HIS PRESENCE

Life is a movement,

between,

light and shade,

smile and tears,

happiness and sorrow,

success and failure,

until we have body thoughts,

until we eye earthly matters.

From the day,

You hand over yourself to Him,

And  He occupies your soul,

your thinking changes course,

your definition of 

pleasure and pain,

loss and gain

changes.

Certainly tears comes in your eyes,

but not as a messenger of pain,

it comes as an evidence of your affection 

towards Him,

as a symbol of His presence,

in your soul.

Then peace, peace everywhere,

not an inch to spare,

in your life.

OUR CONVERSATION

Our sweet conversations,

Never reaches a conclusion,

Rather it stops suspended

So that we can resume,

It once again,

The next time we meet.

But the next time we meet,

We do not resume our talk,

From the point we last left.

Rather, we begin like strangers,

 Using newly discovered adjectives,

And fresh flow of honey for each other.

This newness in our approach,

Makes our talk more romantic

And exciting than earlier.

We begin loving each other,

With more passion.

For you, who loves truth.

I don't ever bother,
How beautifully I write,
Or how artistically I present,
Whatsoever I feel about things or people.

My only concern when I write,
Is always how articulately
I present the truth,
How honestly I narrate whatsoever I feel.

I don't also bother,
How people react to the thought,
I present in my artifact.

Because its always true,
That truth displeases many,
Who live among falsehood,
Throughout their life,
And they don't like the truth to prevail.

At the same time,
Those few who love truth,
And live in truth,
Waits my pen to say,
Something to them.

My happiness lies,
In the satisfaction of those few,
Who believe in the power of truth,
Live a life under the sunbeam of truth,
Really my art, my facts,
Are theirs and for them.

ଜଗତପତି

କେହି ବେଣୁ ଦିଅ ତାକୁ ଆଣି,
ସେ ତ ଗୋବିନ୍ଦ ରାସିକ ମଣି,
ଭକ୍ତ ଗୋପାଙ୍ଗନା ମନ ରସିବାକୁ,
ଦେଖାଉଛି କେତେ ଠାଣି ।

ତାକୁ ଦଧି ନବନୀତ ଦିଅ,
ତାର ଚରଣେ ଆଶ୍ରୟ ଯାଅ,
ବଡ ଦୟାବନ୍ତ ଜଗତପତି ସେ,
ସାହା ହେବେ ତୋର ମନ ଜାଣି ।

ନନ୍ଦବଳା ସେ ଅତି ଚପଳ,
ଦେଖ କି ରଙ୍ଗେ କରୁଛି ଖେଳ,
ଲକ୍ଷ୍ମୀ ପରା ପତ୍ନୀ ମନ୍ଦୀରେ ରଖି ସେ,
ଭକ୍ତ ଭାବେ ବିହ୍ଵଳ ଇଛୁଣି ।

ଭବ ବିଭବରେ ସିଏ ରଜା,
ଦେଖ ସୁନାରେ ହୋଇଛି ସଜ୍ଜା
ପୁରୀ ବଡଦାଣ୍ଡ କରି ବୃନ୍ଦାବନ,
ବିରାଜି ଅଛି ସେ ଗୋପମଣି ।

ଘନ ବାରିଦ ନିନ୍ଦିତ କାୟା, 
ବଡ ବିଚିତ୍ର ତାହାର ମାୟା,
ଉଦେ ଅନ୍ତ ନାହିଁ ଯାହାର ମହିମା
ତାହା ପ୍ରଦୀପ୍ତ କି ପରିମାଣି ।

I AM YOUR SHADOW

When you quit me,

 When you isolate me,

I shriek I weep,

I wander like a blind being,

 I exist like an insane man,

At times fall in the pit of depression

 At times drown in the river of my own tears,

But each time,

 I get up to walk once again,

And walk behind you as earlier.

 Many times I whisper from behind,

 "I am with you, I am yours"

 But you don't ever hear,

 I become sad,

 Silently I pray for your wellbeing,

 And continue to follow you.

 I never quit you,

 Never desert you.

