ଅଥ ପାଗଳ ଉବାଚ ୩

ନଭରୁ ମେଘ ଅବତରି,
ନିର୍ମଳ ସ୍ଵଚ୍ଛ ସେହି ବାରି।
ଜନମ କାଳେ ଶିଶୁ ମନ,
କୋମଳ କପଟ ବିହୀନ।

ଯହୁଁ ପବନେ ପ୍ରବେଶଇ,
ଧୂଳି ତହିଁରେ ମିଶିଥାଇ।
ଅସ୍ଵଚ୍ଛ ଜଳ ତାହା ହୁଏ,
ଅପେୟ ଭାବେ ଗଣା ଯାଏ ।
ତେମନ୍ତ ବଢିଲେ ବୟସ,
ଶିଶୁକୁ ଧରେ ମାୟା ଦୋଷ ।
ପର ଆପଣାର ବିଚାର,
ମନେ ପ୍ରବେଶ ହୁଏ ତା'ର।

ଯହୁଁ ଭୂମିରେ ବହେ ଜଳ,
ମିଶଇ କଳ୍ମଷ ସକଳ ।
ଶିଶୁ କରଇ ଯେ ସଂସାର,
ବଶେ ଆସଇ ସେ ମାୟାର।
ସଂସାର କାର୍ଯ୍ୟରେ ଜଡିତ,
ହୋଇ ସେ ହୁଏ ପ୍ରଦୂଷିତ।
ସ୍ଵାର୍ଥ,ଲୋଭ,ଗର୍ବ ଓ ରୋଷ
ମିଛ କପଟର ପ୍ରବେଶ ।
ଏକଦା ସ୍ଵଚ୍ଛ ଶିଶୁ ଚିତ୍ତ,
ଧନ ନିଶାରେ ମଦମତ୍ତ।
ରୂପ ଯୌବନର ନିଶାରେ,
ଜୀବନ କାଟେ ଅବିଚାରେ।
ଦେବତ୍ଵ, ଦିବ୍ୟ ତା ସ୍ୱରୂପ,
ଅଚିରେ ହୁଅଇ କୁରୁପ ।
ଦେହ ଭାବରେ ଜୀବ ବହି
ଦେବ ଅଯୋଗ୍ୟ ହୁଏ ସେହି।


ପ୍ରଚଣ୍ଡ ରୌଦ୍ର ପରକାଶେ,
ଭୂମିରୁ ନଭ ଜଳ ଶୋଷେ।
ବାଷ୍ପ ସ୍ୱରୂପ ହୋଇ ଜଳ,
ଆକାଶେ ମେଘାକାରେ ଠୁଳ।
ତେମନ୍ତ ସମୟ ଉତ୍ତାରେ,
ଆତ୍ମା ନିୟତି ପ୍ରଭାବରେ।
ଛାଡେ ସଂସାର କ୍ରିଡାଙ୍ଗନ,
ଅର୍ଜିତ ସାରା ଧନ, ଜନ।

ଜଳ ଯେ ମିଶେ ଆକାଶରେ,
ମଳିନ ନ ଥାଏ ସେଥିରେ।
ଶୁଦ୍ଧ ସେ ଆସି ଶୁଦ୍ଧ ଯାଏ,
ଯେଣୁ ସ୍ଵେଚ୍ଛାରେ ସେ ନ ଥାଏ।
ଆତ୍ମା ଯେ କର୍ମ ମାନ କରେ,
ସ୍ଵେଚ୍ଛାରେ, ବୁଦ୍ଧି ବିବେକରେ।
କର୍ମେ ସଂଶ୍ଳିଷ୍ଟ ଆତ୍ମା ରୁହେ,
ସ୍ଵ କର୍ମ ପାଇଁ ଦାୟୀ ରହେ।
ତହିଁରୁ ହୁଏ ତା ପ୍ରାରବ୍ଧ,
ଏହା ହିଁ ନିଗମର ଶବ୍ଦ ।
ନୁହେଁ ଏ ଶାସ୍ତ୍ର ତୁମ ପାଇଁ,
ପାଗଳ ଏହା ବିଚାରଇ।

