ମୁଁ ଏକ ତୁଚ୍ଛ ପତ୍ରଟିଏ,
ତାର ପ୍ରଖର ପ୍ରବାହରେ,
ଅସହାୟ ଭାସି ଭାସି ଯାଏ ।
କେମିତି ଓ କେବେ ବୁଡି ଯିବି,
ସେ କଥା ମୁଁ କିଛି ହିଁ ଜାଣିନି,
ଜାଣିଛି ବୁଡିବା ଧୃବ,
ତେଣୁ ମୁଁ ତା କେବେ ହିଁ ଭାଳେନି।
ମୁଁ କେବଳ ଭବିଚାଲେ,
ଏ ସ୍ରୋତେ ମୁଁ କେମିତି ଭାସିବି,
ଏତେ ଛୋଟ ଯାତ୍ରା ମଧ୍ୟେ,
କାହାର କି କାମେ ମୁଁ ଆସିବି।
ତୁଚ୍ଛ ଏଇ ଜୀବନଟି,
କି କରିଲେ ହୋଇବ ସାର୍ଥକ,
କିପରି ଭାସି ଚାଲିଲେ,
ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ମୋ ହୋଇବ ବିବେକ ।
କି କର୍ମ କଲେ ହୋଇବେ,
ତୁଷ୍ଟ ଦେବ ଦେବ ନାରାୟଣ,
କି କର୍ମ କଲେ ହେବନି,
ଧରାରେ ମୋ ପୁନରାଗମନ।
No comments:
Post a Comment