 I will never quit you,

I will never desert you,

Because I am your shadow,

 And you are the soul of this shadow

ସୁନାବେଶ

କେଉଁ  ଅଜ୍ଞାନୀ ବା କହି
             ତାର ହସ୍ତ,ପଦ ନାହିଁ,
                           ନାହିଁ ତାର ଶୁଣିବାକୁ କର୍ଣ,
ଦେଖୁ ସିଏ ନେତ୍ର ଫେଇ
             ମୋ ଜଗାର କିବା ନାହିଁ
                            ଅଛି ସବୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ ସୁବର୍ଣ ।

ଆଖି ଖୋଲି ଦେଖ ଭକ୍ତ,
             ତା ବୈଭବ କି ଅଦ୍ଭୁତ,
                       ଅଦ୍ଵିତୀୟ ସେ ଜଗତରଜା।
ମାଥେ ସୁବର୍ଣ କିରୀଟ
              କର୍ଣେ କୁଣ୍ଡଳ ଶୋଭିତ,
                   କଟିତଟେ ତ୍ରିଖଣ୍ଡିକା ସଜା । 

ଶ୍ରୀପଦ, ଶ୍ରୀଭୁଜ,  ଚକ୍ର,
              ଚିତା, ଚନ୍ଦ୍ରିକା, ତିଳକ
                  ନେତ୍ର ପଟେ ରବି, ଚନ୍ଦ୍ର ଶୋଭା।
ଦେଖ ତା ବିଚିତ୍ର ଠାଣି
                 ଓଡିଶାର ମଥା ମଣି 
                     ରଥେ ଆଜି କି ରଙ୍ଗରେ ଉଭା।

ଦେଖି ତାକୁ ସୁଶୋଭିତ
                  ବସ୍ତ୍ର ପୁଷ୍ପେ ବିଭୂଷିତ
                          ତାହାର ସେ ବିଳାସ କାମନା।
ମନେହୁଏ ରାସ ପ୍ରିୟ
                   ପ୍ରେମୀଙ୍କୁ ହୋଇ ସଦୟ
                          ରଥାରୂଢ ହୋଇଅଛି କାହ୍ନା ।

ଗୋପୀ ଏ ଦଇତାପତି
               ହୋଇ ସଜ୍ଜା କରୁଛନ୍ତି 
                      କିଏ ଜାଣେ କେଉଁ ପୂଣ୍ୟ ଫଳେ।
ଦ୍ଵାପରରୁ କଳି ଯାକେ
               କିବା ଯାବତ ଚନ୍ଦ୍ରାର୍କେ
                            ଏହି ଲୀଳା ହେବ ଭୂମଣ୍ଡଳେ।

କି ଅବା ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ମାନ
                ଖଣ୍ଡିବାକୁ ଜନାର୍ଦନ
                                 ସଜବାଜେ କରିଛନ୍ତି ମନ।
କି ଯେ ମାୟା ତା ମନରେ 
                 କବି କି ତା କଳି ପାରେ
                        ମୁଁ  ଯେ ଛାର ମୂଢ ପାପାଛନ।
              

TIME CAN'T REDUCE MY LOVE

Time can reduce and even end

The flavor of a flower,

But time can’t lessen

My love for you, my beloved.

Time can change

The climate of a region,

But time can’t disturb

My trust on your person.

Time can erase

The memory all of them

 I come across in my life,

But it can’t fade

The picture of your sweet smiling face,

 From my heart.

Time can torture me

With a punishment of solitude

 After your departure,

But it can’t provoke me

To think that you are the reason

 For my misfortune.

You are and will remain my everything,

My love for you will remain selfless pure and pious,

Irrespective of whatsoever you think about me,

Irrespective of whatsoever you decide about me,

Irrespective of your presence or absence.

