गंगा माँ

उनके लिए गंगा माँ ,

तुम सिर्फ़ एक वहता पानी,

हिमालय  से निकलती ,

कल कल करती ,

सागर की ओर भागती  

वहता पानी।

मग़र मेरे लिए माँ,

तुम  एक महीयसी जननी,

जनक हिमाला  से आँचल छुड़ाती 

जीव, जहाँ को भिगोती,  सींचती ,

पहाड़ पठार से  लढ़ती,  जीतती 

समतल भूमि पर अमृत उढ़ेलती 

संतानों के हित को  सवांरती 

कल्याणकारिणी ममतामयी जननी,

आदर, सम्मान और पूजा की  अधिकारिणी।

  

YOUR PERSONA

Anger doesn't suit your person,

You are better in a happy mood,

But in both the conditions,

You keep on delivering good.

I come to you to open up my core,

But in stead of speaking I begin listening,

For me, my own concerns become insignificant

Your persona and deliberations are so appealing.

The positive particles of your person,

Charges the batteries of my thought for sure,

I begin to live a new day then and there,

Come back next day hear you more. 

ସାହା ତାର ହୁଅନ୍ତୁ ଶ୍ରୀହରି

ସେ ନୁହେଁ  ବିଗତ ସମୟ
ଭବିଷ୍ୟତେ ପାରିବନି ଫେରି,
ପଥ ହୁଡା ବାଟୋଇ ସେ,
ମୋ ଠିକଣା ଯାଇଛି ପାଶୋରି। 

ଏଇ ଘର ଏ ଅଗଣା,
ତାର ଯେବେ ଯିବ ମନେ ପଡି,
ପଥ ଖୋଜି ଆସିବ ସେ,
ନିଶ୍ଚେ ଦିନେ ପଚାରି ପଚାରି । 

ବାନ୍ଧି ଆଣିବ ମୋ ପାଶେ,
ତାକୁ ବଳେ ମୋ ସ୍ନେହର ଡୋରି,
ଶୁଦ୍ଧ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ସମ୍ପର୍କ,
କେହି କି ବା ରହେ ଛାଡି କରି ।

ସକାଳୁ ଋଷିଲା ଲୋକ,
ସଞ୍ଜ ବେଳା ଆସେ ଯେବେ ଫେରି,
ନ ଧରନ୍ତି ଦୋଷ ତାର,
କୁହନ୍ତି ସେ କରିଦେଲା ଡେରି ।

ମନ ମୋ ବିକଳ ସଦା,
ଖାଲି ତାକୁ ହେଉଅଛି ଝୁରି,
କେମିତି ଅଛି ମୋ ମିତ,
ଆଶଙ୍କାରେ ମନ ହୁଏ ଘାରି।

ଯେତେ ଦୂରେ ଥାଉ ପଛେ,
ସାହା ତାର ହୁଅନ୍ତୁ ଶ୍ରୀହରି,
ସକୁଶଳ ରହିଥାଉ,
ଏଇଟୁକୁ କାମନା ମୋହରି । 
     
      

ଚେଇଁ ଶୋଇଥିବ ଯିଏ, ତାକୁ ଉଠେଇବ କିଏ

ଚାନ୍ଦ ଜାଣେ ଧରଣୀର ବିରହ ବେଦନା,
ଅନ୍ଧକାରେ ଡୁବି ଯାଏ ନ ଥିଲେ ଜୋଛନା,
ବିନିଦ୍ର ବିରସେ ତାର ରାତି କଟି ଯାଏ,
ଆସିବ ଇଛୁଣି ଆସିବ ଭାବି ହେଉଥାଏ,
ପ୍ରଗାଢ ବିଶ୍ଵାସେ ନଭେ ଚାହିଁ ରହିଥାଏ,
ସବୁ ଜାଣି ଅଜଣା ସେ ଚାନ୍ଦ ଯେବେ ହୁଏ,
ବିଚରା ଧରଣୀ ପାଶେ କି ଉପାୟ ଥାଏ,
ଚେଇଁ ଶୋଇଥିବ ଯିଏ, ତାକୁ ଉଠେଇବ କିଏ ।

