କଳି ନୋହେ ସେ କୃପା ବାରିଧି,
ଯେତେ ଭୋଗ କଲେ ତେତେ ତୃଷ୍ଣା ବଢେ,
ନାହିଁ ସେହି ତୃଷ୍ଣାର ପରିଧି ।
କରି ଦାସ୍ୟ ପଣେ ଅଙ୍ଗୀକାର
ଦେଇ ତାଙ୍କୁ ମନ ଉପହାର,
ହୋଇ ଯେବେ ପାର "ମୁଁ" କାରୁ ବାହାର
ହାତ ଧରିବେ ମୁରଲୀଧର ।
ଭାବ ବିଭବ ତାହାର ପ୍ରିୟ,
ଠିକଣା ତାର ଭକ୍ତ ହୃଦୟ,
ଭକତି ଲୁହରେ ଧୋଇଲେ ତା ପଦ,
ନିଶ୍ଚେ ହୋଇବ କାହ୍ନା ସଦୟ ।
ପ୍ରୀତି ଗୋପିକାଙ୍କ ସମ କରି,
ତାଙ୍କୁ ସମର୍ପି କର୍ମ ତୋହରି,
ମୂଢ ପ୍ରଦୀପ୍ତ ତୁ ଶରଣରେ ଯାଅ,
ଯେବେ ସଂସାରୁ ହୋଇବୁ ପାରି।
No comments:
Post a Comment