ମୋତେ ବାହୁଡାଇ ନେବୁ ବାହୁଡାରେ

ତୋ ପବିତ୍ର ବାହୁଡା ଦିନରେ
ହେଜିବୁ ତୁ ମୋତେ ତୋ ମନରେ,
ବାହୁଡାଇ ନେବୁ ଭବ ଜଞ୍ଜାଳରୁ,
କୃପା ବହି ଏ ପତିତ ଠାରେ ।

ପାଶେ ନାହିଁ ମୋର କର୍ମ ବଳ,
ସାଥେ ନାହିଁ କିଛି ପୂଣ୍ୟ ଫଳ,
କିନ୍ତୁ ତୁ କାଳିଆ ସାହା ହେଲେ ମୋତେ,
ମନୋବାଞ୍ଛା ହେବ ମୋ ସଫଳ ।

ମରା ମରା ଶବ୍ଦ ଗାଉ ଥିଲା, 
ଉଚ୍ଚାରିତ ରାମ ନାମ ହେଲା
ତୋ କରୁଣା ବଳେ ଦସ୍ୟୁ ରତ୍ନାକର, 
ଗ୍ରନ୍ଥ ରାମାୟଣ ରଚିଗଲା ।

ବିପ୍ର ଅଜାମିଳ ପାପ କୃତ,
ଦେଖି ଜୀବନାନ୍ତେ ଯମ ଦୂତ,
ଭୟେ ନାରାୟଣ ପୁତ୍ରକୁ ଡାକିଲା,
କୃପା କରି ତାରିଲୁ ତୁରିତ ।

ତୁ କରୁଣା ସାଗର ଶ୍ରୀହରି,
ମୁଁହିଁ  ତୁଚ୍ଛ ଦାସଟି ତୋହରି, 
ବୁନ୍ଦେ ସେ ସାଗରୁ ତୋର ଦୟା ହେଲେ,
 ଏ କଷ୍ଟରୁ ହେବି ପ୍ରଭୁ ପାରି ।

ଆଡପ ମଣ୍ଡପୁ ବଡ ଦେଉଳକୁ

ଆଡପ ମଣ୍ଡପୁ ବଡ ଦେଉଳକୁ ବାଟ କେତେ ଜଗନ୍ନାଥ,
ଆଜି ବାହୁଡାରେ ମନ ବଳାଇଛି ଟାଣିବି ମୁଁ ତୋର ରଥ ।

ହେଲେ ହେଉ ପଛେ ପୁରୀ ମୋତେ ଦୂର ମନ କରିବିନି ଛୋଟ
ତୋତେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ କରି ମୁଁ ମନରେ ଟାଣି ନେବି ଭାବରଥ ।

ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କୁ ସଙ୍ଗତରେ ନେଇ ଆସିବୁ ତୁ କଳା ମୁଖ,
କ୍ଷଣକର ପାଇଁ ହେଲେ ହେଉ ପଛେ ବୁଝିଲେ ତୁ ମୋର ଦୁଃଖ।

ମହାର୍ଘ୍ୟ ପ୍ରସାଦ ମନ ନ କରିବୁ ଦେବି ବା ମୁଁ କାହୁଁ ଆଣି,
ଧୋଇବି ମୁଁ ତୋର ପଦ ପଙ୍କଜକୁ ଦେଇ ମୋ ନୟନ ପାଣି ।

ଶରଧା କୁସୁମ ଅର୍ଘ୍ୟ ତୋତେ ଦେବି ସେତିକି ମୋ ପାଶେ ଅଛି,
କେ କି ଦେଲା ମୁଁ ତା ନ ଦେଇ ପାରିଲି ବୋଲି ଭାବିବୁନି କିଛି ।

ଖୁସି ମନରେ ତୁ ବଡ ଦେଉଳକୁ ବିଜେ ହେବୁ ଲୀଳାଧର,
ତୋ କରୁଣା ପାଇ ଏ ଜୀବନେ ଧନ୍ୟ ହୋଇବ ପ୍ରଦୀପ୍ତ ଛାର ।

ବାହୁଡା ଯାତ

ବଡ ଦାଣ୍ଡ ବୁଡି ଯାଉଛି, ହେ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ,
କେମିତି କରିବ ତୋ ଭକ୍ତ ତୋର ବାହୁଡା ଯାତ ।

ଘନ ଘୋର ଘନ ଘୋଟିଛି ଦିଶେ ପ୍ରଳୟ ପ୍ରାୟ,
ଗିରି ଧରି ଗିରିଧାରୀ ହେ ଟିକେ ହୁଅ ସଦୟ ।

ଭକ୍ତ ଭଗବାନ ପୀରତି କାହିଁ ହୁଏ ଖଣ୍ଡିତ,
ଭକ୍ତ ପ୍ରୀତି ପାଇଁ ଜଗା ତୁ କଳିରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ।

