ଶୁଣି ଏହା ମନେ ହୁଏ,
ସମର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟେ ଅଶ୍ଵାରୋହୀ ସେନା,
ଅବା କେଉଁ ଦିଗେ ଯାଏ।
ଉତ୍ତୋଳିତ ତୀକ୍ଷ୍ନ ଗୋବୃନ୍ଦଙ୍କ ଶିଙ୍ଘ,
ତା ଶାଣିତ ତରବାରୀ
ଗୋକୁଳର ରଡି ସାଥେ ବଂଶୀ ଧ୍ୱନି,
ବାଜୁଛି କି ଭେରୀତୁରୀ ।
ଦିଗନ୍ତ ଘୋଡାଇ ଧୂଳିକୁ ଉଡାଇ,
ମାଡି ଆସେ ଗୋପପୁର
ବୀର ଦର୍ପେ କୃଷ୍ଣ ମାଡି ଚାଲିଛନ୍ତି,
ନାୟକ ହୋଇ ସେନାର ।
କୁହ ଆହେ କୃଷ୍ଣ, ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ ମୋର,
ଦୂର କର ମୋ ସଂଶୟ,
କିସ ଅବା ଅଛି ତୋ ଠାରେ ଅଜେୟ,
ଆସିଛ କରିବ ଜୟ ।
ବଂଶୀ ଧ୍ୱନି ଦେଇ ଜିଣିଛ ହୃଦୟ,
ତୁମେ ଗୋପ ନାରୀଙ୍କର,
ଲହୁଣୀ ଖୁଆଇ ବଶରେ କରିଛ,
ଯେତେ ବୃନ୍ଦର କୁମର।
ଗୋପପୁରେ ଯେତେ ଆସିଲେ ଅସୁର,
ଅଘା, ବକା ଓ ପୁତନା,
ଖେଳରେ ଖେଳରେ ବାଳୁତ ବୟସେ,
ତୁମେ ନାଶ କରିଛ ନା।
ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ କୋପରୁ ରଖିଲ ଗୋପାକୁ
ଧରି ଗିରି ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ,
ଯମୁନାର ଜଳ କଲ ବିଷ ଶୂନ୍ୟ
କରି କାଳୀୟ ଦଳନ ।
ତୁମରି ଶାଶନ ଅଧିନେ ଅଛନ୍ତି,
ଗୋପର ପ୍ରତିଟି ହୃଦ,
ସ୍ମରଣ କରନ୍ତି ତୋତେ ଆଦରରେ,
ତୁ ତାଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଗୋବିନ୍ଦ ।
No comments:
Post a Comment