ମାଟି ହିୟା ତପ୍ତ ଶୁଷ୍କ ବୁନ୍ଦେ ଜଳ ପାଇଁ,
ଏମିତି ନୁହେଁ କି ବାଦଲ ତାହା ଜାଣି ନାହିଁ,
ମନୁଆ ସେ ନ ବରଷି ଭାସି ଭାସି ଯାଏ,
ମାଟି ଶୋଷ ମାଟିର ମନରେ ମରିଯାଏ,
ଆଶା ଭରା ଦୃଷ୍ଟି ତା ଗଗନେ ଲାଖି ଥାଏ,
ତା ବିଳାପ ଶୁଣି ବି ସେ ଦୂରେ ହଟି ଯାଏ,
ବିଚରା ମାଟି ଭାବଇ କରା କି ବା ଯାଏ, 
ଚେଇଁ ଶୋଇଥିବ ଯିଏ, ତାକୁ ଉଠେଇବ କିଏ । 

ନୀଳାଦ୍ରିବିଜେ ୮

ଦେବ ଦ୍ଵନ୍ଦ ଦିବ୍ୟ, ଦିବ୍ୟତା ସ୍ୱରୂପ ତାର ,
ଦେବେ ଗୋଚର ମୁଁ କାହୁଁ ପାଇବି ତା ଟେର।

ଦ୍ଵନ୍ଦ ମଧ୍ୟେ କଲ୍ୟାଣ କାମନା ଲୁକ୍କାୟିତ,
ଦାମ୍ପତ୍ୟେ ପରସ୍ପର ସମ୍ମାନେ ଗୃହସ୍ଥ ହିତ ।

ଧନ୍ୟ ଧନଦା ଧର୍ମାଧ୍ୟକ୍ଷଙ୍କ ବାକ ରଣ,
ଧର୍ମାର୍ଥ ମାନବଧର୍ମୀ ତାଙ୍କ ଆଚରଣ ।

ଧରା ଧାରକଙ୍କ ଅଦ୍ଭୁତ ପଥ ପ୍ରଦର୍ଶନ,
ଧୀର ଧାରଣକୁ ଦିବ୍ୟ ସୁଖଦ ମଧୁ ପାନ।

"ଧର୍ତା, କର୍ତା, କାର୍ଯ୍ୟ କାରଣ ହେ ନାରାୟଣ,
ଧର ନାହିଁ ମୋ ବାକ୍ୟ କହିଲି ଯା ଅକାରଣ।

ନାହିଁ ଜଗତ, ଜୀବନ ମୋହ ପାଇଁ ଆନ,
ନତ ମୋ ମଥା ତୋ ପଦେ ହେ ଜଗଜ୍ଜୀବନ ।

ନୁହେଁ ମୁଁ ଏକା ତୁମ ପ୍ରୀତିର ଅଧିକାରିଣୀ,
ନ୍ୟାଯ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ୟ ସେ ତାର ଯେ ଭକ୍ତି ପଥଗାମିନୀ।

ନିଧି ଅମୂଲ୍ୟ ତା ଠାରେ ଭକ୍ତଙ୍କ ବଡ ମୋହ,
ନମିତ ଭକ୍ତ ହୃଦକୁ ସେ ଔଷଧୀ ଅମୋହ ।

ନିତ୍ୟ ନୂତନ ଯା'ର ଦିବ୍ୟ ଲୀଳା ଅଦ୍ଭୁତ,
ନାମଇଁ ମୁଁ ତା ଚରଣେ ହେ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ।"

ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ... ନୀଳାଦ୍ରିବିଜେ ୧ ରୁ ୭ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ଓ ମା'ଙ୍କର ମଧୁର ଝଗଡାର ମଧୁ ପାନ କରବା ପରେ, ନୀଳାଦ୍ରିବିଜେ୮ ରେ ମା' କମଳାଙ୍କର ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ପ୍ରତି ଭାବନା ବ୍ୟକ୍ତ ହେଲା। ଧୀର ଧାରଣ କରି ପ୍ରୀତ ହୁଅନ୍ତୁ ଏତିକି କାମନା । ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ।

I respect you

I don't believe my fate,
I don't believe the facts,
That you left me alone,
For reasons unknown.

You know fully my intentions.
That was to have a heaven of relations,
Between us the two souls in unison,
Where trust, truth, respect would reign.

I never needed a woman,
Didn't reach you to have fun,
For me, you only a generous person,
That I  chose to share my concerns.

Certainly now you are gone,
But don't think I have changed for any reason.
What you give me was never my concern,
What I give you was always my botheration.

For me, vital is you, your wish, your concerns,
And above all your dignity as a person.
For you I still have that respect, trust n affection.
Stay happy, reach glory, live as a blessed person.