ଅଜ୍ଞାନ ଅମା

ଘେରିଛି ଅଜ୍ଞାନ ଅମା

ପଥହୀନ ନାହିଁ ମୋ ଆଶ୍ରୟ,

ମଡିଚାଲିଛି ଅମଡା,

ବୁଦ୍ଧିହୀନ ବାତୁଳର ପ୍ରାୟ।

ନୁଆଁଇ ଚାଲିଛି ମୁଣ୍ଡ,

ସତ ମିଛ କରିନି ମୁଁ ଥୟ,

ଯିଏ ଯାହା କହିଦେଲା,

ମାନି ନିଏ ସମସ୍ତଙ୍କ ରାୟ ।

ହେ ପ୍ରଭୁ ମୁରଲିପାଣି,

ଏ ସମୟେ ହୁଅ ମୋ ସହାୟ,

ହୋଇ ଉଦୟ ମୋ ଚିତ୍ତେ,

କର ମୋର ଚୈତନ୍ୟ ଉଦୟ।

ନାହିଁ କେହି ତୁମବିନୁ,

ହୋଇବ ଯେ ମୋଠାରେ ସଦୟ,

ରାସ୍ତା ଦେଖାଇବ ମୋତେ,

ହୋଇ ଅକପଟ ପ୍ରେମମୟ ।

ANGER & AFFECTION

At times,

You become angry over me,

But do you know what message,

Your anger coveys?

Your anger says,

That you want to see,

A perfect me.

Your anger surfaces,

Whenever I don’t come,

Up to your expectations.

For my betterment

Your affection disguises,

In your anger,

So, I never mind your anger,

Rather I regard it as your right,

Over the soul you loveth most.

The earth ignores,

Thunder and lightning of a cloud,

Welcomes the rain that follows,

I too ignore your angry words,

And accept the affection,

That you render.

I am happy

I wished truth from you,

You taught me to lie a bit,

I trusted you with all my heart,

You taught me how to deceive,

Selflessly I went on inspiring you,

You established that none should be selfless

I worshiped your inner being,

You left me to cry in solitude,

Why this happened?

Because, I am a man having a child’s innocence,

But you?

A grown up woman with all cunningness.

True, the world is full of you, and your like,

Still, I am happy with a single me.

I worship you

I know you are not in this room,

Not around, not in my town,

We are not connected,

By any means of communication.

But do you know?

I never think, we are separated,

As you are never out of my reach.

When I wish to see your pretty face,

Want to feel your sweet presence,

Eager to hear the news of your well-being,

Keen to smell your divine aroma,

I switch off all the lights of my room,

Shut my eyes, look inside my heart,

I visualize you sitting there on a throne.

I hold my hands over my bosom,

To feel you and make myself comfortable,

That I worship you, away from you.

A ray of smile spreads over my face,

As I feel proud of my devotion.

Then I touch your lips with my fingers,

To make me assured that you are smiling,

Being certain of your happiness,

I switch on all the lights,

Draw a sheet of paper,

Write a love-song for you,

Remembering the romantic time,

We had spent together.

Maybe she will understand.

When you deserted me and became silent,
My inner being revolt,
I cry out,
"Why did she go?
What made her do so?"
My clock crumbled,
My world stumbled,
A dark sphere opened before me,
Dread fingers of depression waylaid my time,
I began talking to my poem,
I took her asylum,
"Oh, best messenger of emotions,
Kindly convey her my conditions,
Tell her I am a nothing without her,
Request her to illuminate my sphere once more,
Maybe she will understand your words,
Maybe she will return to my world."

ସାଗର ଓ ବେଳାଭୂମି

ସାଗର...