ରଥ ଚକ ଚାଲୁ ଅଚିରେ ବଡ ଦାଣ୍ଡ ଉପରେ,
ବାଧା ତିଳେ କାଲି ନ ଆସୁ ତୋର ଯାତ ବିଧିରେ ।

ବଡଦେଉଳରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମା ଛନ୍ତି ତୋ ପଥ ଚାହିଁ,
ସସ୍ନେହେ ଛପନ ଭୋଗ ସେ ରନ୍ଧିଛନ୍ତି ତୋ ପାଇଁ ।

ଏ ଲୁହ, ଏ କୋହ ବୁଝିବୁ ତୋତେ ରହିଲା ରାଣ,
ଦାସ ପ୍ରଦୀପ୍ତର ଭରସା ତୋ ଠାରେ ଅର୍ତତ୍ରାଣ ।

PLEASE COME BACK

Suddenly you departed,

Living me shocked, shattered.

I don’t know what to write.

How to write.

 I don’t know, how to tell you of my story,

How to convince you of my misery.

Consider about an earthen lamp without its flame,

Think of a non-swimmer among big ocean foams.

See a diamond wrapped completely in mud,

Visualize a small boy on an uninhabited island.

Imagine about the cuckoo without a sweet tone,

Figure out a night-sky without its moon.

My condition is no better than them,

I don't think you are unaware of the situation. 

Now if you understand everything,

Mercy me a comeback till tomorrow morning.

EGO 4

Have you ever seen a haunted person?

Take a mirror of impartiality,

 And see your interior.

See there, ego as a ghost,

 In the disguise of self-respect,

 Is seating inside you,  

And trying to reign over you.

Being an evil spirit,

 It does not reflect truth,

In to the screen of your soul,

Even though it sees well the truth.

Being a worshiper of darkness,

it blocks the way of your wisdom.

 It too creates illusion of reality,

About fake earthly things,
And you think that you know everything,

 To keep your inner-being in dark.

Take a torch of open and impartial  mindset,

Kick it out of you, to accept truth,

And reach to the divinity.

NOTE.... My poem on EGO is not directed towards anyone. It is directed towards myself only. Read you as pradiptapanda only.

EGO 3

Your white garment goes on soaking dust,

And you go on washing and using it,

After a big time interval your garment discolours,

Absorbing irremovable dust particles in its fibre,

Ultimately it loses its beauty and glow.

The same happens with your soul,

That goes on sheltering ego in it,

And losing its beauty and glow.

After   certain time limit,

No Satsang or preaches and teaches,

 Can remove the dirt of ego from your soul,

Because no sermon enters an ego-deaf ear,

And ego-blinded eyes fail to see the truth.

With that cloth, you can throw it out of use,

And buy one more of your choice,

What will you do with your soul?

 Will you continue as an ego-blind person?

 Or you see it as a vice,

And wish to get rid of it.

It is you, you and none but only you,

Can renovate your inner-being,

Clean the dirt of ego out of yourself,

By having an open mind, an impartial soul,

Wide-acceptability, shrewd-adaptability,

Without bargaining your self-respect,

Now you get the freedom from ego-blindness,

Where your soul will proceed,

 Towards purification and beautification,

And ultimately towards divinity and God.

Note.. My poem on EGO is not directed towards anyone other than myself.

EGO 2

Go to a busy market place,

With a white paper sheet and a pen,

 Give one dot on the sheet for yourself.

Stand there for a few minutes,

Give one dot for each soul that comes.

Think of the traffic there in one day,

Give one dot for everyone you imagine.

You are standing only in one market place,

 Now think about all the market places,

All the places where human beings live,

Represent them on your paper with dots.

 Now think about the past, present and future,

Think about the time immemorial and infinite,

Put one dot on your paper sheet,

For each soul that comes to your imagination.

See the numerous dots with your microscope,

Now trace out the individual dot that represents you,

Do you see which one is you?   

Now you are lost among the jungle of dots,

“I” and “Mine” lost their existence.

Do you still have ego in you?

If Yes? Then You are a fool.