ହରି କଥା

ହରି କଥା ବିନୁ ଗୀତ,
                      ତୁଛା ମନୋରଞ୍ଜନ,
କ୍ଷଣିକ ଆବେଗ ସିନା,
                     ସେ ସବୁ ରଙ୍ଗହୀନ। 
ପତ୍ର, ବୃନ୍ତ, ପୁଷ୍ପ ନୁହେଁ,
                      କେଭେ ମୂଳ ସମାନ,
କାକର ବୁନ୍ଦ ନୋହିବ,
                         ସାଗର ସମ ମାନ।
ଦେବାଳୟ ସଙ୍ଗେ ନାହିଁ,
                         ଅଟ୍ଟାଳିକା ତୁଳନ,
ସୁଉଚ୍ଚ, ସୁରମ୍ୟ ହେଲେ,
                       ତା ପାଶେ ମୂଲ୍ୟହୀନ।
କୋଟି ଖଦ୍ୟୋତ ମିଶିଲେ,
                  ନୋହିବେ  ଖଦ୍ୟୋତନ,
ପକ୍ଷ ଲାଗି ପିପିଳିକା,
               ନ ହେବ ବିହଙ୍ଗ ପ୍ରମାଣ।

ସାରା ସୃଷ୍ଟି, ତୁମେ ମୁଁ ,
                       ନୋହିବା ଚିରନ୍ତନ,
ଗାଇବା ଆବର ଗାଥା,
                         କାହିଁକି ଅକାରଣ ।
ମାଧବ ନାମ ମଧୁର,
                       ସ୍ଵାଦ ତୁମେ ତ ଜାଣ,
ଲୀଳା ଶ୍ରେଷ୍ଠ, ଖେଳା ଶ୍ରେଷ୍ଠ, 
                     ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେ ମଧୁ ଗୁଣ। 
ଯା ପିଇ ନ ଯାଏ ତୃଷ୍ଣା,
                          ନ କମେ ଆକର୍ଷଣ,
ଚାଲ ସାଥି ହୋଇ ତାକୁ 
                         ପିଇବା ପୁନଃ ପୁନଃ।
ଅନୁସରି ଯିବା ତାର,
                           ପଦ ସାରା ଜୀବନ,
ଗାଇବା ତା କୀର୍ତି,
                     କୃପା କଲେ ମଧୁସୂଦନ ।

LET US BE ONLY INDIAN

Forgoing our regional identities,

Forgetting our linguistic disparities,

Let us be only Indians.

Keeping strictly private our religious beliefs,

Limiting caste considerations to our personal lives,

Let us be only Indians.

Ignoring the political party or leader,

Whose lecture is of divisive nature,

Let us be only Indians.

Keeping the nation above personal considerations,

Come forward worthy sons and daughters of the nation,

Feel proud being an Indian.

The glamour of a garden lies in her colorful flowers,

The glory of India is in her varied colors,

I feel proud being an Indian.

ଲୁଚିଛି, ନା ଗୋଡ ଦିଟା ତୋର ଦିଶୁଛି (ଚତୁରୀର ସତୁରି କଥା)

ତୋ ମନମଧୁବନେ ଜୋଛନା ପରସ,
ଜକ ଜକ କରି ଦିଶୁଛି,
ତୋ ମନ କାନନୁ ଗୋଲାପର ବାସ,
ଚଉଦିଗେ ମାଡି ଯାଉଛି,
ଚତୁରୀ ଲୋ, ତୁ ଭାବୁଛୁ ସବୁ ଲୁଚିଛି,
ଲୁଚିଛି, ନା ଗୋଡ ଦିଟା ତୋର ଦିଶୁଛି । 

ପଣତ କାନିରେ ମୁହଁ ଲୁଚା ହସ
ସତ ମିଛ ଖୋଲିଦଉଛି,
ନିଜଆଡୁ ତୋର କୈଫିୟତ ପେଶ,
ଚୋରକୁ ଧରାଇ ଦେଉଛି,
ଚତୁରୀ  ଲୋ, ତୁ ଭାବୁଛୁ ସବୁ ଲୁଚିଛି,
ଲୁଚିଛି, ନା ଗୋଡ ଦିଟା ତୋର ଦିଶୁଛି । 

