
those which can be wrong and deceptive ?

Hold His hands firmly,
With your hand of devotion,
And five fingers of total truthfulness,
Sanctity of body and mind,
Grandeur of selflessness,
Compassion for every fellow beings,
Meditation to identify your oneness with Him.

Once you hold His hand,
Once He identify you as His,
Adversities will vanish,
Pain will melt,
Situations will become favorable,
Wrong people will move away,
His light will show you the way, 
Your soul will dwell in divine bliss.
Hold His hands firmly.

I LOVE SHREEKRISHNA

Earthly matters do not hurt

 My heart anymore,

As my inner is filled

With the holy delight of your thoughts,

The flow of devotion,

Makes it free from pain.

Being free from fear, anger, lie and deceit,

It becomes unbelievably soft.

My soul is keen and in a hurry,

To relinquish the thoughts body, its cover,

And my undisciplined mind,

 Is continuously distancing from vices.

The tough ways of truth, purity,

Meditation and compassion,

The four steps of divinity

Gives pleasure to the soul with your grace.

People, their truth, falsehood, skulduggery,

Now do not displease me or disturb my mind,

I do not regard anyone as an enemy,

As there can be no enemy of a soul.

Gone are those days when I believed,

Material acquisitions as achievements,

Forgive me for my run behind those illusions

 Ignoring your eminence.

Relinquishing those mirages,

 I wish to drench in the shower of devotion.

 

The feelings of my physical existence,

Is still existing feebly in my mind,

 But I trust will go away,

As step by step I will proceed in your devotion.

Oh Krishna mercy my soul in your servitude,

This much is the desire left in my soul.