ମୁଁ ଯେ ସାଗର ନୀଳ ଢେଉ ହୋଇ,

ଯାଏ ପୁଣି ଫେରିଆସେ,

ଯେତେ ସବୁ ଦୁଃଖ, ରାଗ ଅଭିମାନ,

କୁହେ ବେଳାଭୂମି ପାଶେ।

ତୁମେ ବେଳାଭୂମି ଧିର ସ୍ଥିର ସଦା,

କୋମଳ ମୋହ ସକାଶେ,

ସହି ଚାଲ ମୋର ଢେଉର ପ୍ରହାର,

କୁହ ଭଲା କିବା ଆଶେ?

ବେଳାଭୂମି....

ହେ ପ୍ରିୟ ସାଗର ଧନ୍ୟ ମୋ ଜୀବନ,

ସାର୍ଥକ ତୋର ପରଶେ,

କୋମଳ ମୋହର ବାଲି କଣ ଯେତେ,

ଶୁଦ୍ଧ, ସ୍ଵଛ ତୋ ସକାଶେ।

ତୁମ ରାଗ, ରୁଷା, ମାନ ଅଭିମାନ,

ସବୁ ପ୍ରୀତି କାରବାର।

ଆମ ମିଳନ ଓ ବିଚ୍ଛେଦର ଖେଳ,

ଅନନ୍ତ ସୁଖ ଭଣ୍ଡାର ।

WHAT YOU ARE?

You may be a renowned doctor,

An expert in your profession,

If you don't value every human life as equal,

If you evaluate them in terms of money,

Then in my term you are not a human being,

You are only a money making machine.

You may be an award holder writer,

A popular word artist of all time,

If your words don't match your deeds,

If you are a narrator of fake emotions,

Then in my consideration you are an impostor,

You are a cheep entertainer and a curse to your believers.

You maybe a rich, learned, young, beautiful person,

May you be a talk of the town,

If you are not truthful, honest and openhearted,

If you are not selfless in your approach,

Then in my view you are not worth any respect,

You are just a wrong creation of God.

YOUR BROKEN HEART

When you cried in your  art,

When you shed tears over the incidence of your past,

Your so called friends might have appreciated you for that,

"Well cried", "Nice art","Splendid write" isn't it?

What they think of you when they say so?

An entertainer, a narrator of fake emotions?

Are they entertained when you bath in tears?

Are they amused to see you in pain? 

Disgusting, but true that they don't feel the pain,

They will not notice the heartache you are in. 

But it was, horrible for me, 

My inner being cried out reading that,

Mutely I react,

"Never cry my sweetheart,

I can least afford that,

I can't see you in a negative state,

I can't read your negative art,

Forget the past, it belongs to history,

Move on, on your desired direction, 

Be joyous, write positive,

God bless you."