ରାତି ଅଧାଟାରେ ନିଦ୍ରା ତେଜି ବସ,
ଚାନ୍ଦ ସେ କଥାକୁ ଦେଖିଛି, 
ଝରକା ପାଖକୁ ଲୁଚି ଲୁଚି ଆସ,
ତା  ଆଖି ତୋଠାରେ  ପଡିଛି, 
ଚତୁରୀ  ଲୋ, ତୁ ଭାବୁଛୁ ସବୁ ଲୁଚିଛି,
ଲୁଚିଛି, ନା ଗୋଡ ଦିଟା ତୋର ଦିଶୁଛି । 

ବିରହ ବିଧୁର ତୋ ମୁହଁ ବିରସ,
ତୋର ମନୋସ୍ଥିତି କହୁଛି,
ବିନା କାରଣରେ ତୋର ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ,
ତୋ ବିଳାପ ଗାଇଯାଉଛି,
ଚତୁରୀ  ଲୋ, ତୁ ଭାବୁଛୁ ସବୁ ଲୁଚିଛି,
ଲୁଚିଛି, ନା ଗୋଡ ଦିଟା ତୋର ଦିଶୁଛି । 

ନୀଳାଦ୍ରିବିଜେ ୭

"ଡାଳିମ୍ବଦଶନା ତୁମ କଥା ମଞ୍ଜୁଳ,
ଡାହର କାରଣ ତୁମ ଶ୍ରଦ୍ଧା ସବଳ ।

ଡୋରି ଆମ୍ଭର ପରା ଜଗତେ ଶ୍ରେଷ୍ଟ,
ଡକା ମୁଁ ଜଗନ୍ନାଥ ତୁ ଜଗନ୍ମାତ ।"

ଢଙ୍ଗେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କଲେ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ,
ଢଳିଲା କ୍ରୋଧ ରମା ହୋଇଲେ ପ୍ରୀତ।

ଢଗେ କହନ୍ତି କଳିର ନ ଥାଏ ଅର୍ଥ 
ଢମ ବହୁତ ପରିଣାମ ରହିତ ।

ତୁଳ ପର୍ବତ ପତି-ପତ୍ନୀ କଳହ,
ତୁଷାନଳ ତୁଲ୍ୟ ତାକୁ ପ୍ରୀତି ପ୍ରବାହ।

"ତୁମ କଥାରେ ମୋର ନାହିଁ ପରତେ,
 ତାଳ ଛାଇ ସେ ଘୁଞ୍ଚି ଯାଏ ତେମନ୍ତେ ।

ତତ୍ପର ମୁଁ ଜ୍ୟେଷ୍ଠଙ୍କ  ପୂଜନେ ସଦା,
ତାଙ୍କ ଆଦର ମୋର କାର୍ଯ୍ୟ ସର୍ବଦା।

ତୁମ ଭଉଣୀ ମୋ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ନଣନ୍ଦ
ତେଣୁ ମୋ ପାଇଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ତାଙ୍କ ଆନନ୍ଦ।

ତୁମ ଉପହାରରେ ନାହିଁ  ମୋ ମତି,
ତଥାପି ତାକୁ ନେବି  ମଣି ସନ୍ତତି ।"

ତ୍ୟାଗ ନ କରି ପାରେ ନାରୀ ବଢିମା
ତଳକୁ ନ ହୁଏ ତା ଅହଂର ସୀମା।

ତା ସ୍ନେହ ଲୁଚିଥାଏ ମିଛ କ୍ରୋଧରେ,
ତମସାଚ୍ଛନ୍ନ ନଭେ ତରା ପ୍ରକାରେ ।  

ଥଟଲି ଥମିଲା ସରିଲା ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ରୋଷ,
ଥିର ହେଲା ଦ୍ଵନ୍ଦ, ଭକ୍ତେ ପାଇଲେ ସନ୍ତୋଷ । 

ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ... ନୀଳାଦ୍ରିବିଜେ୧ରୁ ୭ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅ ରୁ ଥ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅକ୍ଷର ମାନଙ୍କର କ୍ରମ ପ୍ରୟୋଗ ହେଲା । ଜଗନ୍ମାତା ଓ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ଝଗଡାର ପରିସମାପ୍ତି ପରେ ଏବେ ପ୍ରଭୁ ଗୁଣ ଗାନର ସମୟ । କୃପା କର ଶ୍ରୀ ହରି ମୁଁ ତୁମର ବନ୍ଦନ ଠିକ କରିପାରେ।

