ରହିଛି ମୁଁ ତୋ ସରିଣୀ ଚାହିଁ,
ସ୍ନିଗ୍ଧା, ପ୍ରୀତିଦଗ୍ଧା, ଲୁହଧୌତ,
ନିରିମାଖୀ ମୁଁ ତୋ ନୀଳକଇଁ।
କହିଥିଲୁ ତୁ ଆସିବୁ ନଭେ,
ବିଭାବରୀ ଉପସ୍ଥିତି ପରେ,
ଭୁଲିଲୁ କେମିତି ସେ କଥା,
ମୋ ବ୍ୟଥା ଏଡେ ସହଜରେ।
କେତେ ବା ବାକି ମୋ ପ୍ରାଣ,
ମୋ ଜୀବନ ଏ ଧରା ବକ୍ଷରେ,
ଝଡିଯିବି ଅସମୟେ ଅନାୟାସେ,
ଝୁରି ଝୁରି ମୁଁ ତୋ ବିରହରେ ।
No comments:
Post a Comment