ଅମର ପ୍ରେମ

ଉଡି ଯାଉଥିଲେ ଆମ ମନ ପକ୍ଷୀ,

ଆନନ୍ଦେ ପ୍ରେମର ଆକାଶରେ,

ତୁମେ ଉଡିଗଲ ଦୂରରୁ ଦୂରକୁ,

ମନ ପକ୍ଷୀ ମୋର ଝୁରି ମରେ।

ତୁମ ପାଇଁ ଆଜି ପର ହୋଇଗଲି,

ଚାଲିଗଲ ଛାଡି ଅକ୍ଲେଶରେ,

ଶୂନ୍ୟ କରି ମୋର ଜୀବନ ଆକାଶ

ଲୁଚି ଗଲ କେଉଁ ରାଇଜରେ।

ମୋ ପ୍ରେମ ପକ୍ଷୀର ସବୁ ରକ୍ତକଣା,

ଲୁହ ବୁନ୍ଦ ହୋଇ ବୋହିଗଲା,

ଦିନେ ମୁଁ ଦେଖିଲି ଶବପ୍ରାୟ ହୋଇ,

ଅମାଚ୍ଛନ୍ନ ଦୃଦେ ପଡିଥିଲା।

ବଡ ସରାଗରେ ପାଳିଚାଲିଥିଲି,

ତୁମକୁ ମୁଁ ପ୍ରୀତି ମଧୁ ଦେଇ,

ଆଜି ଏ ପକ୍ଷୀଟି ଅବଶ ପଡିଛି

କୁହ ତୁମେ ବନ୍ଧୁ କାହିଁ ପାଇଁ ।

କହିବିନି ତୁମକୁ ମୁଁ ହତ୍ୟାକାରୀ,

ଦେଇ ପରିବିନି ମୁଁ ଲାଞ୍ଛନ,

ପାଳିଛି ପାଳିବି ତୁମକୁ ମୁଁ ମନେ,

ବଡ ଅମୂଲ୍ୟ ଏ ପ୍ରୀତି ଧନ। 

ଲାଜକୁଳୀ ଲତା

ଲାଜକୁଳୀ ଲତା  ସିଏ

ସ୍ପନ୍ଦନ ମୋ ହୃଦର

ଫୁଙ୍କିଲେ ମଉଳି ଯାଏ

ବଡ ସ୍ପର୍ଶକାତର ।

 କହୁ କହୁ ରହି ଯାଏ,

 ଅଧେ କଥା ମନର

 ଅଧା ଗଢା ରହିଯାଏ

 ସୌଧ ଆମ ପ୍ରୀତିର।

କାନ ପାତି ଚାହିଁ ଥାଏ,

 ଶୁଣିବାକୁ ମୋ ଗିର

ତା ଆଖିରୁ ବୁଝି ଯାଏ,

ବ୍ୟଥା ମୁଁ ତା ହୃଦର ।

କିଛି ଦ୍ଵିଧା କିଛି ଦ୍ଵନ୍ଦ,

ପ୍ରୀତି ପ୍ରତି ତାହାର,

ଜୁଆର ଓ ଭଟ୍ଟା ଭରା,

ତା ଭାବନା ସାଗର।

ଅପ୍ରାକୃତ ଶରଧାର

ଦେବୀ ସେ ନାରୀବର,

ସ୍ନେହାଧିନ ପ୍ରେମାଛନ୍ନ

ପୂଜକ ମୁଁ ତାହାର ।

ଅଥ ପାଗଳ ଉବାଚ ୨

ଜାଣ କି ଜନେ ମୋ ନିର୍ବୋଧ ମତି,
ଜାଣି ଜୀବନ କ୍ଷଣ ଭଙ୍ଗୁର ଗତି,
ନଶ୍ଵର ଶରୀରର ଯାହା ରୀତି,
ଦେହ ସୁଖରେ ମୁଁ ଗଲି ଯା ମାତି।

ପାର୍ଥିବ ପ୍ରାପ୍ତି ଯା ଅସ୍ଥାୟୀ ସୁଖ,
ପାଇଁ ଅକାର୍ଯ୍ୟ ମୁଁ କଲି ଅନେକ,
ଭୁଲି ଧର୍ମାଧର୍ମ ଓ ଜାତି ପତି,
ଠୁଳ କଲି ଅନୈତିକ ସମ୍ପତି ।

ଉଦ୍ଧତ ଯୌବନର ଉଦ୍-ବେଳନ,
କଲା ଅଧୋମୁଖୀ ମୋ ଆଚରଣ
ଦେହଦାହରେ ମୋ ରହିଲା ପ୍ରୀତି,
ନିଗମ ପଥରୁ ହେଲା ବିଚ୍ୟୁତି ।

ନୀଚ ପଦ ଧରି କାର୍ଯ୍ୟ ସାଧନ,
କରି ଭୁଲିଲି ମୁଁ ମୋର ସମ୍ମାନ,
ବିଚାର ନ କଲି ନୀତି ଅନୀତି,
ମୂଳ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହେଲା ବିଷୟା ପ୍ରାପ୍ତି। 