କହିବାକୁ ମନେ ଥିଲା

କହିବାକୁ ମନେ ଥିଲା ବହୁ କିଛି,  
ଶୁଣିବାକୁ ତୁମେ କିନ୍ତୁ କରିଦେଲ ମନା, 
ତୁମ କଥା ଆଉ ମୋ ବ୍ୟଥାର କଥା
ମନରେ  ଅବ୍ୟକ୍ତ ରହିଲା ସବୁ ଭାବନା । 

ଦେଖିବାକୁ ଚାହିଁଲନି ତୁମେ କିଛି,  
ଖୋଲି ପରା ଧରିଥିଲି ମୁଁ ମନ ଆଇନା,
ଯେତେ ଭାବି ହେଲେ ବସି  ଦିନରାତି, 
କି ଆସିଲା ତୁମ ମନେ ଜାଣି ମୁଁ ପାରେନା ।  

ଚାଲିଗଲ ନୀରବରେ ତୁମେ ଦୂରେ, 
ବିରହୀର ମନ କଥା ତୁମେ କି ଜଣାନା?
ଛଟପଟ ହୀନିମାନ ଏ ଜୀବନ,  
ନୀରସ ନିରୁତା ବିଷ ସବୁ ତୁମ ବିନା । 

ଭୁଲି ଯାଅ  ମୋ ନାମକୁ ମୋ ସ୍ନେହକୁ, 
କି ହୋଇବ ମୋର ଏଠି ତିଳେ ବି ଭାବନା
ଯହିଁ ରୁହ, ସୁଖେ ରୁହ ତୁମେ ସଦା, 
ଏତିକି ମୋ ତୁମ ପାଇଁ ହରିଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା । 

ତୁମେ ଚାଲିଗଲ

ଚାଲିଗଲ ତୁମେ କିଆଁ, 
               କିସ ପେଇଁ କରିଦେଲ ପର,
ଲେଖିଦେଇ  ମୋ କପାଳେ,
                  କଷଣର ମେଞ୍ଚାଏ ଅନ୍ଧାର ।  
ମାଗି ତ ନ ଥିଲି ତୁମଠୁଁ, 
                       ସଙ୍ଗସୁଖ ରାଜାର ସମ୍ପଦ
ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ତରାର କି,
                    କରିଥିଲା ମୋ ମନ ବରାଦ?
ମାଗେ କି କେବେ ଚନ୍ଦ୍ରମା,
                        ଧରଣୀଠୁଁ କିଛି ପ୍ରତିଦାନ,
କରି ଚାଲୁଥାଏ  ସଦା,
                   ଶୁଭ୍ର ସ୍ଵଚ୍ଛ ଚନ୍ଦ୍ରାଲୋକ ଦାନ ।
ଅକୁଣ୍ଠିତ ଦେବା ଲୋକ,
                        ପ୍ରତିଦାନ ଆଶା ନ କରଇ,
ମନେ ପ୍ରାପ୍ତି କାମନା ବା,
                        ଅପ୍ରାପ୍ତିର ଦୁଃଖ ନ ଧରଇ। 
ନିଷ୍କାମ ସେ ଚାନ୍ଦ ଚିତ୍ତ,
                     ନିସ୍ଵାର୍ଥ ମୋ ଭାବନାର ଧାରା,
ନିର୍ମଳ ସ୍ଵତଃ ସମ୍ଭୁତ,
                    ଚିରସ୍ରୋତା ମନ୍ଦାକିନୀ ପରା । 
ବହିଛି ବହି ଚାଲିବ,
                          ଅବାଧିତ ଅବିଚଳ ହୋଇ,
ପାଶେ ଥାଅ  ଦୂରେ ଯାଅ, 
                   ତାର କିଛି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ । 
ଶୁଦ୍ଧ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ସମ୍ପର୍କ 
                        ଏକ ଦିବ୍ୟ ପବିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧ,
ଯହିଁ ରୁହ ସୁଖି ରୁହ,
                ଏତେ ମାତ୍ର ଚାହେଁ ମୋର ହୃଦ। 