Note... My poem on EGO is directed towards myself only. 

କାହ୍ନା ପ୍ରୀତି

କାହ୍ନା ପୀରତି ଅମୂଲ୍ୟ ନିଧି,
କଳି ନୋହେ ସେ କୃପା ବାରିଧି,
ଯେତେ ଭୋଗ କଲେ ତେତେ ତୃଷ୍ଣା ବଢେ,
ନାହିଁ ସେହି ତୃଷ୍ଣାର ପରିଧି ।

କରି ଦାସ୍ୟ ପଣେ ଅଙ୍ଗୀକାର
ଦେଇ ତାଙ୍କୁ ମନ ଉପହାର,
ହୋଇ ଯେବେ ପାର "ମୁଁ" କାରୁ ବାହାର
ହାତ ଧରିବେ ମୁରଲୀଧର ।

ଭାବ ବିଭବ ତାହାର ପ୍ରିୟ,
ଠିକଣା ତାର ଭକ୍ତ ହୃଦୟ,
ଭକତି ଲୁହରେ ଧୋଇଲେ ତା ପଦ,
ନିଶ୍ଚେ ହୋଇବ କାହ୍ନା ସଦୟ ।

ପ୍ରୀତି ଗୋପିକାଙ୍କ ସମ କରି, 
ତାଙ୍କୁ ସମର୍ପି କର୍ମ ତୋହରି,
ମୂଢ ପ୍ରଦୀପ୍ତ ତୁ ଶରଣରେ ଯାଅ,
ଯେବେ ସଂସାରୁ ହୋଇବୁ ପାରି।

THE DAZZLING EDGES OF THE CHAKRA

He wished to see the Mahabharata war,

In the battle field of Kuruskhetra,

Between the Pandabas and the Kauravas,

Before ShreeKrishna beheads Belalasena.

As the story goes in the epic Mahabharata,

ShreeKrishna, the manifestation of Vishnu,

Empowered his severed head to see the war,

From above a pillar on the field of war.

Once the war was over, when asked,

What he had seen on the battlefield,

He said that he had seen the Chakra, a wheel,

With its dazzling sharp edges,

Moved all over the field and killed,

All those died in the Mahabharata war.

No need to mention that this Chakra,

Is the weapon of lord Vishnu, the Almighty.

EGO 1

Only a mind,

 That realizes the transitoriness,

And insignificance of individual life,

Can remain free from ego.

Only a mind free from ego,

 Can have a submissive head,

 A compromising conscience,

 And a soft and humble tongue.

For a brain having wisdom,

Ego is nothing but foolishness,

A wrap that prevents sights,

Of the truth of right and wrong.

NOTE.. This poem is not directed towards anyone else, it is directed towards myself only.

EGO

In the name of “I” and “my decision”

Young couples prefer separation,

From their life partners,

Two good friends remain isolated,

Even for very petty differences of opinion.

A difference of opinion,

 Or a clash of interest and choice,

Can easily be shorted out,

On a table of negotiation,

With two open minds.

But this “I” and “Mine” thoughts,

“I am right” and “I can’t be wrong,” notions

 In the minds of the two people,

Are really individual egos of the persons

In the disguise of their self-respect,

 This ego is the cement,

 That builds an impenetrable fortress,
Around the minds of the two "I"s

Which does not allow humbleness,

To take the control of a situation,

 And pave way for a nice compromise.

Note... Even love-marriages meet divorce for this Ego.

ରଥ ଯାତରା

ରାତ୍ରି ପାହି ଯେବେ ରବି ହୋଇବେ ଉଦୟ,
ଜନାକୀର୍ଣ ବଡଦାଣ୍ଡ ହେବ ଭାବମୟ ।

ଯା କୃପା ଦରଶ ପାଇଁ ଭକ୍ତ ସମାବେଶ
 ବଡଦାଣ୍ଡକୁ ଆସିବେ ସେ ଜଗତଈଶ ।

ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ରଥେ ବିଜେ ହେବେ,
ଭକତ ପ୍ରେମଲୋତକେ ସିନାନ କରିବେ ।