ଦିନେ ନ ଭଜିଲି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ,
ନ ହେଜିଲି ବାରେ ସେ ଘନଶ୍ୟାମ, 
ପ୍ରବଞ୍ଚକ ହେଲା ମୋହରି ମତି,
କଲି ମୁଁ ନିଜେ ଆତ୍ମାର ଦୁର୍ଗତି ।

ଜାଣ କି ଜନେ ମୋ ନିର୍ବୋଧ ମତି,
ନର୍କ ଦ୍ଵାର ମୁଁ ଖୋଲିଲି ଏଇମିତି।

ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ... ନିଗମ ପଥ-- ନିଗମ ଅର୍ଥାତ ବେଦ, ଯେଉଁଠି ପ୍ରତ୍ୟେକ କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ନୀତି ନିର୍ଦିଷ୍ଟ ଅଛି, ତାହା ନିଗମ ପଥ ।

Sweet feelings

May the moon appear in the sky, 

Or hide behind the cloud, 

Its oneness with the earth,

Remains unquestionable.

May god grant happiness or sorrow,

A true devotee continues,

To worship Him,

Throughout his life.

May you talk to me or keep mum,

I will continue to nurture,

My affection for you,

In my heart.

Because as an arrow,

That leaves a bow,

Does not come back to its quiver,

When a sweet feelings,

Springs up from a delicate heart,

It never dries up for any reason.

I never become a matured man 1

I never become a matured man,

As I never praise you unnecessarily,

Just in order to appease you,

 The way men often do with every pretty women,

Because for me you are not an woman,

But only a nice soul, that I hold in my devotion.

 I praise you,

Wherever you do praiseworthy,

Criticize you,

Whenever I feel you go wrong,

As I wish to see

A continuous growth in your person,

A great glow in your life,

Because I adore you.

For me love means to give everything,

So I go on giving,

 Whatsoever I feel beneficial to you,

Without using my brain,

Without putting a cunning and matured mind into it,

Without thinking how you would interpret my words,

I never become a matured man.

I never become a matured man

I never become a matured man,

Rather, I see the world,

With the eyes of an innocent child,

Deal with everybody innocently,

Expected innocence from others.

Innocently I speak truth,

Desire you to be truthful towards me,

Frankly I open before you my heart,

Wish that frankness from you.

After nurturing you in my pious feelings,

 I never wish to get your affection,

I only expect you to respect my feelings,

For me you are never a woman,

Rather, I wish to see nice soul in you.

Still I don't know, why you are away,

Why you feel our ways are different.

Sorrow or happiness, in every condition,

I will live with my innocence ever.

I don't wish to grow as a mature man,

And calculate pros and cons of my devotion.

Its tough though but I know,

I will successfully nurture that pious feelings,

Because it has nothing to do with your presence  or absence,

Because it always selfless and free from expectation. 