ତୁମ ପାଇଁ ହୃଦ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭରା

କହିଦେଲି ମନଖୋଲି, 

                    ତୁମ ପାଇଁ ହୃଦ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭରା

 ରଖିବି ସାଇତି ତୁମକୁ,

               ମନେ ମୋର ଏ ଜୀବନ ସାରା ।

ରହିବି ନିସ୍ଵାର୍ଥ ସଦା

                 ତୁମ ଭଲ ସାଥୀଟିଏ ହୋଇ, 

ଗାଇ ଚାଲିବି କବିତା,

               ତୁମ ମୁଖେ ହସ ଦେବା ପାଇଁ ।

ମନେ ତୁମ ଶହେ ପ୍ରଶ୍ନ, 

                     କାହିଁକି ଓ କେମିତି ଏ କଥା,

କି କାରଣେ ଏତେ ଶ୍ରଦ୍ଧା,

                       ଭାବନାର ଏ ଅଡୁଆ ସୂତା।

ପ୍ରୀତି ମତି କିଆଁ ହେଲା,

                 କିଆଁ ମନ ହେଲା ସ୍ନେହ ବୋଳା,

କୁହ ବାରେ ମନ ଖୋଲି, 

                        କିଆଁ ସ୍ନେହ ନିର୍ଝର ବହିଲା।

ନିରୁତ୍ତର ମୁହିଁ ଆଜି,

                     ଭାବନାର କାରଣ ଖୋଜୁଛି,

ହୃଦୟର କାର୍ଯ୍ୟ ପେଇଁ, 

                        ବୁଦ୍ଧିକୁ ମୁଁ ପଚାରି ଚାଲିଛି।

शोहरत

अगर,

 शोहरत की दुनिया में,

 बेआबरू हो कर ही जाना होता है,

तो,

 हम गुमनाम ही अच्छे हैं। 

If one can reach the world of fame,
Only when one goes naked,
Then,
I am comfortable,
Nameless.

Still I have in me

You are a beautiful rose,

Let it be, 

But that is not the requisite reason,

For which I adore thee.

The fragrance of that rose,

The unseen flow within that pink structure, 

Your exquisite personality,

Your  humbleness, generosity,

Your ideology, discretion,

Was my concern, 

Was the point of attraction,

For which I adore thee.

One that is attracted towards a body,

Gets separated with physical distance,

But a tie of two souls,

Remains intact in physical separation.

Even though we are separated,

Not to blame you, maybe it is His wish,

I never feel, we are separate,

As still I have in me,

That much respect for thee,

That great good feelings for thee.

जहाँ हरि है

जहाँ मैं है, वहां  हरि नहीं ,
जहाँ हरि है वहां मैं नहीं। 

Lord Krishna is not present in the heart, that has ego in it,the heart in which Lord Krishna dwells, there can't be ego.

ଯେଉଁ ମନରେ ଅହଙ୍କାର ଅଛି, ସେଠି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାହାନ୍ତି, ଯେଉଁ ମନରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ନିବାସ ତାହା ଅହଙ୍କାର ଶୂନ୍ୟ।
JAI SHREEKRISHNA

କନ୍ଦଳ ନୋହିବ

ବଡପଣେ ଏ କି କଲ କୁହ ବଡଠାକୁର,
ନୋହିଲେ କନ୍ଦଳ ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ ହୋଇବ ମୋହର। 

ସତ୍ୟ ପଥରେ ଚାଲି ଖାଇଲି ମୁଁ ଯେବେ ଠୋକର,
ଝୁଣ୍ଟିପଡି ଧରିବାକୁ  ଚାହିଁଲି ମୁଁ ତୁମ କର,
ବୈରୀ ହେଲା ମିଛ, ମିଥ୍ୟାଶ୍ରିତ ପାର୍ଥିବ ସଂସାର,
ସତ୍ୟସନ୍ଧ ପ୍ରଭୁ,  ତୁମେ ବି ତ କରିଦେଲ ପର,
ଅରକ୍ଷ ରକ୍ଷକ ପଦୁ ପ୍ରିୟ ହେ ହୁଅ ବାହାର,
ନୋହିଲେ କନ୍ଦଳ ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ ହୋଇବ ମୋହର। 

ଯେବେ ଲହଡି ଭାଙ୍ଗିଲା ମୋ ପରେ ଦୁଃଖ ସାଗର,
ଧରିଲି ତୁମ ପୟର ଭାବି ତୁମକୁ ନିଜର,
ବାରେ ତ ନ ଦେଖିଲ ପଦାଶ୍ରିତ ଦାସକୁ ତୁମ୍ଭର,
ପିତା ହୋଇ ପୁତ୍ର ପ୍ରତି ପ୍ରଭୁ ଏ କି  କାରବାର,
ଶରଣବତ୍ସଳ ନାମ ଏବେ କର ପରିହାର, 
ନୋହିଲେ କନ୍ଦଳ ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ ହୋଇବ ମୋହର। 