ରଥର ଘର୍ଘର ଶବ୍ଦ, ଘଣ୍ଟ ଓ ମୃଦଙ୍ଗ, 
ଭଜନ ଜଣାଣେ ଦାଣ୍ଡ ହୋଇବ ବିଭଙ୍ଗ ।

ବନ୍ଧା ଛନ୍ଦା ଆତ୍ମା ହେବ ପରମାତ୍ମା ସଙ୍ଗେ,
 ନଶ୍ଵର ଅବିନଶ୍ଵର ରଙ୍ଗିଯିବେ ରଙ୍ଗେ ।

ଆକାଶ ଅବନୀ ସହ ହେବ ଏକାକାର 
ବିଧି ସୃଷ୍ଟିରେ ଆଜି ମିଳିବ ପରସ୍ପର ।

ଭୁଲିବ ଭକତ ଭବ ପାଇ ତାକୁ ପାଶେ,
ଦଉଡି ଆସିଛି ପୁରୀ ଆଜି ଯେଉଁ ଆଶେ ।

ଜଗତ ଯାକରେ ପରା ପଡିଛି ଡକରା,
ଭକତ ପ୍ରେମରେ ଆଜି ଏ ରଥ ଯାତରା ।

ରଥ ଯାତ

ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କୁ ସଙ୍ଗତରେ ଧରି,
              କୁଆଡେ ଯାଉଛୁ ମାଡି,
ବଡଦେଉଳକୁ ଶୂନ୍ୟ କରିଦେଇ,
              ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ପଛରେ ଛାଡି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର କୋପ ବରଷା ପ୍ରକୋପ,
                  ପ୍ରତି ନାହିଁ କି ତୋ ଡର?
ରତ୍ନ ସିଂହାସନ, ଶ୍ରୀ ମନ୍ଦିର ସାଜ
                      କାହିଁକି କରିଲୁ ପର?

ମାଉସୀମାଆଙ୍କ ହାତ ରନ୍ଧା ଖାଦ୍ୟ,
                   ସତେ କି ଏତେ ସୁଆଦ,
କେମିତି ଭୁଲିଲୁ ସତ କରି କହ,
                      ଜଗା ତୁ ମହାପ୍ରସାଦ।

ଜାଣିଛି ମୁଁ ଜଗା ଭକତ ପ୍ରେମରେ,
                    ତୋର ଏହି ଅଭିସାର,
ବରଷକେ ଥରେ ରଥ ଯାତରାରେ,
                  ମନ୍ଦିରୁ ହେଉ ବାହାର।

ଚାରୁ ଚନ୍ଦ୍ରାନନ

ଅପରୂପ ସୌମ୍ୟକାନ୍ତି ଚାରୁ ଚନ୍ଦ୍ରାନନ
ଅନନ୍ତ ଦେଖ ଅନନ୍ତ ସୃଜନେ ନିମଗ୍ନ ।

ହରିଦ୍ରା କୁଙ୍କୁମ ଅଙ୍କା କୃଷ୍ଣ ଭାଲପଟ
ନୀଳ ଆକାଶରେ ଚନ୍ଦ୍ର ଭାସ୍କର ଉଦିତ ।

ଲଳିତ ମୋହକ ମାଥେ ଚନ୍ଦନ ତିଳକ
ତାରା ପଂକ୍ତି କି ଧରାକୁ ଦିଅନ୍ତି ଚମକ ।

ବଇଁଶି ନୁହେଁ ସେ ମୋହନର ମାୟା ଛଡି,
ବର୍ତନ୍ତି ଭଗତେ ଯା'  ସୁର ପ୍ରେମରେ ପଡି ।

ପତ୍ର ପୁଷ୍ପ  ଅର୍ଘେ ପ୍ରକୃତି ଯା'  ପୂଜାରତ

ସେ କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ଚିତ୍ତ ରହୁ ମୋ ସତତ ।

THE PEARLS AND FLOWERS

Are flowers more valuable than pearls?

Certainly they are,

At least for me, your adorer

Especially when you cry

And pearls drop down from your eyes,

Or when you smile;

And flowers blossom on your lips.

Every moment I earnestly aspire,

To gather those flowers,

And stop those pearls

From appearing on the surface.

For me and my adoration,

Your smiles and tears matter.