ଅଥ ପାଗଳ ଉବାଚ..୧

"ମୁଁ କରୁଛି" ବୋଲି ଯେ ବା କରେ ଆସ୍ଫାଳନ,
ଈଶ୍ଵରରେ ଅନାସ୍ଥାର ତା ପ୍ରତିଫଳନ।

" ଅହଂ" ସେ ଅଜ୍ଞାନ କିଲା ଅଭେଦ୍ୟ ଅତୁଟ ,
ଭକ୍ତି ରଶ୍ମୀ ପ୍ରବେଶର  ନାହିଁ ସେଠି ବାଟ । 

ନା ଆସ୍ଥା, ନା ନିଷ୍ଠା ଥାଏ ତାହାଠାରେ ତାର,
ବଦ୍ଧ ବୁଦ୍ଧି ସେ ନ ଜାଣେ  ସୃଷ୍ଟିର ବେଭାର।

ବିଧି ଅବଧିରେ କରେ ଯେବେ ତାର ଖେଳ,
ଅସହାୟ ଶିଶୁ ତୁଲ୍ୟ ହୁଏ ସେ ବିକଳ ।

ଅସତ୍ୟ ପ୍ରମାଣ ହୁଏ ଯାବତ ପାର୍ଥିବ,
ମାଟି ହୋଇ ମିଶି ଯାଏ ମାଟିରେ ତା ଗର୍ବ।

"ରଖ ପ୍ରାଣ" "ରଖ ପ୍ରାଣ" ହୁଏ ସେ ନିଉନ,
ଏ ବେଳେ ସ୍ମରେ କାତରେ ସେ ଦର୍ପଦଳନ।

ସ୍ମରିବାର ଯେବେ ଅଛି ଦିନେ ତା ପୟର,
ବନ୍ଧୁରେ, ଛାଡି ଗର୍ବ ଦମ୍ଭ ତୁମେ ଆଜି ତାକୁ ସ୍ମର ।

ସଂସାର ବିଶାଳ ଜ୍ଞାନ ସାଗର ମୁହିଁ ବିନ୍ଦୁ ତହୁଁ 
ବିଜ୍ଞତା ବଡିମା କରିବି ଛାର ମୁଁ ବା କାହୁଁ ।

କାର୍ଯ୍ୟ କାରଣର ସୂତ୍ରଧର ନଟବର,
ମୁଁ ନଗଣ୍ୟ ଅଭକ୍ତଟି କୃପା ପାତ୍ର ତାର ।

ତାର କୃପା ହାତ ଟେକି ସେ ଯାହା ବି ଦେଲା ,
ପାଗଳ ପ୍ରଳାପ ଜରିଆରେ ଭିଆଇଲା।

ଅଥ ପାଗଳ ଉବାଚ

ଶରୀରେ ଯେହ୍ନେ ଜିନ୍ନଧର୍ମୀ ପ୍ରାଣହୀନ ବସ୍ତ୍ର ପରିଧାନ,
ତେମନ୍ତ ଶାଶ୍ଵତ ଆତ୍ମା ପରେ ଭଙ୍ଗୁର ଦେହ ଆଚ୍ଛାଦନ।

ଭୋଗ ଲାଳସା, ସଂଲଗ୍ନ କର୍ମ ଦେହବୋଧ ସକଳ,
ଆତ୍ମ ଉପଲବ୍ଧିର ସିନା କ୍ଷୟ ଉପାୟ କେବଳ।

କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ, ଭୟ, ମିଥ୍ୟା, ଛଳ,
ଆତ୍ମାର ଆଧ୍ୟାତ୍ମ ମାର୍ଗ ଯାତ୍ରାର ବାଧା ପ୍ରବଳ ।

ଦେହବୋଧରେ ପାର୍ଥିବ ପଛେ ଧାବମାନ ହୋଇବା ବେଭାର,
ଛାୟାକୁ ବାସ୍ତବ ଭବି ଧରିବା ପ୍ରୟାସ ପ୍ରକାର।

ଆତ୍ମାଜ୍ଞାନୀ ଧୀରେ ନ ଧରନ୍ତି  ଚିତ୍ତେ ସେ ଦେହବୋଧ, 
ନ ଥାଏ ତାହାଙ୍କର ବଡ-ସାନ, ବର୍ଣ, ଲିଙ୍ଗ ଭେଦାଭେଦ। 

ପରମର ଟେର ପାଇ କି କେ ରମେ ଏ ଧରାଧାମରେ?
ଆତ୍ମା ଜ୍ଞାନ ଥାଇ କେ କି ଭ୍ରମେ ଦେହ ଭ୍ରମରେ?

ସାଧୁତା, ସାଧନା, ସତସଙ୍ଗ, ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବିଶଦ୍ଜ୍ଞାନ,
ପାର୍ଥିବ ମାୟା ଭଉଁରୀରୁ ଉଦ୍ଧାରେ ଉତ୍କଣ୍ଠିତ ମୁନି ମନ।