ଶ୍ରୀହସ୍ତ ବଢାଇ ନେଲ ନାରିକେଳ ଦାସିଆର,
ବସ୍ତ୍ର ଦେଇ  ଲଜ୍ୟା ରକ୍ଷା କରିଥିଲ ପାଞ୍ଚାଳୀର,
ବାଲି ରଥେ ବିଜେକଲ ହୋଇ କେଡେ ଶ୍ରଦ୍ଧାଭର
ମୋ ପୀଡା ହରଣକୁ ହରିହେ କିଆଁ ଅବିଚାର,
ଦୁଃଖନାଶନ ନାମଟି ଏବେ ଛାଡ ହେ ଈଶ୍ଵର
ନୋହିଲେ କନ୍ଦଳ ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ ହୋଇବ ମୋହର। 

ଭୋ ନାଥ, ନ କର ମୋ ପରେ ତିଳେ କୋପ ନ କର,
କି ଦେଲ, କି ବା ନ ଦେଲ ତୁଚ୍ଛ ଚିନ୍ତା ନାହିଁ  ମୋର
ତୁମେ ମୋର ମୁଁ ତୁମର, ଦିବ୍ୟ ବନ୍ଧନ ଆମର,
ତୁଛା ସିନା କହିଲି, ଏ ସବୁ ମିଛ କ୍ରୋଧ ମୋର,
ତୁ ଏକା ମୋ ମନ, ମାନ,ଧନ, ଜୀବନ, ସଂସାର,
କନ୍ଦଳ ନୋହିବ କେବେହେଁ ତୋହର ମୋହର।

YOU ARE MY PLEASURE

The atmosphere appears dull,

Motionless, colorless,

Abruptly, the air becomes fragrant,

The atmosphere becomes pleasant,

I feel a soft tap on my shoulder,

I look back to see who touches me,

What makes those positive changes,

To my utter surprise,

I discover you, stands behind me,

Smiling as ever, with a divine grandeur.

Two droplets of tears,

Roll down my cheeks,

To proclaim my pleasure,

I embrace you and forget my pain.

He is the only truth.

Millions of people came,

Interact, love, fight,

And went away,

Became a part,

Of written or unwritten history,

On this piece of land,

On which you and me stand today.

We too will go away,

Living some marks on the land,

Or unnoticed as per our deeds.

Neither you nor me is a truth,

Just because none of us is permanent.

The sun, the moon, this earth,

Having a longer span of life,

Even are not permanent,

Hence not truth.

But the creator, the architect,

Of all these, all of us,

The almighty is there,

Before all these, all of us,

Came in to existence,

And will still be there,

After all these, all of us,

Would perish.

Hence,

He, name Him as you wish,

Is the only truth.

A reply to you

The day we don’t talk,

For me the sun doesn’t rise,

The day doesn’t begin.

The sky appears colorless,

The flowers odorless,

Birds fly without twittering,

I find a lacuna in everything.

Time seems dull, nonchalant,

But prepared to throw me out of the world.

I don’t feel like living,

Feel like dragging myself from dawn to dusk.

I presume as if someone took the wheel of time,

From the morning and put it right on the evening.

Suddenly I see your message, read your words,

My day begins; I sit down to reply you.

Love is blind and love makes one blind

When my heart wants to speak to you,

The mind decides to open up before you,

A strange current runs fast in my vein,

Creating a huge throbbing in my chest,

Resulting a blockade in my throat,

My tongue stops to cooperate,

It prefers to remain silent.

Really, it’s so difficult,

It’s real tough to speak out,

That I……you, so very much,

Maybe love is such a stuff.

Being puzzled,

What to do and what to not to do,

I take out my pen,

Scribble on a sheet of paper,

Write every bit of my feelings on it.

Then I wish to send it to you by post,

More confusion,

I don’t have your address,

I didn’t ask, you didn’t give,

What to do now?

 I rely on air,

Flow it in the air,

With a hope and confidence that,

The letter would reach its definite destination,

You would recognize my words,

And get to know about my feelings.

Now don't say Love is blind,

And love makes one blind.

Beyond your imagination.

You take a microscope,

Count my words minutely,

Judge their literal sense,

Become angry over the outcome,

Remain silent with a heavy heart.

Do you see the vibration of my heart,

With the same microscope?

Do you see when you ignore the palpitation,

How my heart get shattered?

It’s not your fault,

The microscope became out of order,

Once you read my words,

As you didn’t use the same microscope,

To look into my heart, you didn’t notice,

 It’s only you, who reigns there.

Your place in my heart secured,

Unchangeable, non-negotiable and bold,

Like the morning sunlight,

Like the evening star,

Beyond your calculations,

Beyond your imagination,

देव ऋण

उस अदृश्य डोर का क्या कहना,

जिससे बंधा है सारा संसार,

सारे विद्यमान दृष्ट ओ अदृष्ट,

तेरी शक्ति और तेरा प्यार। 

तेरी इच्छाओं से आत जात है,

घटनाएं, प्राणी यंत्र प्रकार,

मानव जीवन, संलग्न सुख,

सर्वस्व है तेरा महा उपकार। 

कैसे चुकाऊँ यह ऋण हे देव,

क्या लिए जाऊं तेरे द्वार,

जो  देखूँ या सोचूं सकल तेरा है,

देता हूँ  तुझे मैं अपना प्यार। 

हरि हे, तुम मालिक मैं दास।

हरि हे, तुम मालिक मैं दास,
भव  भँवर में असहाय पड़ा हूँ,
हाथ फैलाए सामने खड़ा हूँ,
कर के तेरी कृपा पर आस,
हरि हे, तुम मालिक मैं दास। 

जिसको मिला हो तेरा आसरा,
जिसके मन में हो तेरा बसेरा,
आश्वस्त चितवन, स्थित संतोष,
भव पीड़ा तुच्छ उसके पास, 
हरि हे, तुम मालिक मैं दास। 

जड़ बुद्धि हूँ , राह न पाऊँ,

माया की जाल में उलझता जाऊँ,

ऐसे में तुमपर स्थिर विश्वास,

करलो मुझपर कृपा मेरे ईश,

हरि हे, तुम मालिक मैं दास। 

Only yours

The sky changed color,
The winter took its own feathers,
The mountain peak covered herself,
With white cover of ice.
The year changed.
You stopped looking towards my direction,
Maybe, you forget my name too.
But do I change?
Do you see a change in my affection,
Do you hear a strange noise,
As my heart vibrates?
Its still chants your name,
I am still yours, only yours.

अथः पागल उबाच

एक डाल से दूसरी डाल,
उड़ता पंछी प्रकार,
एक देह से दूसरे देह का,
आत्मा करती  सफ़र।

बद्ध बुद्धि से सोचती आत्मा,
सबकुछ है यह शरीर,
भ्रम में पड़कर करती रहती,
मात्र देह की फ़िकर।

संसार कर्मों को, तद्भव सुखों को,
चलती लख्य बनाकर,
घबरा जाता चलते चलते,
अंत समय देखकर।

आत्मस्थ होकर आसरा ढूंढ़ता,
मंदिर, मस्ज़िद, गुरुद्वार,
भय में आकर सर झुकाती,
हर भ्रमात्मक ठौर।

ज्ञानांध मानव दम तोड़ता,
अंधकार पथ पर,
भटकी हुई आत्मा सुरु करती,
एक और अंधी सफ़र।

जब तक प्राणी नहीं चलता ,
दिव्यज्ञान के पथ पर,
पुनरपि जनमं, पुनरपि मरनं,
होता भव भूमि पर।

तत्प्रीत्यार्थम

हे बैकुण्ठवासी, देव अविनाशी,
तुमको  है नमन, तुमको  मेरा प्यार। 

तुम  मेरे मीत,तुम ही मेरी प्रीत,
मेरा सर्वस्व तुम हो, हे नाथ नटवर। 

तुम मेरी भक्ति, तुम हो मेरी शक्ति,
मेरे लिए तुम ही हो सारा संसार।

यह जगत क्या है, तेरा बसाया है,
तुम इसके मालिक, तुम पालनहार। 

मेरा जीवन कैसा है, तेरा तराशा है,
इस अकिंचन आत्मा पर है तेरा उपकार। 

जब तक मैं जीऊँ, धरती  पर रहूँ,
मेरी साँस रहेगी तेरा कर्जदार। 

बस एक ही ईच्छा, मैं लिखता रहूँ ,
तत्प्रीत्यार्थम, हे मेरे प्राण के आधार।